[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.On na odmianÄ™ poradziÅ‚ Salikowi, by udaÅ‚ siÄ™ nadbrzeg morza, a stamtÄ…d na samotnÄ… wyspÄ™ na oceanie o nazwie Jariza.WÅ‚adaÅ‚ niÄ…bogaty król z obcych ziem, Ashabi, znany ze swoich licznych podróży.Ów król możewiedzieć, gdzie leży ZÅ‚ote Miasto.Salik wiÄ™c powÄ™drowaÅ‚ ku morskiemu brzegowi, skÄ…d statkiem handlowympopÅ‚ynÄ…Å‚ ku Jarizie.Gdy byli już niemal u celu, rozszalaÅ‚a siÄ™ burza - fale wysokie jakgóry rozbiÅ‚y statek i rzuciÅ‚y pasażerów w morskÄ… toÅ„.Salika w jednej chwili poÅ‚knęłajakaÅ› olbrzymia ryba.Nie minęło wiele czasu i rybacy zÅ‚owili tÄ™ rybÄ™, a ze wzglÄ™du na jej rozmiarypostanowili zawiez
ć takie cudo swemu królowi.W obecności owego króla rybacy roz-cięli rybi brzuch, z którego, ku ogólnemu zdziwieniu, wyłonił się urodziwymłodzieniec.Salik przedstawił się królowi i opowiedział mu o swojej misji.- Udam się teraz - powiedział na zakończenie - na dwór króla Ashabiwładającego wyspą Jarizą, bo jest on podobno wielkim podróżnikiem i żeglarzem, imoże coś mu wiadomo o Złotym Mieście.Król uśmiechnął się i rzekł tymi słowy:- Ja jestem król Ashabi, a ta wyspa nosi nazwę Jariza.Król słyszał o Złotym Mieście: leży ono na dalekiej wyspie, ale gdzie jest tawyspa, nie wiedział.Natomiast na wyspie leżącej daleko stąd znajduje się świątynia - ido tej świątyni ze wszystkich dookolnych wysp pielgrzymują wierni.Król zaofiarowałsię, że zabierze Salika na tę pielgrzymkę.Wtedy Salik zapyta pątników o Złote Miasto.Tak więc Salik pozostał u króla Ashabi i gdy nadszedł czas, wsiedli na łódz
iruszyli w stronę wyspy, gdzie stała świątynia.75SRGdy przepływali obok wyspy, na której rosło wielkie drzewo o ogromnychrozmiarów pniu i rozpostartych szeroko gałęziach, Salik zapytał o nie króla, a tenodparł:- Nie wolno nam się do niego zbliżać, bo wir porwie naszą łódz
.Ledwo zdążył to powiedzieć, a obaj poczuli, że właśnie łódz
wpadła w pułapkęwiru, który niesie ją coraz bliżej wyspy.Salikowi udało się wyskoczyć z łodzi i wspiąć na gałęzie drzewa.Ukrył się wnich i obserwował, jak łódz
tonie, i zastanawiał się, co on ma robić dalej.Gdy zapadła noc, stado olbrzymich ptaków podeszło do drzewa i Salikstwierdził, że rozumie ich mowę.Ptaszyska rozmawiały o planach na dzień dzisiejszy ijutrzejszy.Jeden z tych ptaków powiedział do reszty.- Dziś ucztowałem w Złotym Mieście, jutro też tam będę.Czego mam szukaćgdzie indziej, skoro ogrody tam są najpiękniejsze?Salik wielce się uradował, słysząc te słowa, i kiedy ptaszyska zapadły w sen,wsiadł na grzbiet tego, który mówił o Złotym Mieście, i ukrył się w jego piórach.Na-zajutrz rano poleciał wraz z ptakiem do Złotego Miasta i wylądował wraz z nim wjednym z ogrodów.Ześliznął się niepostrzeżenie z grzbietu ptaszyska i spacerując po ogrodzie,spotkał dwie niewiasty.Zapytał je, co to za miasto, a one odparły, że to jest ZłoteMiasto.Włada nim królowa Marita, a pod jej nieobecność przepiękna księżniczka oimieniu Perizan.A one, te dwie niewiasty, są królewskimi ogrodniczkami.Zaprowadziły podróżnika do pałacu, przed oblicze księżniczki, która zapytała go,skąd przybywa i czego od niej oczekuje.Gdy Salik wszystko jej opowiedział, księż-niczka Perizan rzekła:- Twoja opowieść bardzo mnie interesuje, ale przez dwa dni