[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie mam ani jednegowłasnego centa! Wyobrażacie sobie, jak beznadziejnie się czuję? Jaka się czuję zależna? Jakieto okropne? - Czując, jak przeszywają ją dreszcze, otuliła się mocno płaszczem.- Ale jakoś so-SRbie z tym wszystkim poradzę.Muszę się zdecydować, jak rozmawiać z dziećmi.Wydaje mi się,że nie powinnam im nic mówić, dopóki sama nie będę tego pewna.Mam rację?Annie skinęła głową.- Chyba że one mogłyby wpłynąć na zmianę twojej decyzji.Z przekonaniem, które jeszcze się umocniło na wspomnienie popołudniowej kłótni, Tekerzekła: - Na to już za póz
no.John tak samo nie chce sklejania tego małżeństwa jak i ja.- Zwró-ciła się do Sama.- Prawda?Upłynęła chwila, zanim Sam cicho odpowiedział: - Prawda.Ból, jaki sprawiła jej ostatnia utarczka z Johnem, uodpornił Teke na bolesną prawdę, któ-ra jeszcze przed tygodniem czy dwoma mogłaby jej sprawić przykrość.- A to prowadzi do mojego drugiego problemu.Boże Narodzenie stanie się kolejnymkoszmarem.Nie chcę do tego dopuścić.- Myślę, że powinniśmy wszyscy jechać na narty - powiedziała Annie.Teke się wzdrygnęła.- Wszyscy? Przecież nie chcesz, żebym ja tam była.- Chcę.Ale czy to nie będzie męczarnia dla Michaela, który nie może jez
dzić na nartach?- Chcesz, żebym ja była z wami? - Sądziła, że to ostatnia rzecz na Ziemi, jakiej by sobieAnnie życzyła.- Owszem, Teke - powtórzyła Annie tonem, jakim mogłaby się zwracać cierpliwa na-uczycielka do niezbyt pojętnego ucznia.- Chcę, żebyś była z nami, ty i twoje dzieci.- Ale dlaczego?- Bo musimy dalej żyć.Teke pragnęła tego nad życie, ale nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała.- Razem? Potym wszystkim, co się stało?Annie się zamyśliła.- Byliśmy ze sobą tak blisko.Myślałam, że wszystkim nam to od-powiada.Tak bardzo wspieraliśmy się nawzajem, a teraz pora nauczyć się stać o własnych si-łach.Ale przecież przeżyliśmy razem tyle dobrego.Nie możemy tego odrzucić, prawda? Dziecichcą być razem, a wiemy, że John tam nie przyjedzie, więc ty będziesz mogła się trochę odprę-żyć.- Ale czy ty będziesz mogła się odprężyć? - spytała Teke, rzucając szybkie spojrzenia naSama.Wydawało się, że Annie musi się uporać z tym pytaniem.- Spróbuję - odpowiedziaławreszcie.SRPrzez te wszystkie tygodnie po wypadku Michaela Teke była świadoma, jak bardzo jejbrakuje Annie.Jednak dopiero teraz dotarło do niej, jak bardzo ją kocha.Gdyby sytuacja byłainna, w tej chwili przytuliłaby się do niej z całej siły.Zamiast tego otarła tylko łzy z kącikówoczu i powiedziała:- No cóż, dobrze, że przynajmniej dziewczynki będą mogły z wami pojechać, nawet jeślimy z Michaelem zostaniemy w domu.- Drżącymi ustami złapała oddech i powróciła do swojejlisty problemów.- Dwa ostatnie problemy są już natury technicznej i wiążą się ze sobą.Muszęprzedsięwziąć kroki dla swojej ochrony.Muszę mieć jakieś pieniądze, swoje konto.I muszęuzyskać od Johna tyle pieniędzy, żeby móc utrzymać dzieci.Potrzebuję prawnika.- PopatrzyłaSamowi w twarz.- Znasz kogoś dobrego?- Och, Teke! To okropne.