[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Aby dzieci były szczęśliwe i dobrze przystosowane, muszą mieć wewnętrzną pewność, że są zdolne funkcjonować samodzielnie.Niepowodzenie w zdobyciu uznania dla własnej indywidualności zagraża dobremu przystosowaniu psychicznemu i społecznemu.Niezależnie od wieku, jeśli ludzie czują, że ich indywidualność nie zyskuje uznania u innych, prawdopodobnie tłumaczą to tym, że mają mało do zaofiarowania i dlatego są pomijani.Prowadzi to do poczucia nieadekwatności i niższości.E.B.HURLOCK „Rozwój młodzieży”4.Wzory kulturowe.W każdej kulturze są pewne wzory zachowania się dla członków obu płci.Te wzory wpływają na osobowość dorastających chłopców i dziewcząt.Chłopcy i dziewczęta dobrze wiedzą, jakie stereotypy męskie i kobiece są akceptowane w naszej kulturze.Wiedzą także, że oczekuje się od nich zgodnego z tymi stereotypami.Kiedy dorastający nie zachowuje się dokładnie według wzoru przyjętego dla swojej płci, wówczas prawdopodobnie odbije się to niekorzystnie na jego osobowości.5.Wpływ rodzinyZła atmosfera domowa, brak więzi uczuciowych i zainteresowania dziećmi, starcia pomiędzy rodzicami, brak kontaktu między rodzicami a dzieckiem, rozbite z powodu śmierci lub rozwodu rodziny, prowadzą do braku równowagi emocjonalnej i złego przystosowania osobowości.Emocjonalne problemy młodzieży mogą często wiązać się z poczuciem niepewności u matki, wynikającym z jej braku przygotowania do roli matki oraz z błędów popełnianych przez nią w wychowywaniu swoich dzieci.Niekorzystne stosunki pomiędzy rodzeństwem mają taki sam wpływ na wzór osobowości osoby dorastającej, jak niekorzystne stosunki pomiędzy rodzicami, a dzieckiem.Także zły wpływ na dzieci ma niska pozycja ekonomiczna rodziny oraz sytuacja gdy rodzice należą do grup mniejszościowych.6.Brak uznania wśród przyjaciół oraz w szkole.7.Czynnikami, które też mogą zaburzać rozwój osobowości sąlnietypowa i nieakceptowana budowa fizyczna oraz defekty fizycznellsłaby stan zdrowia i przewlekłe chorobyllchemizm, czyli zaburzenia wydzielania gruczołów np.tarczycy (nerwowość, apatia)llsposób ubierania się, imię (nie lubiane).itd.l22) POJĘCIE KRYZYSU WIEKU DOJRZAŁEGOKryzys wieku dojrzałego to proces intensywnych i subiektywnie trudnych przemian osobowości, które dotyczą koncepcji siebie, świata i wartości oraz zadań życiowych, a mogą wynikać z konfrontacji z faktem czasowej ograniczoności życia, reewaluacji dotychczas realizowanych dążeń życiowych i z konieczności adaptacji do zadań i ról typowych dla wieku średniego.Problemy połowy życia mogą się zmieniać, obejmując wciąż nowe obszary wewnętrznych zmagań.Jednocześnie ich treść nie jest zastrzeżona tylko i wyłącznie na dla okresu „półmetka”; pojawiają się one na różnych etapach życia.Kryzys ten może mieć miejsce zarówno przed, jak i po 40 roku życia.Wpływowe teorie przemian i kryzysu wieku dojrzałego wskazują na wiek między 35 a 45 rokiem życia.Przełom połowy życia wiąże się ze świadomością wkroczenia w szczytowy wprawdzie okres życia, ale zmierzający jednak do jego kresu.Człowiek jest jakby jeszcze na szczytach, lecz jakby kończy się już droga w górę, a ma rozpocząć się droga w dół.Przyczyny wywołujące kryzys są mocno zróżnicowane.Czasem decydujące znaczenie ma kumulacja zdarzeń w życiu osobistym, czasem konflikty z dorastającymi dziećmi albo utrata złudzeń i nadziei na dokonanie w życiu czegoś nadzwyczajnego.Bywa, że czynnikiem decydującym jest konfrontacja ze śmiercią i poczucie, że pozostało już niewiele czasu albo tęsknota za utraconymi siłami, energią, młodością.Wg Sheka na kryzys składa się:lnegatywny pogląd na przyszłośćllniezdolność do cieszenia się czasem wolnymllpoczucie pogarszającego się zdrowiallnegatywna ocena relacji z dziećmillnegatywna ocena małżeństwallnegatywna ocena pracyllfrustracja egzystencjalna, zachwianie sensu życia i brak czasu na realizację życiowych dążeń lub brak osiągnięćllstres wynikający z troski o starzejących się rodziców i obawy o przyszłość.l1 [ Pobierz całość w formacie PDF ]