[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Zdarza mi się to czasem.- Znaczy się, że nie będziesz ofiarą kapitana, Ewo.Oczywiście, ma whisky, staryobłudnik, tylko uważa, że szkoda jej dla nas.Whisky jest przeznaczone na inwestycje,a ty, Ewo, nie jesteś pewną lokatą.Rozległo się pukanie do drzwi i w uchyloną szparę wsunęła się nieogolona twarz.- Jest szalupa.Zaraz płynie.- Już schodzimy - zawołał Nowak.- No, Ewo, rąbnij sobie jeszcze jednego na drogęi pożegnaj się grzecznie z kapitanem.Stołyp zamknął za nimi starannie drzwi.- Przyjacielu - rzekł na dole Nowak - zerknij na dzisiejszą cedułę i powiedz mi jak sięnazywa ten Duńczyk, który ma wejść wieczorem do portu?Nieogolony sunął palcem po wykresie wiszącym na ścianie.-  Ragne - rzekł.- O której, sądzisz, będzie na swoim miejscu?- Około ósmej.- Bóg zapłać, przyjacielu - rzekł Nowak.Ogarnął Ewę ramieniem, pchnął drzwii wyszli w targany wichrem, szarawy zmierzch.Było pusto i z
le, wszędzie wokoło.Nie65tylko kamienie nabrzeża, głuche domostwa, niebo i morze.Kilkadziesiąt kroków w lewo stała przy nabrzeżu duża szalupa, wstrząsana ciężkimstukotem motoru.Nieogolony pomógł Ewie przejść przez drewniane bale,podtrzymując ją w okolicy pomiędzy ramieniem a prawą piersią.- Dziękuję - rzekł doń Nowak, wskakując do szalupy.- Cheerie-ooo - odparł życzliwie nieogolony na pożegnanie.Nowak wepchnął Ewę w kąt długiego, krytego kokpitu.W ciemnościach rozmawiałodwóch kaszubskich rybaków, z rzadka, za to w zupełnie niezrozumiałym dla zwykłegoPolaka narzeczu.Motor przyśpieszył obroty i szalupa odbiła powoli.- Oprzyj się o mnie - rzekł Nowak - i wyciągnij nogi na ławce.Będzie ci wygodniej.- Niewygodnie - kaprysiła Ewa.- Co masz na piersi? Uderzyłam się w głowę.- Aparat fotograficzny - rzekł Nowak.- Zwykłe uzbrojenie dziennikarza.Pochylił twarz nad jej włosami, potarganymi i przewianymi wilgotnym powietrzem,i wdychał ich zapach.- Ewo - rzekł cicho - to, co mówiłem o Stołypie, to nieprawda.- A co jest prawdą?- Ten obskurny pokój i żelazne łóżko są schronieniem dla prawdziwego, wielkiegoromansu.- Kto ta facetka?- %7łona tutejszego maklera okrętowego.Matka dwojga dzieci.Taka darłowska paniBovary, jak mówi o niej jej mąż.- Nie podobał mi się ten Stołyp - rzekła po chwili Ewa.- Nie robi wrażeniaczłowieka, który idzie prostą drogą przez życie.Oczywiście, mogę się mylić.- Czy sądzisz, że takim, którzy nie idą prostą drogą, nie może się przydarzyć cośświetnego z dziewczyną?- Za kogo ty mnie masz? - uśmiechnęła się pogodnie Ewa.- Przecież ja chodzęprzynajmniej raz w tygodniu do kina.Przez chwilę milczeli.- Po tym, coś teraz powiedział - rzekła cicho Ewa - zaczynam się domyślać, że maszdrugą żonę i troje dzieci, jedno z pierwszego małżeństwa.- A gdyby tak było, Ewo?- No, to co? Co mnie to zresztą obchodzi? Odwróciła się do ściany i podkuliła nogi.- Au! - zawołała - jaki ten aparat jest cholernie twardy&W jadalni siedziała Kraalowa i kładła pasjanse.Ewa przysiadła w płaszczu przy stole.- Tu, ósemka kier pod dziewiątkę pik - wskazała palcem.- Widzę - rzekła Kraalowa.- Pani Kraal - rzekł Nowak - czy zostało jeszcze coś z obiadu?- Cały obiad, zapisany na pokój numer dziewięć - rzekła Kraalowa zgryz
