[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ukazuje siędwupłytowy album: Grateful Dead  Live at Fillmore East 2-11-1969".No tak.Podobnonajbardziej niekomercyjna kapela świata.Zero radiowych hitów i setki tysięcy najbardziejoddanych fanów, o jakich muzyk może marzyć.Leżę w ciemności, patrząc na cienie wiatraka, miarowo omywające ściany i sufit.Zgłośników dobiega zapowiedz
kolejnego utworu na koncercie Grateful Dead.Nagrania tomagia.Chwila zamrożona w czasie, w czasie kiedy ja sam miałem.cztery lata.Co za kontrast ze współczesnymi grupami - myślę - przecież oni brzmią jak ledwiezgrany skład na dżem-sesji.Czasem nierówno, z zacięciami, a nagle łapią drugi oddech i idąrówno jak starzy zawodowcy, potem znowu wszystko się rozsypuje, ale jakoś tak na wesoło,jakby nikt się tym specjalnie nie przejmował, jakby to było celowe.Fajnie.Przypomina misię pierwsza dżem-sesja Highway 69 w Roomful of Blues.To były czasy.Płyta dobiega końca, wciskam repeat.Tak, oni rzeczywiście grali, jakby chcieli się tylkodobrze bawić, cieszyć muzyką i życiem, pal licho publiczność i wszystkie inne reguły sztuki.Czy nie o to w końcu w tym wszystkim chodzi? Czy to właśnie miałemzrozumieć?Zamykam oczy, a Greatful Dead śpiewają mi do snu:Come hear Unde Johns bandplaying to the tide,Come on along, orgo alone,hes come to take his children home.Wo, oh, what I want to know,how does the song go.Rozdział 6Z gryfu został wiór.Wrzesień 1996Na betonowym słupku p^zeetwyjśćiem ze stacji MRT w City Hali siedzi para chińskichnastolatek, ubranych prawie identycznie: białe buty na wysokich obcasach, kolorowemikrospódniczki, krótkie, eksponujące pępki koszulki (jedna biała, koronkowa, druga błękitna, zpseudodiamencikami, układającymi się w napis I^NY) i obowiązkowe staniki typu maximizer.Wyższa ma krótkie włosy, zrobione na ciemny blond, niższa - dłuższe i farbowane w kolorowepaski, starannie wystrzyżone w artystyczny nieład.Palą papierosy, oglądają zakupioną właśniepłytę kompaktową, śmieją się z czegoś.U ich stóp - torby z logo japońskiego domu towarowegoTakashimaya.Schodami ruchomymi z podziemia wyjeżdża dwóch mężczyzn, ubranych wjednakowe, trochę wymięte, czarne garnitury, koszule rozpięte, bez krawatów - chudy,przedwcześnie łysiejący cudzoziemiec o opalonej twarzy i lekko krępy, starszy o jakieśdziesięć lat Azjata, którego włosy, starannie przylizane do tyłu, pozwalają nieomylniezidentyfikować go jako Japończyka.Kiedy schody dojeżdżają do szczytu, okazuje się, żemężczyz
ni wcale nie są równego wzrostu - ang-mo stał po prostu dwa schodki niżej.Wychodzą przed stację i stawiają na ziemi długie, czarne pudła.Cudzoziemiec wyjmuje zkieszonki marynarki ciemne okulary.Siedzące na słupku dziewczęta szeroko otwierają umalowane oczy i zaczynają dosiebie szeptać.Jedna pokazuje palcami mężczyzn i mówi coś do swojej towarzyszki zwyraz
nym podnieceniem.Mężczyz
ni stoją bez ruchu, wpatrzeni w dal.Po chwili ang-mo mruczy pod nosem, niezmieniając pozycji:" Hari? Nie patrz w prawo.Dwie szproty pierwsza klasa.Rwiemy?" Uspokój się Allan, na Boga.Jestem żonaty.W którą stronę tenClarke Quay?- W lewo.Nie wiesz, co tracisz.Ta niższa ma biust.Mężczyzna nazwany Harim, którego akcent potwierdza to, cosugeruje uczesanie, już nic nie odpowiada, tylko wznosi oczy do góry, wzdycha, chwyta zarączkę swojego futerału i robi krok w kierunku przejścia dla pieszych.Mężczyzna nazwany Allanem, którego gardłowe zaciąganie zdradza., że jestmieszkańcem krainy kangurów, wykonuje półobrót, opuszcza ciemne okulary, posyłapromienny uśmiech w kierunku na dobre już rozchichotanych dziewcząt, po czym udaje sięza swoim towarzyszem.Dogania go już po drugiej stronie North Bridge Road." Wyluzujesz kiedyś, Hari?" Jest powiedziane, że Japończycy wyluzowują dopiero pośmierci.Chodz
, bo się spóz
nimy.Nie lubię się spóz
niać." Zaczekaj.- Allan wyjmuje z kieszeni paczkę chusteczeki upuszcza dyskretnie na chodnik.Staje, schyla się, zamiera na ułamek sekundy z pochyloną głową, podnosi chusteczki i znowu dogania kolegę." Idą za nami." A niech sobie idą.Powodzenia.Publiczności nigdy za wiele.Lepiej powiedz, z kim mamy grać." Nie wiem, la! Benny wszystko organizował." Denerwujesz mnie tym swoim  la".Myślałby kto, że jesteś tuod trzech lat, a nie trzech miesięcy." Integracja, Hari, to moje drugie imię.Uwielbiam się integrować.Szczególnie z co bardziej dekoracyjnymi.Czekaj, one skręcają do Peninsula Plaża!" I bardzo dobrze.Na nic nie będę czekał, spóz
niać się nie wypada.Poza tym denerwuje mnie, kiedy nie wiem, z kim będziemygrać.W ogóle poprzednim razem było beznadziejnie.Kto to wi-I dział, żeby dziewczynagrała na perkusji? I cały czas zwalniała W szybkich kawałkach.A w wolnych śpieszyła.Gorzej, w  Rock l Around the Clock" po każdej pauzie dawała jeden akcent! Oczy-i wiściepowinny być dwa!" Eee, mnie się podobało.Piękny widok - kobieta za perkusją.Jak jej tam wszystko." Nie ma dla ciebie nadziei - przerywa Hari.- Lepiej powiedz,gdzie teraz.Prosto i przez most?Stają [ Pobierz całość w formacie PDF ]