[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ja też nie zasługiwałem.- Mój chłopcze - wyszeptał aktor, szeroko rozpościerając ręce.Wjego oczach zalśniły łzy.Potem zwymiotował Temple'owi na koszulę.***Płoszka zmarszczyła czoło.Była pewna, że Temple wsiądzie najucznego konia i wyjedzie z miasta, tratując jej dziecinne zaufanie i nazawsze znikając jej z oczu.Ale on tylko podarował swojemuznajomemu łopatę i pomachał mu na pożegnanie.Potem zaciągnąłjakiegoś oblepionego gównem pijaka do szkieletu budynku Majuda.Ludzie stanowią zagadkę nie do rozwiązania.Ostatnio z
le sypiała.Nocami obserwowała ulicę.Możespodziewała się, że nadjedzie Cantliss, chociaż nie miała pojęcia, jakon wygląda.Jednak przeważnie tylko rozmyślała o tym, co ją trapiło.Oswoim rodzeństwie, Owcy i zbliżającej się walce.O rzeczach,miejscach oraz twarzach, które wolałaby zapomnieć.O Jegu, który z kapeluszem naciągniętym na oczy prosił opapierosa, i Doddzie, zaskoczonym, że go zastrzeliła, a także tamtymbankierze, który grzecznie informował, że nie może jej pomóc,uśmiechając się z zakłopotaniem, jakby była damą pytającą opożyczkę, a nie złodziejką, która ostatecznie zamordowała go bezpowodu.O dziewczynie, którą powiesili zamiast niej, a której imieniaPłoszka nie pamiętała.Kołysała się z tabliczką na skręconej szyi, a jejmartwe oczy pytały:  Dlaczego ja, a nie ty?", Płoszka zaś nadal nieznalazła odpowiedzi.Podczas tych powolnych, mrocznych godzin jej głowa wypełniałasię wątpliwościami jak przeciekająca łódz
i Płoszka szła na dnopomimo rozpaczliwego wylewania wody, wyobrażając sobiemartwego Owcę oraz Pestkę i Ro gnijących gdzieś na pustkowiu.Czuła się przez to jak zdrajczyni, ale jak można powstrzymać myśl,która już się pojawiła?Z
mierć jest jedyną pewną tzeczą.Jedynym faktem pośród licznychszans, możliwości, przypadków i perspektyw.Leef i synowieBuckhorma, a także Duchy na równinie.Uczestnicy bójek w Fałdzie,ludzie wieszani bez wyroku, umierający z powodu gorączki alboginący w głupich wypadkach, jak tamten poganiacz bydła, któregowczoraj kopnął w głowę wierzchowiec jego brata, albo sprzedawcabutów, który utopił się w kanale.Z
mierć spaceruje między namikażdego dnia i w końcu upomni się o każdego.Na ulicy rozległ się tętent kopyt i Płoszka wyciągnęła szyję.Zobaczyła migoczące pochodnie i ludzi wycofujących się na werandyprzed błotem bryzgającym spod kopyt tuzina koni.Obejrzała się naOwcę, potężny kształt leżący pod kocem, cień zanurzony w jegofałdach.Po jednej stronie zobaczyła ucho z dużym ubytkiem.Usłyszała cichy, powolny oddech.- Z
pisz?Głębiej zaczerpnął powietrza.- Już nie.Mężczyz
ni zatrzymali się przed Burmistrzowskim KościołemKości.Blask pochodni tańczył na ich zniszczonych, zaciętychobliczach, a Płoszka się cofnęła.To nie był Pestka ani Ro ani Cantliss.- Kolejne zbiry przyjechały do pani Burmistrz.- Dużo się ich tutaj kręci - mruknął Owca.- Nie trzeba wróżbity,żeby przewidzieć rychły rozlew krwi.Kopyta zastukały na ulicy, po czym rozległ się głośny śmiech iwołanie kobiety, a następnie zapadła cisza przerywana tylko szybkimstukaniem młotka dobiegającym z okolic amfiteatru, któreprzypominało im o zbliżającym się wielkim przedstawieniu.- Co się stanie, jeśli Cantliss nie przyjedzie? - Płoszka odezwała sięw ciemności. Jak wtedy znajdziemy Pestkę i Ro?Owca powoli usiadł, przeczesując palcami siwe włosy.- Po prostu będziemy musieli dalej szukać.- A co, jeśli. Chociaż często o tym rozmyślała, jeszcze nigdynie odważyła się ubrać tych obaw w słowa.- A co, jeśli oni nie żyją?- Będziemy szukali, dopóki się nie upewnimy.- A jeśli zginęli gdzieś na równinach i nigdy nie będziemy miećpewności? Z każdym mijającym miesiącem nasze szanse na poznanieprawdy będą malały, czyż nie? Możemy nigdy ich nie znalez
ć.- Jejgłos stawał się coraz bardziej piskliwy i głośny, ale nie mogła tegopowstrzymać.- W tej chwili mogą być wszędzie, żywi albo martwi.Jak mamy odnalez
ć dwoje dzieci na tym nieopisanym pustkowiu?Kiedy przerwać poszukiwania? Kiedy wolno nam to zrobić?Odepchnął koc, podszedł do jej posłania i krzywiąc się z bólu,przykucnął, żeby popatrzeć jej w oczy.- Możesz przestać, kiedy będziesz chciała, Płoszko.Dotarłaś jużbardzo daleko.Na swojej drodze pokonałaś wiele trudności, a zapewnewiele jest ich jeszcze przed tobą.Ja złożyłem obietnicę twojej matce,więc nie zrezygnuję [ Pobierz całość w formacie PDF ]