- To jest konieczne, Sam.Uwierz mi.Z mojego małżeństwa już nic nie zostało do ocale-nia.Jestem gotowa się z tym pogodzić.I jeśli płaczę po nocach, to nie dlatego, że opłakuję Joh-na.Po prostu żal mi dzieci, które przez to wszystko cierpią.Może jeśli John i ja jasno postawi-my sprawę rozwodu, dzieciom będzie łatwiej przez to przejść.Nie prosiłabym cię o kontakt doprawnika, bo wiem, że w ten sposób znów musisz stanąć przeciwko Johnowi, ale naprawdę ni-kogo nie znam i nie mam kogo poprosić o pomoc.Potrzebuję pomocy.Podaj mi tylko nazwi-sko.Po dziesięciu minutach, z kartką z nazwiskiem i numerem telefonu adwokata w kieszeni,szła przez lasek do domu.Rozdział 16Annie nie lubiła dorocznych wydziałowych przyjęć z okazji Bożego Narodzenia.Składa-ło się na to wiele przyczyn.Pierwsza, przyjęcie odbywało się zbyt wcześnie, zaledwie w dru-gim tygodniu grudnia, kiedy się jeszcze miało w ustach smak indyka ze Z
więta Dziękczynienia.Po drugie, był to okres, kiedy piętrzyła się praca charakterystyczna dla końca semestru, copewnie było do zniesienia dla wykładowców nie obarczonych rodzinami, ale dla Annie, któramiała obowiązki rodzinne - i to teraz większe niż kiedykolwiek - koniec semestru oznaczałjeszcze więcej nie przespanych nocy niż zwykle.Trzeci powód, dla którego przyjęcia bożona-rodzeniowe były dla Annie męczarnią, wiązał się z miejscem, gdzie się odbywały.Otóż, była tojedna z niewielu okazji, na które otwierano salę wyłożoną ciemnym drewnem, wypełnionąciężkimi starymi meblami o aksamitnych obiciach, a oświetloną światłem wielkich kandela-SRbrów, salę, która miała w sobie ponurą, staroświecką atmosferę.Wrażenie było tym gorsze, żeprzyjęcia wydziałowe nie miały charakteru oficjalnego.Nie zapraszano także gości spozauczelni ani nie było tradycji przychodzenia z małżonkami czy osobami towarzyszącymi.Tymrazem Annie chętnie widziałaby się tutaj u boku Sama.Przyjechała spóz
niona.Nałożyła sobie na talerz krewetki i wzięła kieliszek wina, poczym rozejrzała się wokół.Natychmiast przyszło jej do głowy, że może to jednak dobrze, iż niema tutaj Sama.Susan Duffy wyglądała zabójczo w seksownej sukience.Natalie Holstrom niebyła od niej gorsza.Potem przyszła jej do głowy druga myśl: jak smutna była ta pierwsza myśl.Nigdy przedtem takie myśli jej się nie zdarzały.Jakże by chciała nigdy ich nie zaznać!Dołączyła do najbliższej grupy przyjaciół i chwilę z nimi pogawędziła.Potem przeszłado następnej grupy i stanęła w milczeniu, słuchając rozmowy jednym uchem.Widywała tychludzi niemal codziennie i właśnie dlatego uważała, że przyjęcie miałoby większy sens, gdybyzaprowadzono zwyczaj przychodzenia z osobami towarzyszącymi.To ożywiłoby rozmowy inadałoby im nowy wymiar.Chętnie poznałaby żony swoich kolegów i mężów koleżanek.Niemiałaby też nic przeciwko temu, żeby pochwalić się własnym mężem.- Znudzona? - spytał Jason, stając za jej plecami.Odwróciła się do niego.- No cóż.Akademickie dyskusje mają w sobie coś małomiasteczkowego.W kółko wał-kuje się te same tematy.- To się nazywa dogłębna analiza.Annie uśmiechnęła się.- I nadal chcesz dołączyć do takiego towarzystwa?- Owszem - odrzekł, a głos mu się nieco wzniósł.- Równie dobrze ja mogę prowadzić dogłębne analizy jak jakiś inny facet.Może nawetbędę to robił lepiej.Zresztą - dorzucił sucho - nie mogę się już wycofać.Za bardzo się zaanga-żowałem.Albo mogę to robić dalej, albo objąć posadę sprzątacza w domu towarowym.- Wystąpiłeś już o stypendium?- Jeszcze nie.Wypełniłem wszystkie formularze.Teraz czekam, kiedy znajdę się w osta-tecznej potrzebie.Annie nie mogła sobie nawet wyobrazić, jak się czuje człowiek, który nagle z bogaczastaje się nędzarzem, starała się więc być wyrozumiała dla jego nonszalancji.Lubiła Jasona, po-dziwiała jego inteligencję i błyskotliwość [ Pobierz całość w formacie PDF ]