[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Może to prowadzić do złagodzenia kryteriów selekcji(Wallerstein 1975), choć nie zawsze tak się dzieje.Omawiając kwestie kryteriów doboru do szkolenia w psychoanalizie, de'Blecourt(1980) zwraca jeszcze uwagę na problem wzajemnej relacji pomiędzy kryteriami doboru,celami szkolenia i motywacją kandydatów.Nacisk obecnie kładzie się na szkolenie w celuprowadzenia praktyki psychoanalitycznej, a nie w celu poszerzenia wiedzy lub prowadzeniabadań (por.Van der Leeuw 1962).Równocześnie znika postać  pełnoetatowego" psychoanalityka, poświęca on bowiemcoraz więcej czasu innym działaniom psychoterapeutycznym.W jeszcze większym stopniudotyczy to aplikantów i kandydatów do szkolenia.Podejmują oni swoje szkolenie analityczne,ponieważ sądzą, że wspomoże to stosowanie innych technik psychoterapeutycznych(Widlocher 1980).Postępujące zmiany motywacji do podejmowania szkolenia wpsychoanalizie, konkluduje De Blecourt, w miarę upływu czasu będą powodowały takżezmiany kryteriów doboru do szkolenia.2.3.SZKOLENIE W PSYCHOANALIZIE A SZKOLENIE WPSYCHOTERAPII PSYCHODYNAMICZNEJCytowany powyżej Widlocher (1980) sądzi, że szkolenie w psychoanalizie rozwija sięw takim kierunku, aby stanowiło ono podstawę do uprawiania także innych rodzajówpsychoterapii.Autor ten rozważając zagadnienie relacji między szkoleniem w psychoanaliziea szkoleniem w psychodynamicznie zorientowanej psychoterapii, relacjonuje przebiegdyskusji na ten temat podczas kongresu Międzynarodowego TowarzystwaPsychoanalitycznego w 1979 r.Jednym z głównych tematów tej dyskusji był problem, dojakiego stopnia psychoanaliza powinna być traktowana jako podejście odrębne i specyficzne.Przedstawiciele starszej generacji psychoanalityków wyrażali obawy, iż zbyt intensywneuprawianie psychodynamicznej psychoterapii może zagrażać duchowi psychoanalizy i żewskutek tego psychoanaliza może stopniowo zatracać swoją tożsamość.Dyskutowano obszernie, czy psychoanalityczne instytuty miałyby umożliwiaćszkolenie specyficzne dotyczące techniki psychoterapii.Niektórzy analitycy sadzili, że jestkonieczne, aby pomóc kandydatom w klarownym rozróżnianiu pomiędzy właściwąpsychoanalizą a psychoterapiami psychodynamicznymi.Inni.uważali, że powinno się szkolićtylko w psychoanalizie, natomiast stosowanie różnych form miałoby wynikać z praktykiklinicznej.Większość uczestników dyskusji jednak przyznawała, że uprawiała różne formypsychoterapii przed, podczas i po zakończeniu swojego szkolenia w psychoanalizie.Napodstawie podobnych własnych doświadczeń (uprawiania psychoterapii przed, podczas i poszkoleniu psychoanalitycznym bez żadnych systematycznych i specyficznych wskazań)Widlocher (1980) dokonuje klasyfikacji różnych form postępowania związanego zpsychoanalizą.Sądzi on, że młodzi psychiatrzy i psychologowie kliniczni wcześnie zaczynają leczyćswoich pacjentów, co wynika ze wzmożonego nacisku i zapotrzebowania ze strony pacjentówi instytucji zdrowotnych.Z tego powodu młodzi klinicyści są bardzo zainteresowanidodatkowym szkoleniem i proszą o osobistą analizę.Niewielu z nich jednak naprawdę chcezostać wyłącznie psychoanalitykami.Większość pragnie wykorzystać doświadczeniepsychoanalityczne z korzyścią dla swojej szerszej działalności psychoterapeutycznej.W tymsamym kierunku działa presja społeczna.Koszta, jeżeli chodzi o czas, pieniądze i energię,czynią z właściwej psychoanalizy wyjątkowy sposób leczenia.Zdaniem Widlochera należy starać się zrozumieć, dlaczego ci sami psychoanalitycy,którzy intensywnie uprawiali