[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.74I znów pomyślał, \
e powinien wyjechać.Zostawić farmę w lu-sterku wstecznym i ruszyć przed siebie, niewa\
ne dokąd.Myśl była tak nagląca, tak przemo\
na - wsiadaj do samochodui wynoś się stąd! - \
e spiął się cały.Nienawidził samej ideiucieczki.Wskoczenie do samochodu i odjazd to nie świadomywybór, tylko panika.I wtedy w jego głowie pojawiła się kolejnamyśl, niepokojąca i pozbawiona podstaw, lecz osobliwie przeko-nująca: jest manipulowany, nieboszczyk chce, aby uciekł.Usiłujego zmusić, by porzucił.co porzucił? Jude nie miał pojęcia.Nazewnątrz psy chórem obszczekały przeje\
d\
ającą półcię\
arówkę.Poza tym i tak nigdzie się nie wybierał bez wcześniejszej roz-mowy z Georgią.A jeśli nawet w końcu postanowi wyjechać,pewnie najpierw jednak się ubierze.Lecz po chwili odkrył, \
e sie-dzi ju\
za kierownicą mustanga.Lubił tam myśleć.Zawsze najle-piej mu się myślało w samochodzie, przy włączonym radiu.Siedział w ciemnym gara\
u o podłodze z ubitej ziemi i wyda-ło mu się, \
e jeśli w pobli\
u czai się jakiś duch, jest to Anna, a nierozgniewana dusza jej ojczyma.Była równie blisko jak tylne sie-dzenie.Oczywiście kochali się na nim.Poszedł do domu po pi-wo, a kiedy wrócił, czekała w mustangu naga, tylko w wysokichbutach.Upuścił otwarte puszki i zostawił je tak, pieniące się naziemi.W tamtym momencie nic na świecie nie wydawało mu sięwa\
niejsze ni\
jej jędrne, dwudziestosześcioletnie ciało, dwudzie-stosześcioletni pot i śmiech, i jej zęby na jego szyi.Siedział w chłodnym cieniu, w fotelu z białej skóry i po razpierwszy tego dnia poczuł prawdziwe zmęczenie.Ręce miał cię\
-kie, bose stopy odrętwiałe z zimna.Kluczyki tkwiły w stacyjce,przekręcił je, by włączyć ogrzewanie.Nie był ju\
pewien, czemu wsiadł do samochodu.Teraz jed-nak, gdy w nim siedział, nie potrafił sobie wyobrazić, \
e miałbysię ruszyć.Z bardzo daleka dobiegło go nerwowe, niespokojneszczekanie psów.śeby je zagłuszyć, włączył radio.John Lennon śpiewał I Am The Walrus, z wywietrznikówwylewało się gorące powietrze, omiatając gołe nogi Jude'a, któryodprę\
ył się i pozwolił, by głowa opadła na oparcie.Zmysłowy,pulsujący bas Paula McCartneya odpływał coraz bardziej, zagłu-75szany przez cichy pomruk silnika mustanga - zabawne, prze-cie\
Jude nie uruchomił silnika, tylko ogrzewanie.Po Beatle-sach nastąpiła seria reklam.Lew z Imperial Autos mówił:Nie znajdziecie podobnych ofert w \
adnym z trzech stanów!Konkurencja nie zdoła nawet zbli\
yć się do naszych cen.Martwi ściągają \
ywych w dół, chodz
, siadaj za kierownicą iwybierz się na nocną drogę.Pojedziemy razem.Zaśpiewamyrazem.Będziesz chciał, \
eby ta wycieczka nigdy się nieskończyła.I się nie skończy.Reklamy znudziły Jude'a.Znalazł w sobie dość sił, byprzełączyć kanał.Na FUM grali jedną z jego piosenek,pierwszego solowego singla, grzmiący numer w styluAC/DC zatytułowany Dusze na sprzeda\
.W mroku zdawałosię, \
e wokół samochodu szybują widmowe postaci, bez-kształtne strzępy złowieszczej mgły.Ponownie zamknąłoczy, słuchając własnego głosu.Mówisz, \
e więcej ni\
srebro i ni\