będę tu nieobecna.Rozgość się w pałacu, każde twoje życzenie będzie spełnione.Ale jest jeden warunek:pod żadnym pozorem nie wolno ci wchodzić do Wewnętrznego Pawilonu.Co powiedziawszy Perizan wraz z dwiema niewiastami oddaliła się.Saliknatomiast zaczął zwiedzać piękny pałac, a potem wędrował alejami wspaniałegoogrodu.Równie pięknego pałacu, którego filary zdobiły drogocenne klejnoty, a ścianylśniły blaskiem szczerego złota,Salik wżyciu nie oglądał.W ogrodzie rosły nieznane mu gatunki roślin i drzew.Każde jego życzenie w mig było spełniane, a jedzenie, jakim go uraczono,dostarczało rozkoszy jego podniebieniu.76SRLecz drugiego dnia po południu, jak to bywa z ludz
mi, Salik zaczął sięzastanawiać, dlaczego księżniczka zabroniła mu wstępu do Wewnętrznego Pawilonu.Taka owładnęła nim ciekawość, że stanął na środku dziedzińca, skąd widać było ówpawilon błyszczący złotem jak słońce.Wspiął się po schodach na szeroki tarasotaczający pagodę, całą w kryształowych lustrach i złocie.W jej środku znajdowała sięośmiokątna komnata, a na jednej ze ścian Salik dostrzegł drzwi.Otworzył je i znalazł się w komnacie jeszcze piękniejszej i o jeszczepiękniejszych ornamentach.Z
ciany ozdobione były milionami diamentów i wisiały nanich cudnej urody obrazy.Z
wiatło z ośmiokątnych okien spływało na otomanę stojącą na środku komnaty.Przykrywała ją narzuta ze złota naszywana brylantami i pertami.A pod tą narzutą leżała bez ruchu niewiasta.Jej czarne włosy, również ozdobionezłotem, opadały niczym kurtyna na podłogę.W samym środku jej czoła tkwił, wszytyw złotą opaskę, wielki brylant, który ściągał, zda się, całe światło padające z okien.Salik zmrużył oczy przed ową jasnością i jak w hipnozie podszedł do śpiącejkobiety.Ku jego zdumieniu rozpoznał w niej swą ukochaną księżniczkę Zarsanę!Zawołał ją, ale nie odpowiedziała na jego wołanie.A on nie wiedział, czy ona śpi, czy może jest martwa, czy może jest tylkowytworem jego wyobraz
ni.Wyszedł z komnaty, usiadł na tarasie i zaczął rozmyślać o tym, co ujrzał.Patrzył na ogród i wzrok jego spoczął na jeziorze, którego dotąd nie zauważył.Obok jeziora stał koń o bogatym ekwipunku, siodle z czerwonego złota.Salik, niedowierzając własnym oczom, zszedł na dół, do ogrodu, i zbliżył się do konia.Lecz gdychciał go dosiąść, koń kopnął go - i Salik znalazł się na środku jeziora, pod lustremwody.Kiedy wypłynął na powierzchnię, stwierdził, że znajduje się w jeziorze swegorodzinnego miasta.Zdumiony i pełen niepokoju wyszedł z jeziora na brzeg i szybkim krokiemopuścił ogród.Idąc znanymi sobie ulicami miasta, zastanawiał się, co się z nimwydarzyło, może to był sen.? I wówczas usłyszał, jak posłańcy, waląc w bęben,głoszą:  Kto widział Złote Miasto, ma prawo poślubić księżniczkę i otrzymać tytułksięcia".Natychmiast udał się na zamek i powiedział strażnikom:- Widziałem Złote Miasto.Prowadz
cie mnie do króla.77SRStrażnicy zaprowadzili Salika przed komnatę tronową, lecz gdy zameldowalikrólowi o jego przybyciu, podczaszowie, dworzanie i wezyrowie krzyknęli jednymgłosem:- Ten łajdak był już tu i księżniczka wyrzuciła go za jego bezczelne kłamstwa!Król również go pamiętał i zagroził Saukowi, że jeśli będzie się upierał przyswojej kłamliwej wersji, poniesie zasłużoną karę [ Pobierz całość w formacie PDF ]