[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Dziecko, nie zostaniesz tu dłużej.Pomogę ci uciec - mama pierwsza wpadła na tenpomysł.- Nawet jeśli to miałaby być ostatnia rzecz jaką zrobimy.- Bisi pokiwała głową.- Macie rację - patrząc na swoje współżony przytaknęła Ada.- Ale możecie mipowiedzieć, jak to zrobić? Wszystkie bramy są zamknięte, a na zewnątrz stoją strażnicy.Felixpokazuje w ten sposób, że jest ważnym i wielkim człowiekiem.Tamtędy Choga się niewydostanie.Poza tym - jest za słaba!Mama, Bisi i Ada trafnie oceniły sytuację.W haremie czekało mnie życie w ciągłymstrachu.- Ale dokąd mogłabym uciec? - spytałam żałośnie.- To musi być miejsce, którego Felix nie zna.Najlepiej, gdyby było podobne donaszego compound.Tam, gdzie mieszka wiele kobiet, nie będziesz się rzucać w oczy - głośnomyślała mama Ada.- Amara! - matka spojrzała na swoje przyjaciółki.- Oczywiście! Jestem pewna, że zradością cię przyjmie, moje dziecko!Ada i Bisi nie wiedziały co powiedzieć.W przeciwieństwie do nas obu, nigdy nie byłyu Amary, nie miały pojęcia jak mieszka.- Zaraz spróbuję do niej zadzwonić! - powiedziała mama, która od razu przejęłainicjatywę.Chciała działać szybko.Telefon znajdował się w domu ojca Davida, wklimatyzowanym pokoju, w którym zmarł i w którym teraz leżał.Mama Bisi powiedziała mi,że Felix zamierza wprowadzić się tam dopiero następnego dnia po pogrzebie.Ten zaś maodbyć się jutro.Dotarcie do telefonu wydawało mi się zupełnie niemożliwe.W czasienieobecności mamy Bisi i Ada snuły plany mojej ucieczki.- Za kilka godzin rozpoczną się uroczystości pogrzebowe.Przybędą setki gości.OjciecFelix nie będzie miał czasu myśleć o tobie, moja mała - mama Bisi dodawała mi odwagi.- Najlepsza byłaby ucieczka wejściem do domu ojca Davida - doradzała Ada.- Pewniechciałabyś w spokoju pożegnać się ojcem.Zaprowadzimy cię do niego wczesnym rankiem.- Tak, chciałabym go jeszcze raz zobaczyć.- Ale przed wejściem stoją wartownicy! - mama Ada powróciła znów do dręczącego jąproblemu- Damy im coś do picia.Z
rodek nasenny! - wykrzyknęła przejęta Bisi.- Możliwe - rzekła na to mama Ada - tylko czy oni będą się chcieli napić?- Ach, Lisa na pewno wpadnie na jakiś pomysł - pocieszała nas mama Bisi.Pół godziny póz
niej mama przyniosła nam wieści, że Amara jest chętna i gotowa dopomocy.Obie z mamą wpadły na ten sam sposób ucieczki, który wcześniej obmyśliła Ada.Znalazły też rozwiązanie problemu z wartownikami.- To są silni mężczyz
ni.Pomogą Amarze wnieść do domu dary dla Davida.W tensposób odciągniemy ich od wejścia.Mimo zmęczenia, w nocy przed ucieczką nie mogłam nawet zmrużyć oka.Przerażałamnie przede wszystkim długa droga do domu ojca, gdyż chodzenie sprawiało mi okropny ból.Do tego dręczyło mnie najgorsze ze wszystkich pytań: co będzie, jeśli ktoś odkryje mojąucieczkę? Czy wtedy kiedykolwiek uda mi się umknąć z haremu? Felix na pewno zamknąłbymnie na cztery spusty.Rano compound wypełnione było ludz
mi.Wszyscy byli ubrani na biało.Kobietynosiły na twarzach zasłony, przez które widać było tylko oczy.My cztery miałyśmy nadzieję,że wmieszamy się w tłum.Nie mogłam wziąć ze sobą żadnego bagażu.Zabierałam tylko toco miałam na sobie, czyli niedzielną suknię.Ale to nie miało dla mnie żadnego znaczenia.Chciałam jedynie uratować życie mojego nienarodzonego dziecka i swoje.Znałam na pamięć każdy kąt naszego compound, tutaj był niegdyś mój dom.Jednakperspektywa życia tu w panicznym strachu paraliżowała mnie tak bardzo, że niewielepomogły pocieszenia moich mam.Zbyt świeże były traumatyczne wspomnienia ostatnichmiesięcy spędzonych na farmie.Nogi miałam jak z waty.Wydawało mi się, że zaraz upadnę.Ale nie strach mnie zdradzał, lecz mój chód.Wyróżniał mnie z tłumu podobnieubranych ludzi.- Choga! - zadrżałam słysząc ten władczy ton.Głosu męża nie pomyliłabym z żadnym innym.Zdesperowana próbowałam iść dalej,ale moje nogi, jak i cała reszta ciała, nie pozwoliły mi zrobić ani kroku.Och, żeby tak ziemiarozstąpiła się i pochłonęła mnie!Felix był w towarzystwie mężczyzn, których nie znałam.- Dokąd się wybierasz? - spytał.W jego głosie już słyszałam zarzut.- Uroczystośćpogrzebowa odbywa się w domu wspólnoty, a ty idziesz w innym kierunku.- Chce się pożegnać ze swoim ojcem - powiedziała moja mama stanowczym tonem.- Wczoraj był na to czas [ Pobierz całość w formacie PDF ]