złotoWarta jest moja dusza.Z Bogiem pogodzę się z wielką ochotą,Ale najpierw na piwo mieć muszę.Prychnął cicho pod nosem.Nie sprzedawanie dusz ściąga-ło na człowieka kłopoty, tylko ich kupowanie.Następnymrazem będzie musiał dopilnować, by istniała mo\
liwośćzwrotu.Zaśmiał się i uchylił powieki.Nieboszczyk, Crad-dock, siedział obok w fotelu pasa\
era.Uśmiechnął się, de-monstrując krzywe, poplamione zęby i czarny język.Cuchnąłśmiercią i spalinami, jego oczy kryły się za tymi dziwnymi,stale poruszającymi się krechami, czarnymi pociągnięciamipędzla.- Nie przyjmujemy zwrotów ani reklamacji - powiedziałdo niego Jude.Nieboszczyk współczująco pokiwał głową i Jude znów za-mknął oczy.Gdzieś daleko ktoś wykrzykiwał jego imię.ude! Jude! Odpowiedz mi, Ju.On jednak nie miał zamiaru się męczyć.Był śpiący ichciał, \
eby wszyscy dali mu spokój.Odchylił oparcie.Splótłręce na brzuchu.Odetchnął głęboko.76Właśnie zasnął, gdy Georgia chwyciła go za rękę i wyciągnęłaz samochodu na ziemię.Jej głos napływał falami, to głośniejszy,to niemal niesłyszalny.wysiadaj, Jude, do kurwy nędzy, wy.ylko nie umrzyj, tylko nie.łagam, błagam!.oczy, otwórz te pieprzone.Otworzył oczy i usiadł, zanosząc się gwałtownym kaszlem.Drzwi stodoły były podniesione, do środka wpadały oślepiające,krystaliczne promienie słońca.Wydały mu się twarde i bardzoostre, raziły oczy.Wzdrygnął się, odetchnął głęboko zimnym po-wietrzem, otworzył usta, by coś powiedzieć, dać jej znać, \
e nicsię nie stało, i nagle gardło wypełniło mu się \
ółcią.Zwymioto-wał.Georgia trzymała go za ramię, kiedy rzygał.Kręciło mu się w głowie, ziemia pod nim zafalowała.Kiedypróbował wyjrzeć na zewnątrz, świat zawirował niczym obrazwymalowany na ściance wazonu obracającego się na kole garn-carskim.Dom, podwórze, podjazd, niebo przepływały obok.Uległ atakowi choroby lokomocyjnej.Znów zaczął wymiotować.Wbijając palce w ziemię, czekał, a\
świat przestanie się poru-szać.Nie \
eby kiedykolwiek przestał; odkrył to ju\
dawno, kiedybył naćpany, ur\
nięty albo miał gorączkę: \
e świat cały czas się ob-raca i tylko zdrowy umysł potrafi wyprzeć ten fakt ze świadomo-ści.Splunął, otarł usta.Bolały go mięśnie brzucha, jakby właśnieskończył kilka serii brzuszków.Co, jeśli się nad tym zastanowić,niewiele rozmijało się z prawdą.Usiadł, odwrócił się i spojrzał namustanga.Silnik wcią\
pracował.W środku nie było nikogo.Psy kręciły się wokół.Angus trącił go w twarz zimnym, mo-krym nosem i oblizał mu kwaśne od wymiocin usta.Jude był taksłaby, \
e nie mógł go odepchnąć.Bon, jak zawsze nieśmiała, zer-knęła na niego nerwowo z ukosa, a potem pochyliła głowę nadplamą rzadkich wymiocin i zaczęła chłeptać ukradkiem.Spróbował wstać, chwytając się ręki Georgii, lecz nie miałdość sił.Pociągnął ją, upadła.Nagła myśl - martwi ściągają \
y-wych w dół - przez chwilę zawirowała mu w głowie i zniknęła.Georgia dygotała, twarz wtuloną w jego kark miała mokrą.77- Jude - powtarzała.- Jude, nie wiem, co się z tobą dzieje.Nie potrafił wydobyć z siebie głosu.Wcią\
brakowało mu powie-trza.Wpatrywał się w czarnego mustanga podrygującego na resorach.Moc silnika pracującego na biegu jałowym trzęsła całym pudłem.- Myślałam, \
e nie \
yjesz.Kiedy złapałam cię za rękę, myśla-łam, \
e nie \
yjesz.Czemu tu siedziałeś z włączonym silnikiemi zamkniętymi drzwiami?- Bez powodu [ Pobierz całość w formacie PDF ]