[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miał na sobie kolczugę i tak bardzosię spieszył, \
e nawet jej nie poznał, tylko mruknął rozsierdzony, \
e ktoś śmie wchodzić muw drogę, i odepchnął Reinę na bok.Nie lubiła, gdy ją popychano, więc zaprotestowałagłośnym krzykiem.Ranulf przystanął kilka stopni ni\
ej i w końcu rozpoznał jej głos.- A więc wcią\
tu jesteś, panie - skonstatowała zdegustowana.Spiorunował ją wzrokiem.- A gdzie miałbym być? Jednak wa\
niejsze jest to, gdzie ty się podziewałaś, pani.- Byłam we wsi, jeśli ju\
musisz wiedzieć.Ale ty? O ile mi wiadomo, Simon miałzaproponować ci wyjazd do Forthwick, \
ebyś mógł obejrzeć tamtejszą posiadłość.- I zaproponował, ale odmówiłem, gdy\
pomyślałem sobie, \
e lepiej będzie, jeślipierwej zapoznam się z Clydon, a dopiero póz
niej wyruszę na objazd pozostałych włości.Oczywiście, miał zupełną rację, ale nie zamierzała tego przyznawać.- A dokąd się teraz wybierasz?Zanim zdą\
ył odpowiedzieć, na schodach zadudniło i pojawił się na nich Walter zKenrikiem za plecami.Gdyby gwałtownie nie wyhamował, doszłoby do następnegozderzenia; Kenric miał mniej szczęścia i wpadł z impetem prosto na niego.- Ju\
ją znalazłeś? - spytał Walter, posławszy giermkowi zirytowane spojrzenie.-Szybka robota.Ranulf tylko chrząknął, po czym podał Reinie rękę, \
eby pomóc jej wejść.Reina byłazaskoczona słowami Waltera.- Szliście mnie szukać? - spytała cicho.- Spóz
niłaś się, pani - warknął gniewnie Ranulf.- Od tej pory \
yczę sobie, \
ebyśwracała do domu przed zapadnięciem zmroku.Reina uśmiechnęła się do siebie.Przedłu\
oną wizytą na wsi na pewno zyskała jedno:pozbawiła go dobrego humoru.I świetnie.W podłym nastroju był bardziej przewidywalny.ROZDZIAA
26- Miał ledwie szesnaście lat, gdy zdobył rycerskie ostrogi, ale nic w tym dziwnego, boju\
wtedy władał mieczem jak mało kto.Reina nie była tym zaskoczona.Nigdy nie wątpiła w jego rycerskie umiejętności.Zastanawiały ją tylko jego rycerskie maniery, a raczej ich brak.Słuchając opowieści Waltera o bitwie, po której Ranulf został pasowany na rycerzamimo tak młodego wieku, obserwowała mę\
a pogrą\
onego w rozmowie z giermkami podrugiej stronie sali.Nie tylko ona na niego zerkała.Wyglądało na to, \
e patrzą na niegowszystkie damy.Reina cichutko westchnęła.Przystojny mą\
podobający się tylu niewiastomto same problemy.Problemy nie dla niej, rzecz jasna, ale dla tych biednych niewiast.Nie oczekiwała, \
e pokocha swego mę\
a.Miała tylko nadzieję, \
e będzie \
yć z nim wpełnej szacunku zgodzie i \
e będzie mogła na nim polegać.Niestety, nic z tego.Mimo to doszła do wniosku, \
e jest dla niego nie-sprawiedliwa.Szczerze mówiąc, wogóle go nie znała.śywiła nadzieję, \
e istnieją powody, dla których jest taki, jaki jest, dlategote\
poprosiła Waltera, \
eby opowiedział jej o Ranulfie.I miała rację.Powody rzeczywiścieistniały.Dowiedziała się ju\
, \
e dzieciństwo miał gorsze, ni\
przypuszczała, gdy mą\
jej o tymnapomknął.Dorastał bez opieki niewiast, nara\
ony na okrucieństwo prymitywnego kowala, zdala od rówieśników zarówno tych szlachetnie urodzonych, jak i tych ze wsi, bowiem i jedni,i drudzy go unikali.Tak, Walter odmalował jej nader paskudny obraz.Póz
niej opowiedział jejo Lordzie Montforcie i o tym, \
e miast się polepszyć, los Ranulfa nic a nic się nie zmienił,bowiem Montfort był takim samym prostakiem jak kowal.- Nie słuchasz mnie, pani.Lekko pokraśniała i, za\
enowana, obdarzyła Waltera uśmiechem.- Obawiam się, \
e krwawe opowieści nigdy mnie nie fascynowały.Powiedz mi lepiej,dlaczego Ranulf tak bardzo nie cierpi wysoko urodzonych dam.- Dlaczego uwa\
asz, \
e.- Nie próbuj zaprzeczać, mój panie, a mo\
e nagle straciłeś pamięć? Sam mi topowiedziałeś, próbując przekonać mnie do Ranulfa.Widzę, \
e ju\
sobie przypominasz.Awięc opowiedz mi o tych przykrych doświadczeniach, które jakoby nastawiły go przeciwkodamom.Walter wił się na lawie jak piskorz.- Ranulf by się z tego nie ucieszył.- Ale i tak mi powiesz, prawda? - Głos miała jedwabiście miękki, lecz twarz jakwykutą z kamienia.- Przez twój giętki język wyszłam za mą\
za człowieka, którego nawet nielubię.Jesteś mi to winien, Sir Walterze.Miotany poczuciem winy Walter spiekł raka.- Zabije mnie, jeśli się dowie, \
e ci o tym opowiedziałem, pani.- Będę o tym pamiętała.Nie zabrzmiało to bynajmniej jak pocieszenie, lecz raczej jak obietnica, \
e gdybyReina chciała się kiedykolwiek go pozbyć, nie omieszka wspomnieć o rozmowie Ranulfowi.Jednak Walter tylko wzruszył ramionami [ Pobierz całość w formacie PDF ]