[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Uszom nie wierzÄ™! Wielkiego Tuhaj-beja? A to on kniaz
i chanom pokrewny! Niemasz przedniejszej krwi w Krymie nad Tuhaj-bejową! Wraża to krew! Wraża była w ojcu, ale syn nam służy! Sam go mało dwaó
ieścia razy w potrzebachwió
iałem! Ha! Teraz rozumiem, skąd w nim ta diabelska odwaga się bierze! Pan Sobieski że jego wobec całego wojska wysławiał i setnikiem go mianował.Rad z duszy gopowitam! Tęgi żołnierz! Z całego serca go powitam! Jeno się z nim nie spoufalaj zbytecznie! A to czemu? Czy on mój sługa albo nasz? Ja żołnierz, on żołnierz, ja oficer, onoficer.Ba, żeby to jaki łyk od piechoty, co trzciną regiment sprawuje, nie mówię; alejeśli on Tuhaj-bejowicz, to przecie nie lada jaka krew w nim płynie.Kniaz
, i kwita,a o szlachectwie sam hetman dla niego pomyśli.Jakże mnie nosa nad nim zaó
ierać,gdy ja z Kułak-murzą pobratym, z Bakczy-agą pobratym, z Sukymanem pobratym, a ciwszyscy nie wstyó
iliby się owiec u Tuhaj-bejowicza pasać!Ewka uczuła nagle ochotę ucałowania na nowo brata, po czym siadłszy tuż blisko,poczęła go głaó
ić piękną ręką po wichrowatej czuprynie.Wejście pana Wołodyjowskiego przerwało te pieszczoty.Młody Nowowiejski zerwał się na równe nogi witać starszego oficera i zaraz tłumaczyćsię począł, dlaczego najpierw komendantowi powinnych służb nie złożył; mianowicie, żewłaśnie nie po służbie, ale jako prywatny przyjechał.Wołodyjowski zaś uściskał go łaskawie i odrzekł: A kto by ci miał za złe, miły towarzyszu, żeś po tylu leciech rozłąki najpierw dokolan roó
icielskich przypadł! Co innego, gdyby o służbę choó
iło, ale pewnie poleceniażadnego od Ruszczyca nie masz?t t t in o a a i is (łac.)  niezrównany.t t u osko a (przestarz.)  apetyt, chęć.t t v ładys (przestarz.)  człowiek uroó
iwy, układny.Pan Wołodyjowski 153 Jeno ukłony.Pan Ruszczyc też hen, ku Jahorlikowi ruszył, bo mu dali znać, żena śniegu siła śladów końskich.Pisanie waszej mości mój komendant odebrał i zaraz doordy posłał, do swoich roó
onych i pobratymców, żeby tam szukali i pytali, ale sam nieodpisuje, bo powiada, że ma rękę za ciężką i eksperiencji w tej sztuce żadnej. Nie lubi on tego, wiem  rzekł uśmiechając się pan Wołodyjowski. Szabla dlaniego zawsze grunt!Tu ruszył wąsikami i po chwili dodał nie bez pewnej chełpliwości: A przecie za Azbą-bejem ganialiście się ze dwa miesiące na próżno. Ale wasza mość go połknął jak szczukat t w kleniat t x  zawołał z zapałem panNowowiejski. No! Bóg mu chyba rozum pomieszał, że on, panu Ruszczycowi się wy-mknąwszy, pod waszą mość poszedł.To trafił, ha!Mile połechtały małego rycerza te słowa i chcąc polityką za politykę odpłacić, zwróciłsię do pana Nowowiejskiego i rzekł: Mnie Pan Jezus nie dał dotąd syna, ale gdyby kiedykolwiek użyczył, to bym chciał,żeby był do tego oto kawalera podobny! Nic tam takiego! Nic tam takiego!  odparł stary szlachcic  a t t y , i kwita.I pomimo tych słów, aż sapać począł z zadowolenia. Wielki mi znów rarytet!&Tymczasem mały rycerz jął głaó
ić po twarzy Ewkę i rzekł do niej: Wió
i waćpanna, ja nie jestem żaden młoó
ik, ale Baśka moja nieledwie w wać-panny leciecht u p , dlatego poczuwam się w tym, aby zaś miała czasem jakowąś uciechęgrzeczną, a młodemu wiekowi przystojną& Prawda, że ją tu wszyscy nad poó
iw miłują,ale spoó
iewam się, iż waćpanna przyznasz, że jest za co? Boże kochany!  zawołała Ewka. Nie ma na świecie takiej drugiej! Dopieroco tom powieó
iała!Mały rycerz uradował się niezmiernie, aż mu twarz pojaśniała, i odrzekł: Powieó
iałażeś to istotnie waćpanna? Aha! Co? Jako żywo powieó
iała!  zawołali razem ojciec i syn. No, to przystrójże się waćpanna jako najozdobniej, bom w tajemnicy przed Baśkąkapelę ó
iś z Kamieńca sprowaó
ił.Kazałem im instrumenta w słomę pochować, a jejpowieó
iaÅ‚em, że to Cygany do koni kucia przyjechali.ò
iś wieczór tańce okrutne wy-prawuję.Lubi to ona, lubi, chociaż poważną matronę rada udaje.To rzekłszy pan Michał począł zacierać ręce i baró
o był z siebie zadowolony [ Pobierz całość w formacie PDF ]