[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mi timas por ÿia vivo.Post la terura ekskuo, kiu ÿin îetis nekonscian en la brakojn de l’bankiero, sinjorino Herbeno restis senmovigita de mortsimila svenado.Çiuj donitaj flegoj restis neutilaj.Maziero estis devigita venigi ambulancan veturilon, kiu veturigis al ÿia hejmo la malfeliçan virinon çiam senmovan.Intensa febro ekbruli¸is.La doktoro kredis rekoni la simptomojn de cerba brulumo.En la stato de grandega 553ÇU LI?eLIBROmalforteco, en kiu trovi¸is Beatrico, estis dubeble, ke ÿi povos sin savi el tiu terura malsano.Fernando pasigis la nokton apud ÿia lito.La svenado çesis, sed estis anstataûita de deliro.Sinjorino Herbeno rekonis neniun.En la paroloj, kiujn ÿi diris, paroloj mal-sinsekvaj kaj ofte nekompreneblaj, tiuj, kiuj, kiel ÿia infaneca amiko, konis çiujn detalojn de ÿia pasinta vivo, kredis diveni, ke ÿi precipe aludas al fari¸oj okazintaj dum ÿia juna¸o.La morgaûon, Fradeko tute resani¸inta venis siavice sidi¸i apud la lito de la juna virino.—Tiel longe kiam ÿi estos malsana, mi vin helpos por ÿin flegi, diris Fernando.Kiam ÿi estos denove bonfartanta, tial ke nun ÿia elekto estas farita, tial ke vi estas la viro, kiun ÿi amas (tio, kio okazis hieraû, tion pruvas nediskuteble), mi penos ricevi la eksedzi¸on per ia ajn rimedo, por ke vi povu edzi¸i kun ÿi.Herbeno parolis kolere: Fradeko tion rimarkis.—Vi eraras, mia frato, li respondis, se vi opinias, ke estas prefero, montroj de amemo, kiujn Beatrico estus al vi doninta sammaniere, se vi estus trovi¸inta en sama situacio kiel mi.Dume de tago al tago la malsano pli kaj pli gravi¸is.Vane ambaû fratoj sin multigis, çerpante en sia amo la energion necesan, por venki la premegantan lacigon, sub kiun ili submeti¸is, ne murmurante: vane Maziero, 554ÇU LI?eLIBROhelpite de specialaj kolegoj, konsumis unu post la alia la çiujn provizojn de la terapio, tiom da kuni¸antaj penadoj liveris neniun kontentigan rezultaton.Ne estis plu ebla ia iluzio; kaj la stato de sinjorino Herbeno montri¸is tiele dan¸erega, ke çiun esperon al resani¸o oni devis forlasi.Beatrico estis mortanta.—Kredeble la katastrofo okazos tiun nokton, diris la maljunulo.Sed la nokto pasis.La morgaûon, la agoniantino vivis ankoraû.Certe la situacio ne pliboni¸is; sed aliparte ¸i ne pligravi¸is.—Estas strange, murmuris Maziero.—Çu ekzistas ankoraû ero da espero? demandis la ¸emeloj maltrankvilegaj.—Mi ne povas respondi.Sed eble estus pli bone por la kompatinda malsanulino, se ÿi ne revenus al vivo.Certe ÿia cerbo estas loko de profundaj lezaîoj.Se la malfeliçulino resani¸os, mi tre timas, ke ÿi ne retrovos la plenecon de siaj mensaj ecoj.—Tiam ÿi fari¸is freneza? ekkriis Fernando kun malespero.—Se tio estas okazonta, mi preferus, ke ÿi mortu, respondis Petro kun raûka voço.Tamen la tago fluis, poste la nokto, kaj poste la sekvanta tago.La pliboni¸o akceli¸is.Nun Maziero povis 555ÇU LI?eLIBROprezenti certan prognozon: Beatrico resani¸os.La resani¸ado estos longa, tre longa, daûros kelkajn monatojn: sed de nun la scienco povas liveri tiun certigan konkludon: sinjorino Herbeno estas savita.Sed tiam okazis fenomeno, kiu miri¸is çiujn çeestantojn.Beatrico ne povis elparoli unu vorton: tamen ßia inteligenteco ne estis malvigla.La okuloj de la revivi¸antino brilis kontraûe laû heleco, kiu havis nenian febran karakteron.Sed la juna virino daûre sin enfermis en absolutan mutecon, kaj povis komprenigi sian penson nur per signoj akompanitaj de malprecize elparolitaj ekkrie-toj.Tial ke la kuracistoj certigis, ke pura aero pliakcelos la resani¸on, Maziero decidis, ke li kondukos sinjorinon Herbeno al Vaucresson.Post multe da ternpo la uzado de vortoj revenis, sed iom post iom.Beatrico similis infaninon, kiu komencas paroli.Ÿi ÿajnis relerni sian lingvon.Fine nur post ses monatoj ÿi povis paroladi proksimume libere kaj kun sufiçe da facileco.Ian tagon, la juna virino trovi¸is en la ¸ardeno, sola kun Petro.—Aûskultu min, Fernando, ÿi komencis …—Vi eraras, amikino mia …556ÇU LI?eLIBRO—Ha! Fernando, ÿi ekkriis kun ÿajno de kortuÿegeco, kial ci vidiras al mi? Çu ci estas kolera kontraû mi?—Ne, mia kara, mi sentas al ci nenian riproçemon; estu certa pri tio.Mi simple volis diri, ke mi ne estas Fernando, sed Petro.—Petro? ÿi rediris, serçante memori.Kiu estas Petro?Fradekon tiel emociegis la strangeco de tiu demando, ke li trovis nenion por respondi.Sed la juna virino sin turnis al alia temo.—Kaj mia onklino? ÿi demandis.Çu ÿi ankoraû suferis novan sufokon?Tiufoje sento de teruro ekokupis la animon de la junulo.Maziero estis prava: la malfeliçulino tute frenezi¸is.Estus estinta prefere, eç por ÿia profito, ke ÿi mortu.Tamen Beatrico daûri¸is sian ideon.—Kial oni ÿan¸is la ¸ardenon? ßi demandis.Mi ne ¸in rekonas plu.—Mi çiam vidis ¸in tia, kia ¸i estas.—Tio ne estas vera.Kial ci diras tion? Se ci tion faras por min inciti, por min çagreni, ci estas malbonkorulo.En tiu momento papilio haltis apud la juna virino sur flordensejo.—Ho! kia bela maąono, ÿi ekkriis manplaûdante.Aûskultu min, Fernaçjo mia, ci estus tre afabla, se ci dirus al Filipo, ke li alportu mian reton.557ÇU LI?eLIBRO—Filipo? murmuris Petro malesperante.—Jes, Filipo.Estas li tiu, kiu ordigas çiujn niajn ilojn.Tamen ci tion tre scias.Mi estas certa, ke Re¸ino ¸in ankoraû kaptis.Jen estas kial ci ne volas iri mem ¸in ser-çi: ci tro timus ÿin tedi [ Pobierz całość w formacie PDF ]