Lennox Judith Duchy przeszłoci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wysyłał do nichczęsto barwne liściki opisujące miejsca, jakie zwiedzał, ludzi, z którymi rozmawiał.Z Tildąnie utrzymywał kontaktu.Często stawało mu przed oczami jej ciało splecione w uścisku zciałem Daragha i gardził sobą za to, że kiedyś ją kochał.Dotarłszy do małej miejscowości położonej o parę mil od Saintes, postanowił, że jużnigdzie dalej nie pojedzie.W maleńkiej osadzie znajdował się kościół, mairie, sklep z mię-sem, piekarnia, kiosk z papierosami i walący się warsztat samochodowy z napisem: Ferm�.Wioskę otaczały spalone słońcem pola i winnice.Max zaczął rozpytywać o pokój i wskaza-no mu maleńki hotelik na placyku.W nocy niebo wyglądało jak kwadrat niebieskiego ak-samitu usianego gwiazdami i stanowiło wspaniałe tło do koncertów świerszczy.SRKilka tygodni pózniej kupił warsztat.W czasie wojny nauczył się bardzo wiele o sa-mochodach.Do warsztatu przylegał dom z jasnego kamienia, gwarantujący chłód nawet wnajbardziej słoneczne dni.Część dachu wleciała do środka, toteż Max naprawił połamanegonty i wymienił poszycie.W domu nie było elektryczności ani instalacji hydraulicznej,dlatego oświetlał wnętrze lampą naftową, wodę natomiast czerpał ze studni.Naprawił staryzardzewiały dystrybutor benzyny, a na jarmarku i wyprzedażach nabył mnóstwo narzędzi.Kobieta w boulangerie, gdzie kupował rano bułki, zaczęła po Nowym Roku zwracać się doniego po imieniu.Jadał lunch w maleńkiej kafejce, na czerwone wino chadzał do baru naplacyku.Przestał palić playersy, przerzucił się na gauloise'y.Był miły i przyjacielski, spędzałcałe dnie w towarzystwie kobiet otulonych czarnymi szalami lub szedł do baru, gdzie gawę-dził z robotnikami.Doświadczywszy niebezpieczeństw związanych ze zbytnim zaangażo-waniem uczuciowym, z nikim nie nawiązał jednak bliższej znajomości.W piękne wieczorysiadywał przed domem i patrzył na zachód słońca.Na stole stawiał butelkę wina, grywałsam ze sobą w szachy.A kiedy pewnego wieczoru podszedł do niego ksiądz i ujawnił swezamiłowanie do tej szlachetnej rozrywki, Max musiał go poprosić, by usiadł.Potem ksiądzwpadał do niego bardzo często.W szachy grał dobrze i na szczęście nie mówił zbyt wiele.Max wiedział, że był fatalnym ojcem dla Melissy i Josha, i zdawał sobie sprawę, żedzieci są na pewno bez niego szczęśliwsze.Gdy były jeszcze małe, pracował za granicą, apotem rozdzieliła ich wojna.Swoją troskę o nie sprowadził do surowości i dystansu, jakichdoświadczył od własnego ojca.Podejrzewał, że dzieci w równej mierze się go boją, jak ko-chają i po jego odejściu odczują raczej ulgę, nie smutek.Często doskwierała mu samotność, nierzadko bywał zły i poirytowany, ale ciężka pra-ca fizyczna na szczęście wyczerpywała go na tyle, że nie mógł myśleć.Południowe słońcegrzało mu kości, rozluzniało mięśnie i wygładzało zmarszczki smutku na czole.Dom pułkownika Renshawa - tak zwana Poona - przylegał do wioski Woodcott StMartin w Oxfordshire.Pochodził z przełomu wieków.Był duży i brzydki.W fasadzie zczerwonej cegły i sztukaterii tkwiły ogromne okna wykuszowe, balkoniki oraz małe okienkamansardowe.Budynek składał się z trzech kondygnacji.Tilda wraz z rodziną zajmowałanajwyższe piętro, a pułkownik i jego zbiory dwa dolne.Wielki ogród dostarczał jedzeniaoraz podpałki do wielkiego pieca, który kasłał i sapał w kuchni.Pułkownik Renshaw, rannySRpodczas pierwszej wojny, poświęcił resztę życia na osiągnięcie niezależności.- Trujące - mawiał, gdy podczas spaceru z Tildą po ogrodzie trącał kapustę laską.