psychoterapię bez żadnego systematycznego przygotowania, takbardzo obawiają się tego samego dla przyszłości psychoanalizy.Autor ten proponuje, aby zamiast mówić o dwóch rodzajach leczenia psychoanalizie i psychoanalitycznie zorientowanej psychoterapii, traktowanych jakodyscypliny różniące się jedynie w sposób ilościowy parametrami technicznymi, co jegozdaniem jest błędne, należy wyróżnić trzy następujące rodzaje klinicznego zastosowaniapsychoanalizy.1.Tak zwana metoda klasyczna.Jest ona wykorzystaniem specyficznych warunkówdo zaistnienia specyficznego procesu: nerwicy przeniesieniowej i jej interpretacji.Autorokreśla ją jako szczególnie korzystną dla pacjentów nerwicowych.2.Specyficzna psychoterapia psychoanalityczna.Z wielu powodów procespsychoanalityczny nie może być skutecznie prowadzony z wieloma pacjentami.Psychoanalityk może wówczas zmodyfikować swoją technikę, kiedy chce uzyskać takąmożliwość.Tak więc cel pozostaje ten sam co poprzednio (interpretacja wypartych treściprzez regresywne przeniesienie), ale sesje analityczne zostają zmienione.Zakłada się, żeproces analityczny jest konieczny dla istotnej terapeutycznej zmiany.Tak jest w przypadkuanalizy dzieci i młodzieży, analitycznego leczenia pacjentów psychotycznych, z zaburzeniamiz pogranicza nerwicy i psychozy, narcystycznych i w przypadku analizy grupowej.3.Niespecyficzna psychoterapia psychoanalityczna.Obejmuje ona dodatkowotechniki częściowo psychoanalityczne i niespecyficzne metody.Zarówno specyficzne, jak iniespecyficzne mechanizmy działania stosowane są ze względu na cel terapeutyczny.Celemtym nie jest już w tym wypadku proces psychoanalityczny, ale bezpośrednie zmiany wpsychicznym funkcjonowaniu.Zdaniem autora rozróżnienie między dwoma rodzajami psychoterapiipsychoanalitycznej ma doniosłe znaczenie.Zbyt często, z oczywistą szkodą dla pacjentów,psychoanalityczna psychoterapia oznacza mniej rygorystyczną, uproszczoną wersjępsychoanalizy  z krótszymi i mniej częstymi sesjami, mniej neutralną rolą psychoterapeutyitp.W pierwszym wypadku technicznym celem jest specyficzny psychoanalityczny proces.Wdrugim  cel techniczny nie jest specyficzny i konieczne jest, aby mieć ograniczone,realistyczne cele dotyczące zmiany.Stosowane są niektóre psychoanalityczne umiejętnościtechniczne dla ich uzyskania i koncentruje się uwagę na zmianach oraz oporze przed nimi.Zdaniem Widlochera te dwa rodzaje psychoanalitycznej psychoterapii nie wymagajątego samego rodzaju kształcenia.Szkolenie w specyficznej psychoanalitycznej psychoterapiipowinno się odbywać w schemacie szkolenia psychoanalitycznego.Uczenie niespecyficznejpsychoterapii musi być zapewniane we wszystkich instytucjach zajmujących się zdrowiempsychicznym (z doświadczonym psychoanalitykiem jako kierującym szkoleniem).3.SZKOLENIE W PSYCHOTERAPII Z PUNKTU WIDZENIAPODEJZ
CIA BEHAWIORALNEGO3.1.DOBÓR OSÓB DO SZKOLENIA PRZYKA
AD PROGRAMUTRENINGOWEGO W PSYCHOTERAPII BEHAWIORALNEJUwagi na temat doboru osób do szkolenia w psychoterapii behawioralnej możnaznalez
ć w wystąpieniu Meyera (1980), który proponuje rozróżnienie dwóch rodzajów podejśćw tym zakresie.Pierwsze określa mianem technologicznego.Wywodzi się ono z istniejącejtakże w literaturze na temat terapii behawioralnej tradycji posługiwania się podejściemdiagnostycznym, podobnym do modelu medycznego w praktyce terapeutycznej.Celempostępowania diagnostycznego jest określenie specyficznego problemu, np.fobii, orazleczenie go ustalonymi i jasno zdefiniowanymi metodami postępowania behawioralnego, np [ Pobierz całość w formacie PDF ]