liwie.- CzylizapÅ‚acony.- To byÅ‚oby pyszne - rzekÅ‚a nieÅ›miaÅ‚o Ewa.- Może pójdÄ™ sama i odgrzejÄ™?- U ksiÄ™dza dajÄ… sÅ‚abo jeść, co? - ucieszyÅ‚a siÄ™ Kraalowa.- ByliÅ›my na dalekim spacerze - rzekÅ‚a wymijajÄ…co Ewa.- Taka jestem gÅ‚odna.Kraalowa wstaÅ‚a.- Niech pani tylko nie rusza kart - powiedziaÅ‚a ostrzegawczo.- Sama skoÅ„czÄ™ tegopasjansa.To ulubiony pasjans mego drugiego męża - wyjaÅ›niÅ‚a.66- Oficer nawigacyjny z wielkich transatlantyków na linii Hamburg-Süd - dodaÅ‚Nowak przymilnie.- Tak, wÅ‚aÅ›nie tego.ZginÄ…Å‚, biedak, w bitwie jutlandzkiej - westchnęła Kraalowai poszÅ‚a do kuchni.- Wszystko nieprawda - rzekÅ‚ Nowak do Ewy.- Mąż numer dwa byÅ‚ stewardem nazwykÅ‚ym frachtowcu i umarÅ‚ w Libanie na skutek nieudanej operacji Å›lepej kiszki,w Å‚adne dziesięć lat po bitwie jutlandzkiej.Wiem o tym na pewno.Ewa uÅ›miechnęła siÄ™ obojÄ™tnie.- Cóż by jej mogÅ‚o zależeć?- Nie wiem.PojÄ™cia nie mam na czym wam, kobietom, zależy.Po prostu nie mówicieprawdy.Zasada życia, prawo natury.- MogÄ™ ci mówić caÅ‚Ä… prawdÄ™, Ronaldzie - rzekÅ‚a Ewa niedbale.- Nic, prócz prawdy.Przez caÅ‚y wieczór.- Uwaga, Ewo, to zobowiÄ…zuje - rzekÅ‚ Nowak skwapliwie, mierzÄ…c w EwÄ™wskazujÄ…cym palcem wyciÄ…gniÄ™tej rÄ™ki.- Może być okropnie, ale spróbujmy.ZresztÄ…zaÅ‚amiesz siÄ™.W jakimÅ› punkcie, w jakiejÅ› chwili.Nie wytrzymasz do koÅ„ca.- Wytrzymam - rzekÅ‚a Ewa patrzÄ…c na Nowaka obojÄ™tnie i chÅ‚odno.- Dlaczego spoglÄ…dasz na mnie z niechÄ™ciÄ…? - uÅ›miechnÄ…Å‚ siÄ™ Nowak.- PatrzÄ™ na ciebie bez niechÄ™ci.Po prostu patrzÄ™.Bez niczego.Nawet bez ciekawoÅ›ci.Nowak zrzuciÅ‚ pÅ‚aszcz na krzesÅ‚o i podszedÅ‚ do Ewy.StanÄ…Å‚ blisko, ujÄ…Å‚ delikatnie jejtwarz w dÅ‚onie, uniósÅ‚ do góry i pochyliÅ‚ siÄ™, by jÄ… pocaÅ‚ować.- Nie - rzekÅ‚a Ewa.- Nie mam na to ochoty.Jestem tylko gÅ‚odna.- Czy znaczy to, że i zmÄ™czona? - Nowak cofnÄ…Å‚ siÄ™ pod kontuar i zapaliÅ‚ papierosa.-%7Å‚e zaraz po kolacji pójdziesz spać?- Chyba tak - rzekÅ‚a Ewa.- Raczej zmÄ™czona.WeszÅ‚a Kraalowa z talerzem dymiÄ…cych zrazów, które postawiÅ‚a przed EwÄ….- Oooo! - zawoÅ‚aÅ‚a Ewa - pachnÄ… urzekajÄ…co.Zdaje siÄ™, że Å‚akomstwo jest mojÄ…prawdziwÄ… naturÄ….ZabraÅ‚a siÄ™ do jedzenia nie zdejmujÄ…c pÅ‚aszcza.Kraalowa usiadÅ‚a nad pasjansemi przekÅ‚adaÅ‚a karty.- Madame - rzekÅ‚ Nowak - czego kobieta nie lubi najbardziej?- Zastanawiać siÄ™ - odparÅ‚a bez namysÅ‚u Kraalowa.- I tych cwaniaków, co dzielÄ…każdy wÅ‚os na czworo.Tych filozofów.- Bzdura - rzekÅ‚a z trudem Ewa, Å‚ykajÄ…c spiesznie.- To nie jest takie proste.- WÅ‚aÅ›nie, że jest - rzekÅ‚ Nowak.- Nie bÄ…dz
- taka mądra.Jeszcze długo pożyjesz,zanim będziesz wiedziała to, co wie Kraalowa.- Aha - przytaknęła Kraalowa i uśmiechnęła z sympatią do Nowaka.- Wie pan, sątacy faceci, których nieustannie coś zżera.Wydawałoby się, że wszystko jestw niebywałym porządku, babki, o które im chodzi, zachowują się bez zarzutu, facecikochają i są kochani, a mimo to coś z ich babkami nie jest tak [ Pobierz całość w formacie PDF ]