[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zwierciadło wypadło mu z rąk.Próbowałmówić, ale nie mógł.Głowa-widmo patrzyła na niego ze środka podłogi.Chłopiec odwzajemniłspojrzenie; nie był w stanie oderwać wzroku.Potem ze zwierciadła rozległ sięgłos Underwooda, bardzo przytłumiony i daleki, mo\
e dlatego \
e dochodził zciała, które przecie\
znajdowało się znacznie ni\
ej.- Zdrajca.Chłopiec otworzył usta, jednak wydobył się z nich tylko zduszony char-kot.Głos przemówił ponownie:- Zdrajca! Zdradziłeś mnie.Odkryję, kto tobą kieruje, kto ci kazał mnieszpiegować.- Nikt, naprawdę nikt.- Nathaniel ledwie wyszeptał.- Przygotuj się! Idę do ciebie.Głos umilkł.Głowa Underwooda zni\
yła się i, wirując, zapadła w podłodze.Wraz z nią znikł fosforyzujący blask.Chłopiec dr\
ącymi rękoma uniósłzwierciadło i spojrzał w nie.Po kilku sekundach widok na gabinet zrobił sięzamglony - to widmowa postać czarodzieja przepływała przez impa.Magpomknął dalej, ku swemu ciału.Zbli\
ając się do niego, przybrał dokładnietaką samą pozę jak ono i zlał się z nim w jedno.Chwilę póz
niej znów byłsobą, a w drugim kręgu pojawiło się mroczne widmo.Czarodziej klasnął,odwołując d\
inna.Demon skłonił się i znikł.Underwood wystąpił zpentagramu, oczy mu błyszczały.Szybkim krokiem ruszył go drzwi gabinetu.209Wtedy właśnie zdjęty został czar krępujący impa, zwierciadło znówwypełniła twarz dziecka.Z ulgą wypuściło powietrze, nadymające mupoliczki.- Uff! Brak mi słów.\
eby wypowiedzieć, jakie to było dla mnie straszne.Ten okropny, stary dziwak przeleciał przeze mnie na wylot i ruszył prosto pomojej astralnej więzi.Ciarki mnie przechodzą na samo wspomnienie, serio!- Zamknij się! Zamknij! - Choć przera\
ony, Nathaniel starał się jednakmyśleć.- Słuchaj, zrób nam przysługę - powiedział imp.- Nie zostało ci du\
o czasu.Nie mógłbyś teraz, zanim umrzesz, po prostu mnie uwolnić? Cię\
ko się \
yje wtakim zwierciadle, nawet nie wiesz, jak czułem się tu samotny.No, dalej,szefie.Naprawdę byłbym wdzięczny.Dziecko próbowało uśmiechnąć się ujmująco, ale właśnie wtedy dysk rąbnąło ścianę.- Au! Jak tak, to mam nadzieję, \
e spodoba ci się to, co po ciebie idzie!Nathaniel podbiegł do drzwi i rozpaczliwie zaczął szarpać klamkę.Gdzieś na dole, na schodach, rozbrzmiewały pospieszne kroki mistrza.- On jest naprawdę wściekły - zawołał imp.- Nawet jego forma astralna, jaktu szedł, prawie zakwasiła moją esencję.Nathaniel skoczył ku szafie, szybko ją pchnął.Chciał zastawić nią drzwi.Okazała się jednak za cię\
ka, nie był wystarczająco silny.Z trudem łapałpowietrze.- O co chodzi? - Spytał imp.- Przecie\
jesteś wielkim magiem.Wezwij coś,co ci ocali skórę.Mo\
e afryta, on sobie powinien poradzić.A co z tymBartimaeusem, na którego punkcie masz takiego hopla? Gdzie on teraz jest,teraz, kiedy go potrzebujesz?Nathaniel zaszlochał i powlókł się na środek pokoju.Spojrzał na drzwi.- Paskudnie, co? - z głosu impa biła wielka satysfakcja. Paskudnie jest byćna czyjeś łasce.Teraz ju\
wiesz, jak to jest.Zmierz się z tym, mały, teraz jesteśzdany na własne siły.Nie masz nikogo, kto ci pomo\
e.Coś zapukało w świetlik.Po chwili, kiedy serce w nim zamarło, Nathaniel spojrzał w stronę okna: zaszybą siedział nastroszony gołąb i ponaglająco machał skrzydłami.Chłopiec zniedowierzaniem podszedł bli\
ej.210- Bartimaeus?.Gołąb kilka razy zastukał dziobem w szybę.Nathaniel uniósł dłoń, byotworzyć okno.W zamku zgrzytnął klucz i drzwi otwarły się z hukiem.Stanął w nichUnderwood, twarz miał czerwoną z wysiłku, białe włosy i brodę potargane.Chłopiec opuścił rękę i odwrócił się do swego mistrza.Gołąb zniknął z okna.Chwilę potrwało, nim Underwood złapał oddech.- Nieszczęsny chłopcze! Kto wydaje ci rozkazy? Który z moich wrogów?Nathaniel czuł, \
e cały dr\
y, ale zmusił się, by stać sztywno i patrzećmistrzowi prosto w oczy.- Nikt, panie, ja.- Czy to Duvall? Albo Mortensen? Albo Lovelace?Nathaniel skrzywił się, słysząc to ostatnie nazwisko.- śaden z nich, panie.- Kto cię nauczył, jak zrobić zwierciadło? Kto ci kazał mnie szpiegować?Mimo strachu w sercu chłopca zapłonął gniew.Odparł z satysfakcją:- Czy nie słyszałeś, co mówiłem? Ju\
powiedziałem.Nikt.- Nawet teraz nie przestajesz kłamać! Doskonale! Po raz ostatni przyjrzyj sięswojemu pokojowi.Ju\
tu nie wrócisz.Pójdziemy do mojego gabinetu,zostaniesz tam w towarzystwie moich impów, a\
ci się język rozwią\
e.Nodalej!Nathaniel zawahał się, ale nic nie mógł poradzić.Ręka mistrza opadła mu nabark i zacisnęła się jak imadło.Czarodziej niemal wypchnął go za drzwi ipoprowadził w dół schodów.Na półpiętrze spotkała ich pani Underwood.Bardzo się spieszyła, brakło jejtchu.Kiedy zobaczyła cierpienie na twarzy chłopca i furię mę\
a, przera\
onaszeroko otworzyła oczy, ale nic nie powiedziała.- Arthur - wydyszała nareszcie.- Ktoś do ciebie przyszedł.- Nie mam czasu.Ten chłopak.- On mówi, \
e to sprawa absolutnie niecierpiąca zwłoki.- Kto? Kto mówi?- Simon Lovelace, Arthurze.Właściwie wtargnął tu siłą [ Pobierz całość w formacie PDF ]