[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wszyscy odruchowo spojrzeli w stronę drzwi.Lekko zaskoczony Fraser wyprostowałsię niedostrzegalnie i naprę\
ył ramiona.Brody pograł bardzo sprytnie: pomógł mu odzyskaćchocia\
część szacunku i przypomniał ludziom, \
e na wyspie jest ju\
policja.Myślałem, \
e na tym się to skończy, ale wtedy odezwał się Cameron.Do tej porymilczał i dopiero teraz w barze rozległ się jego donośny, oratorski głos.- A tymczasem my mamy spokojnie siedzieć i grzecznie się zachowywać, tak? -Zało\
ył ręce, szeroko rozstawił nogi.Gdy Maggie podeszła do niego z dyktafonem, posłał jejzniesmaczone spojrzenie.- Niestety - odparł Brody.- Do przyjazdu dochodzeniówki nic więcej nie mo\
emyzrobić.- Mówi pan, \
e na wyspie grasuje morderca, oskar\
a pan nas, twierdząc, \
e to ktośstąd, a potem ka\
e nam pan nic nie robić? - Cameron prychnął, pogardliwie i zniedowierzaniem.- Wybaczy pan, ale ja.- Zamknij się, Bruce - przerwał mu Kinross, nie racząc nawet na niego spojrzeć.Na policzkach Camerona wykwitły czerwone plamy.- Przepraszam, Iain, ale myślę.- Nikogo nie obchodzi, co myślisz.- Wybacz, ale kim ty właściwie jesteś, \
eby.Urwał i skurczył się pod jego lodowatym spojrzeniem.Jabłko Adama podskoczyło mukilka razy, gdy zamknąwszy usta, przełknął ślinę i słowa, które zamierzał wypowiedzieć.Jegonauczycielska duma brała ostatnio niezłe cięgi.Ale nikt ju\
nie zwracał na niego uwagi.Ludzie znowu zaczęli rozmawiać, salę znowuwypełnił przyciszony gwar.Maggie opuściła dyktafon, zerknęła na mnie z niepokojem iwyszła z baru.Spojrzałem tam, gdzie stał Kevin Kinross.Ale on te\
musiał w którymś momenciewyjść.Gdy zrobiło się trochę luz
niej, znalez
liśmy wolny stolik.Stawiał Fraser.Ja i onwzięliśmy szkocką Brody sok pomidorowy.Sier\
ant podniósł szklankę.- Za Duncana.I za sukinsyna, który go zabił.Gonnadh ort- O tak, na pewno będzie cierpiał - powiedział cicho Brody.Wypiliśmy powa\
nie i uroczyście.Potem opowiedziałem im o reakcji Kevina nawiadomość, \
e zamordowana była prostytutką ze Stornoway.Fraser to zlekcewa\
ył, byćmo\
e dlatego, \
e wcią\
jeszcze nie doszedł do siebie po śmierci Duncana.- Podniecił się chłopak, i tyle.Nic dziwnego, z taką gębą.Pewnie jest jeszczeprawiczkiem.- Mo\
e i tak, ale warto się temu przyjrzeć - myślał na głos Brody.- Jeśli ci zdochodzeniówki nie przyjadą, jutro z nim pogadamy.Fraser zajrzał posępnie do szklanki.- Chryste, mam nadzieję, \
e przyjadą.Ja te\
, pomyślałem.Ja te\
.Zaraz potem się z nimi po\
egnałem.Nic nie jadłem, leciałem z nóg i wypita na pusty\
ołądek whisky zakręciła mi w głowie.Dopadły mnie nagle wszystkie wydarzenia ostatnichczterdziestu ośmiu godzin.Zamykały mi się oczy.Gdy wychodziłem, Ellen wcią\
uwijała się za ladą, nie mogąc nadą\
yć zzaspokajaniem nieoczekiwanego popytu na alkohol.Myślałem, \
e mnie nie widziała, alekiedy wszedłem na schody, usłyszałem jej głos.- David? - Wyjrzała na korytarz.- Przepraszam, nie zdą\
yłam przygotować panu nicdo jedzenia.- Nie szkodzi.Pójdę się przespać.- Mo\
e przynieść coś na górę? Zupę albo kanapkę? Baru pilnuje Andrew.- Nie, nie, nie trzeba, dziękuję.Zaskrzypiały deski podestu.Spojrzeliśmy do góry i zobaczyliśmy Ann.W koszulinocnej i rozespaną.Zeszła na dół.- Co ci mówiłam o chodzeniu po schodach? - skarciła ją Ellen.- Miałam zły sen.Wiatr zabrał panią.- Jaką panią, skarbie?- Nie wiem - odparła płaczliwie dziewczynka.Ellen objęła ją i przytuliła.- To był tylko sen.Ju\
nie wróci.Podziękowałaś panu doktorowi za czekoladę?Ann pomyślała chwilę i pokręciła głową.- No to podziękuj.- Ale ja ju\
ją zjadłam.Ellen spojrzała na mnie ponad jej głową, z trudem powstrzymując śmiech.- Mimo to mo\
esz podziękować.- Dziękuję.- No właśnie.A teraz, moja panno, marsz do łó\
ka.Ann ju\
prawie spała.Oparła się bezwładnie o nogę matki.- Nie mogę chodzić.- A ja nie mogę cię nosić.Jesteś za cię\
ka.Dziewczynka popatrzyła na mnierozespanymi oczami.- Ale on mo\
e.- Nie, madame, nie mo\
e.Ma zwichniętą rękę.- Nie, nie, poradzę sobie.- Ellen zerknęła niepewnie na mój temblak.- Bardzo chętnieją zaniosę.Naprawdę.Podniosłem ją.Jedną ręką, ale wa\
yła tyle co nic.Jej włosy pachniały szamponem.Wtuliła się we mnie, tak jak kiedyś moja córka.Jej lekkość i fizyczna namacalność byłyniepokojące, a zarazem podnosiły na duchu.Weszliśmy a\
na strych, gdzie były dwa małe prywatne pokoje.Ellen odchyliła kołdręi poło\
yłem Ann do łó\
ka.Dziewczynka prawie się nie poruszyła.Matka przykryła ją,pogładziła po włosach i po cichu wyszliśmy na korytarz.Ellen przystanęła na moim piętrze z ręką na drewnianej poręczy schodów.Spojrzałana mnie przenikliwie i z zatroskaniem.- Wszystko w porządku? - spytała.Nie musiała dodawać nic więcej.Uśmiechnąłem się.- Tak.Rozumiała, wiedziała, \
e lepiej nie naciskać.Po\
egnaliśmy się i zeszła do baru.Poszedłem do siebie i nie rozbierając się, usiadłem na łó\
ku.Ubranie śmierdziało dymem, alenie miałem siły wstać.Wcią\
czułem na ramieniu cię\
ar Ann.Wyobraziłem sobie, \
e tocię\
ar Alice, wystarczyło, \
e zamknąłem oczy [ Pobierz całość w formacie PDF ]