-Spróbuj tylko kupić coś takiego w sklepie i dostaniesz truciznę.A jak zasadzisz własne wa-rzywa, to przynajmniej będziesz wiedziała, co jesz.Pułkownik hodował świnie oraz kozy, jak również kury i kaczki.Tilda podejrzewała,że gdyby nie dokuczliwy artretyzm, Renshaw prządłby nawet owczą wełnę na swetry.Tenżewłaśnie artretyzm i dolegliwości płucne spowodowane wdychaniem gazów bojowych w bi-twie pod Sommą zmusiły sześćdziesięciosiedmioletniego już dżentelmena do zatrudnieniagospodyni.Tilda wspomniała nazwisko ich wspólnego znajomego Kita de Paveleya.- Poznałem go, kiedy jeszcze studiował w Oxfordzie - powiedział pułkownik, odgar-niając pokrzywy, gdy obchodzili ogród dookoła.- Obaj interesowaliśmy się archeologią.Mądry facet.Raz czy dwa pojechaliśmy na wykopaliska.Oficjalnie do zadań Tildy należało gotowanie, sprzątanie i pranie ubrań oraz bieliznypułkownika.W rzeczywistości, w dni, kiedy artretyzm dawał się pułkownikowi wyjątkowomocno we znaki, zakres jej obowiązków obejmował również pisanie listów i strzelanie dogołębi, które były solą w oku Renshawa.Praca nie należała do lekkich, ale Tilda nie narze-kała, gdyż dzięki swoim zajęciom nie musiała myśleć.Wstawała o szóstej, po czym wrzuca-ła do pieca drewno i suszony torf, uznawany przez pułkownika za wspaniałe paliwo.Dziękiobowiązkom skupiała się bardziej na pokonywaniu mrozu niż rozpamiętywaniu ostatnich,koszmarnych miesięcy małżeństwa.Walcząc w środku zimy o urozmaicenie posiłków zło-żonych na ogół z porów, ziemniaków i kapusty, nie martwiła się przynajmniej o dzieci.Apo wypastowaniu podłóg woskiem, który pułkownik wydobywał z własnego ula, była zbytzmęczona, żeby myśleć o tym, co się stało z Daraghem.Pokoje na górze okazały się wystarczające, by pomieścić ich wszystkie meble oraz te,które zapewnił im pułkownik.Mieli cztery sypialnie - Melissa i Caitlin spały w największej,Josh i Erich zajęli pokój z oknem mansardowym, podczas wakacji Rosi i Hanna okupowałyklitkę na tyłach, a Tilda spała w małym pomieszczeniu z wykuszem.Nie zabrakło równieżłazienki - z wanną, umywalką i toaletą takich rozmiarów, jakby przeznaczono je dla wielko-ludów.Korzystali też z małej kuchenki i ogromnego salonu.W porównaniu z zatłoczonymipokojami i niskimi sufitami w Długim Domku Poona okazała się pałacem.SRWoodcott St Martin było niegdyś niewiele większe od Southam, lecz spore osiedlegminne i świeżo pobudowany rząd bungalowów potroił jego rozmiary.Mur dzielący osiedleod bungalowów odzwierciedlał różnice społeczne między mieszkańcami osady.Ci z gmin-nego osiedla uczęszczali do klubu dla pracujących mężczyzn, ci z bungalowów i starychdomów zebranych nieopodal błoni zapisywali się do klubu tenisowego lub kółka drama-tycznego.Co pół godziny odjeżdżał autobus do Oxfordu; Caitlin i Melissa podróżowały nimdo szkoły.Josh miał pozostać w internacie aż do egzaminów wstępnych.Max przysyłał co miesiąc czek, ale nie dołączał do niego listu ani żadnego innego wy-razu dobrej woli, a to z kolei zdzierało strupek, jaki dopiero co pokrył ranę po jego odejściu.Nierzadko podczas szorowania podłóg lub prasowania długich kalesonów pułkownika Tildęogarniał gniew.Gniew na Maksa za to, że opuścił dzieci.Za to, że okazał się taki kostycznyi zasadniczy.Za to, że kiedyś nadmiernie ją sobie wyidealizował.Caitlin nienawidziła mieszkać u pułkownika.Jeszcze w Southam, zanim się przenie-śli, codziennie chodziła do Dworu w nadziei, że zobaczy tam ojca.Tymczasem jednak nafronton domu zawędrowała tablica Na sprzedaż", a potem wprowadzili się tam jacyśokropni ludzie.W szklarni rosły teraz szkarłatne pelargonie, jakie mamusia z pewnościąuznałaby za pospolite.Raz, gdy nikt nie patrzył, Caitlin rzuciła kamieniem w szybę.Brzęktłuczonego szkła dał jej wiele zadowolenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

do ÂściÂągnięcia - pdf - ebook - pobieranie - download

Archiwum