[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie dam ci spokoju. O, tak, wiesz, prawie o niej zapomniałem  powiedziałem.(I nie bez przyczyny!) Wymacałem w kieszeni kurtkimały, owinięty w bibułkę pakunek, który wsunąłem tam kilka nocy wcześniej. Ta kamea jest z Nowego Jorku,cudowny okaz z konchy perłowej.Rozwinąłem bibułkę i poło\
yłem przed ciotką kameę, demonstrując w całej wspaniałości jeden z największychokazów, który miał wejść do jej kolekcji.Sam wizerunek był naturalnie z białej muszli, a tło miało ciemnopurpurowezabarwienie.Całość tworzyła idealnie owalny kształt.Wyjątkowo zręczne karbowania zdobiły ramkę zdwudziestoczterokaratowego złota. Meduza  stwierdziła z wyraz
ną satysfakcją ciotka, od razu rozpoznając profil potwora po uskrzydlonej głowie iszalejących wę\
ach, które miał zamiast włosów. I jaka wielka, i jak dokładnie wyrzez
biona. Przera\
ająca  powiedziałem. Najlepsza Meduza, jaką kiedykolwiek widziałem.Zwróć uwagę na rozpiętośćskrzydeł i to oran\
owe zabarwienie na krawędziach.Chciałem ją przynieść wcześniej.śałuję, \
e tego nie zrobiłem. Och, nie ma czego, kochanie.Nie \
ałuj, kiedy mnie nie odwiedzisz.Mam wra\
enie, \
e czas się mnie nie ima.Teraz jesteś tu i pamiętasz o mnie.To się liczy. Spojrzała niecierpliwym wzrokiem na Lestata. Znasz opowieść oMeduzie, prawda?  zapytała.Lestat zawahał się, odpowiadając tylko uśmiechem.Wyraz
nie wolał słuchać, ni\
mówić.Był nią zachwycony, cozdradzał jego promienny wzrok, a ona rewan\
owała mu się szerokim uśmiechem. Kiedyś piękność, potem monstrum  obwieściła ciotka, wyraz
nie rozanielona rolą mentorki. Jej spojrzeniezamieniało ludzi w kamień.Perseusz ją odszukał, wypatrzywszy jej oblicze w swojej wypolerowanej tarczy, i gdy tylkoodciął jej głowę, z kropli krwi, które upadły na ziemię, zrodził się skrzydlaty koń, Pegaz. I to jej głowę  dodał Lestat tonem zwierzenia  potem Atena umieściła na swojej tarczy. Dokładnie tak. Stała się amuletem, tarczą tarczy  rzekł cicho Lestat. Oto, w co się przemieniła po śmierci.Kolejna cudownametamorfoza, mo\
na powiedzieć, z piękności w monstrum, z monstrum w amulet, tarczę tarczy. Tak, masz pod ka\
dym względem rację  potwierdziła ciotka. Tarcza tarczy  powtórzyła. Chodz
tu,Quinn, pomó\
mi zdjąć te cię\
kie brylanty i wyjmij złoty łańcuszek.Chcę ją nosić na szyi.To była prosta przysługa.Obszedłem toaletkę i zdjąłem naszyjnik, przy okazji kradnąc ciotce całusa, po czymwło\
yłem naszyjnik do skórzanego puzderka, w którym zwykle spoczywał.Le\
ał po prawej ręce ciotki.Złote łańcuszkibyły w skrzynce w górnej szufladzie, ka\
dy w osobnym plastikowym pudełeczku.Wybrałem łańcuszek z jasnego złota, dobrze przylegający do szyi.Przeplotłem go przez kabłączek kamei, a potemzało\
yłem ciotce łańcuszek na szyję i zatrzasnąłem zapinkę.Po paru kolejnych szybkich pocałunkach, posmakowawszy pudru i wra\
enia, jakbym całował figurkę z bielutkiegomiałkiego cukru, znów stanąłem przed ciotką.Kamea znalazła idealne gniazdko na posłaniu z apaszki i wyglądała tyle\
efektownie, ile dostojnie. Muszę przyznać, \
e to prawdziwa zdobycz  oceniła mój świe\
y zakup ciotka. Meduza w całym swoimszatańskim przepychu, nie tylko ładne dziewczę ze skrzydełkami i wę\
ami na głowie, a to rzadkość. Tak  zgodził się z nią Lestat  i prawdziwy amulet. Tak myślisz?  spytała go ciotka.Dostojeństwo, którym emanowała, było lepszym tłem dla kamei ni\
bijącychpo oczach brylantów. Dziwny z ciebie młodzieniec.Mówisz powoli i z namysłem, masz głęboki tembr głosu.To misię podoba.Quinn jest molem ksią\
kowym i łykał mitologię pełnymi garściami, gdy tylko nauczył się czytać, i zauwa\
,\
e przestał ją łykać dopiero bardzo f niedawno.A ty skąd znasz się na mitologii, bo przecie\
się znasz? I nie da sięukryć, \
e na kameach te\
, twój surdut to zdradza. Wiedza wpływa mi do głowy jednym uchem, wypływa drugim  wyznał Lestat, nie ukrywając lekkiego smutku ikręcąc głową. Po\
eram ją, potem zapominam i gdy czasem przeszukuję głowę, nie znajduję tam nic u\
ytecznego.Wtedy popadam w przygnębienie, ale nagle przypominam sobie wszystko albo znajduję nowe z
ródło wiedzy.Byłem zdumiony wspólnotą dusz, która połączyła tych dwoje.A potem znów poczułem gorzkie ukłucie,przypomniałem sobie mojego stwórcę, odra\
ającą osobowość, przeklętą osobowość, kiedyś znajdującą wspólny językz ciotką w tym samym pokoju i z taką samą swobodą.Tematem rozmowy te\
były kamee.Kamee.Ale to był Lestat,nie mój stwórca, nie tamta znienawidzona istota.To mój bohater gościł pod moim dachem [ Pobierz całość w formacie PDF ]