[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.LRT- Zaraz bÄ™dzie kwiczaÅ‚, zobaczysz.I miaÅ‚ racjÄ™, koÅ„cówka chÅ‚osty to byÅ‚ koncert, jak żyjÄ™ nie sÅ‚y-szaÅ‚am, żeby ktoÅ› tak ryczaÅ‚ jak Esteban, zupeÅ‚nie jakby zamiastpÅ‚uc miaÅ‚ pięćsetwatowe kolumny, staÅ‚am od niego ze dwadzie-Å›cia metrów, a normalnie myÅ›laÅ‚am, że ogÅ‚uchnÄ™.Policjant zezowaÅ‚ na GracjÄ™ Gomes i triumfalnie siÄ™ uÅ›mie-chaÅ‚.OD MOJEGO BÓLU DZIELIA
MNIE JU%7Å‚ TYLKO BÓLMASSENY,wiÄ™c tym razem wszystko wydawaÅ‚o mi siÄ™ szybsze, jak wprzewijanym do przodu filmie: wprowadzenie na podest, przy-twierdzenie do drabiny, prelekcja czÅ‚owieka jabÅ‚ko, i nawet Pere-ira, miaÅ‚am wrażenie, żwawiej pracowaÅ‚, bez przestojów, i rów-nież na krzyk nie trzeba byÅ‚o dÅ‚ugo czekać, bo Bibi darÅ‚ mordÄ™już od pierwszego smagniÄ™cia,  umieram!", wrzeszczaÅ‚ ochryple,a Pereira:  nie umierasz, synek, nie umierasz", i dalej ciÄ…Å‚ zama-szyÅ›cie po plecach, nerkach i poÅ›ladkach, i znów - plery -nery-dupsko, Massena wyÅ‚ a dredy skakaÅ‚y mu jak węże na gÅ‚owiegorgony  umieram!",  nie umierasz, nie umierasz", i tak przeko-marzali siÄ™ aż do koÅ„ca.TWOJA KOLEJ, ANIOA
KU - SZEPN
A
A DO MNIEGRACJA GOMESi delikatnie popychając, wprowadziła po stalowych wąskichschodkach, jakby podest był parkietem a ja jej młodszą, zakom-LRTpleksioną kuzynką, co wstydzi się zatańczyć, dwaj chętni już cze-kali  chodz
, chodz
, mała, nie wymigasz się", i porwali mnie w ta-ny,  podnieś, rączki" - wyższy przypiął mi ręce do górnej żerdzi,niższy, przykucnąwszy, zatrzasnął dyby na łydkach, Pereira z mi-ną mistrza ceremonii palił papierosa i czekał aż pomagierzy zro-bią swoje, po czym pokręcił korbą, podrzuciło mnie, kajdankiwgryzły się w nadgarstki, wgniotły całym ciężarem ciała, z bóluodpłynęłam na kilka sekund i gdy ocknęłam się, plecy miałam jużnagie, koszulkę zrolowaną na ramionach, przełożoną przez gło-wę, a grube paluchy Gracji Gomes brały się za moje spodnie, ob-leśnie gmerając, rozpięły guzik i suwak, szarpnęła, ale ciasnedżinsy postawiły opór, więc wyższy z pomagierów złapał z drugiejstrony i wspólnymi siłami zsunęli mi do kolan, dżinsy i majtki,człowiek-jabłko odchrząknął i zaczął czytać wyrok, wisiałam nakajdankach, goła, naprzeciw tłumu, a on czytał i czytał monoton-nie, wszystko, co już podano w obwieszczeniu, lecz dla takiej jakja nigdy nie dość wstydu, i trzeba jeszcze raz, głośno, przez mega-fon,  Laura Margarita Santiliana, córka Juana i Teresy, chłostanabędzie za to, że." i tu długa, długa lista moich przewinień, trzytysiące ludzi słuchało i patrzyło na mnie, a ja, choć byłam odwró-cona, wiedziałam, co wyrażają ich spojrzenia, bo przede mną sta-li po- magierzy Pereiry, wgapieni między szczeble drabiny, wrzy-nające mi się w uda i w podbrzusze, i gapiła się też Gracja Go-mes, a w jej szczurzych ślepkach pełgał ten jedyny w swoim ro-dzaju babski uśmiech, wredne iskry fruwające nad poniżeniemdrugiej kobiety, młodszej i ładniejszej, więc nie miałam cieniawątpliwości, że wszystkie na placu identycznie się uśmiechają, aLRTfaceci wytężają wzrok i klną w duchu, że nie mogą wejść na po-dest, zwłaszcza ci, co z ochotą wyręczyliby kaprala Pereirę, wiel-kiego i nieruchomego jak pień, który czekał cierpliwie z przy-mkniętymi powiekami, łbem nisko pochylonym, jakby modlił sięprzed robotą i tylko palcat zwisający z dłoni uderzał rytmiczniepo wysokich cholewach, aż nagle wyprostował kark, łypnął w mo-ją stronę i zobaczyłam, że usta krzywią mu się i drgają nerwowo;zbliżył się powolnym, ciężkim krokiem,  co, młoda damo, matkanie biła? poważny błąd, ale już ja go naprawię", splunął pod nogi,obszedł drabinę i stanął za mną, a ja uświadomiłam sobie, żemegafon umilkł, trwa głucha cisza i za kilka sekund rozpoczniesię chłosta.I wtedy, na dnie strachu i upodlenia, przyszła mi na pamięćtwarz Syriusa, i choć to dziwne, ale naprawdę było tak, jakby do-piero teraz, pięć dni po wyroku, dotarło do mnie, że to on wyzna-czył mi tę karę, on, nie kto inny, sprawił, że jestem naga, półprzy-tomna ze wstydu i przywierając do stalowej drabiny, ze zwierzę-cym strachem czekam na piętnaście batów, ale przecież nie kie-rował się okrucieństwem, nie te oczy, nie te rysy, nie ten czło-wiek; nie, on miał wobec mnie jakiś plan, którego nie znam, nierozumiem, lecz wiem, że mogę Syriu- sowi ufać, zawsze, bezgra-nicznie, nawet, gdy tak ciężko doświadcza; musisz ufać - nakaza-łam ciału, i w tym momencie Pereira pierwszy raz smagnął.O 13.30 PABLO MEDINA ODEBRAA
TELEFON AZNARA,LRTco go zaskoczyło, sędzia bowiem tylko w wyjątkowych wy-padkach dzwonił ze swojego domku w górach, ostatni raz w 89-tym, gdy Jankesi dokonali inwazji Panamy.- Słucham, panie sędzio - powiedział niepewnie, i już chciałspytać, co się stało, lecz to Aznar zadał pytanie, które niejako wy-jaśniło, czemu dzwoni, lecz zarazem jeszcze spotęgowało zdu-mienie Mediny.- Tak jest, oczywiście, cała trójka otrzymała karę [ Pobierz całość w formacie PDF ]