Gordon Barbara Nieuchwytny

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Od kiedy zaczęły ginąć kobiety w Zwierniku, babciacoraz jaśniej zdawała sobie sprawę, że to ja je zabijam.Mało mia-ła na to dowodów czy poszlak? Przy wypadku Kordaszewskiej itego chłopaka, którego zabiłem, bo mnie zaskoczył i rzucił się naratunek mordowanej moja babka nie mogła już mieć w ogólewątpliwości.Przybiegłem do niej z ramieniem skłutym przezsprężynowy nóż przeciwnika.A ona do mnie powiada: �Wiem, żety to robisz, ale nie ja cię sądzić będę, Bóg ciebie osądzi.Więc jakja mogę ciebie wydać, mój wnuczku, mój skarbie jedyny, bo tyjeden mi zostałeś na świecie.Oni cię ukrzywdzą.Sąd boski bywasprawiedliwszy i łagodniejszy od ludzkiego, już ja o tym wiem.�Milicja przetrząsała wtedy całą wieś, ale mnie nie znalezli.Taksię złożyło, że nikt z sąsiadów nie zauważył, kiedy wśliznąłem siędo babki obejścia.Na pytanie, czy bywa tu kto ze świernikowian,ludzie odpowiedzieli, że nie.Bo też ja dla nich nie byłem nikim�ze Zwiernika�, tylko tutejszym.Wnuczkiem starej Kaliniakowej.Tak jak Jula Kordaszewska była nikim więcej, jak siostrą zezowa-tej Walerki.A ja miałem u babki skrytkę, której do dziś dnia niktnie odkrył.W czasie wojny partyzant jeden radziecki, ranny, tamsię chował, kiedy Niemcy do wsi wpadali.W studni w ocembro-waniu dziura była wybita i jama w bok poziomo wykopana.Coś wrodzaju jaskini albo komory.Zabezpieczona deskami.Wystarczy-ło po łańcuchu spuścić się parę metrów w dół i deskę odsunąć.Zgóry nie widać.I żaden pies nie wywęszy.Cały dzień tam przesie-działem, kiedy milicja u babki rewizję robiła.Pytają mnie wciąż lekarze, dlaczego wtedy, kiedy poradziłem249już sobie z tym smarkaczem Ryśkiem, co mi od pewnego czasu popiętach deptał, nie skończyłem sprawy z Julą Kordaszewską.Wi-działem, że ona jeszcze żyje.To było ryzyko.A nuż ją odratują iona mnie wyda.Ale nie mogłem.Po prostu nie potrafiłem.Walkana noże z Ryśkiem (ja miałem brzytwę) ocuciła mnie z zamrocze-nia, z transu.Bo to było co innego niż walka z kobietą.Walczyli-śmy na śmierć i życie.I chodziło o moje życie.O moje ciało.Kie-dy zwyciężyłem, byłem z powrotem zwyczajnym sobą, któregouratował instynkt życia.A gdy jestem rozładowany, nie umiemzabić.Ani kobiety, ani nikogo, ani niczego, co żyje.Nie dałoby mito żadnej satysfakcji.Poza tym byłem ranny.Przestraszyłem siętej krwi, co ze mnie ciekła.Zapomniałem o Juli, o tym, czego odniej chciałem.Chciałem tylko jak najprędzej skryć się, żeby opa-trzyć rany.To chyba ludzkie, nie?Z tą babką z parku, którą udało mi się tylko ogłuszyć, sprawabyła prostsza.Zwyczajnie, zjawili się jej kompani, a taki wyprepa-rowany z poczucia rzeczywistości mój wynaturzony blizniak niejest, żeby wdawać się w bójkę z trzema osiłkami.Myślę, że zaw-sze dotychczas, jak i w tym przypadku, ratował go instynkt samo-zachowawczy.On, ten instynkt, szeptał mu na ucho, kiedy możnaatakować, a kiedy nie.I co robić, jak się kryć, żeby nie wpaść.Miałem stracha, kiedy okazało się, że ta ze Szczecina żyje.Aleto było bardzo podniecające uczucie.Jak hazard.Opisze mnie czynie potrafi? Widocznie nie dała rady.Rozlazło się po kościach.Nie powiem, odetchnąłem z ulgą.Coraz jednak dotkliwiej dręczyła mnie z biegiem czasu bezce-lowość mojego działania.Znalazłem się w ślepym zaułku bez250wyjścia.Jak na karuzeli, której nie potrafiłem zatrzymać.Rozu-miałem, że moje upojenie dlatego nie jest i nie będzie nigdy pełne,bo w moich aktach miłości brak jednego: właśnie miłości.%7łyciejest gruntem, na którym wyrasta miłość, niosąca radość i ukojenie.Zmierć, zadawanie śmierci nie urodzi nie tylko nowego życia, ale iżadnej miłości.Ale ja wciąż jeszcze, prawie do końca, do mojego schwytaniamiałem nadzieję.Wciąż jeszcze czekałem, jeszcze się spodziewa-łem, jeszcze czaiłem się jak rabuś zza węgła: może stanie się kie-dyś coś takiego, jakiś cud się spełni, jakiś moment nadleci i zła-pię to, na co czyhałem, nie wiedząc, czym ono jest.Przeczuwałemtylko, że to �coś�, czego mi w życiu brakowało, abym mógł do-pełnić tym elementem moje istnienie do prawdziwego ludzkiegoformatu jest miłe, jest ciepłe i łagodne, jest miękkie, jak naprzykład małe puszyste zwierzątko, które mogłoby ogrzać mojewystygłe wnętrze.Liczyłem na to, że jakaś kobieta zachwyci mniei tak porwie swoim urokiem, siłą uczucia, dobrocią, bo ja wiemzresztą, czym że przestanę tak bardzo nienawidzić kobiet i takokrutnie ich pożądać.%7łe jedną z nich po prostu pokocham.Opowiada się przecież w bajkach, jak dobre i piękne dziewczyny zlitości kochają potwora.Ich miłość zdejmuje z bestii zły czar iwtedy potwór staje się na powrót pięknym i szlachetnym mło-dzieńcem.W pewnej chwili odkryłem, że kobieta, o której marzyłem istnieje.Chciałem, żeby była przy mnie, ze mną.Było mi obojęt-ne, czy zostanie moją żoną, czy kochanką, czy tylko serdecznąprzyjaciółką i opiekunką.Nawet bardziej potrzebowałem jej zro-zumienia, współczucia, tkliwości niż miłości.Ale nie spełniła251moich nadziei.Teraz już za pózno na jakiekolwiek marzenia.Zapózno na wszystko.Zazdroszczę zwykłym ludziom, że nie mogłem być szczęśliwy,jak oni [ Pobierz całość w formacie PDF ]

do ÂściÂągnięcia - pdf - ebook - pobieranie - download

Archiwum