[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. SkoÅ„czy! siÄ™piasek w klepsydrze , oznajmi! Ribben-trop, twierdzÄ…c, że peÅ‚nomocnik rzÄ…du JAP nie stawi! siÄ™ naumówione spotkanie. WyczerpaÅ‚a siÄ™ cierpliwość Führera , dodaÅ‚, odmawiajÄ…c wszelkichkomentarzy.Henderson nie podniósÅ‚ rÄ…k.Nad ranem udaÅ‚o mu siÄ™ pozyskać treść ultimatum z rÄ…kHermanna Göringa.Prosto z paÅ‚acu nazistowskiego marszaÅ‚ka lotnictwa udaÅ‚ siÄ™ do ambasadypolskiej.Ale gdy ambasador Lipski pragnÄ…! przekazać tekst żądaÅ„ swojemu ministrowi w Warszawie,skonstatowaÅ‚ ze zdumieniem, że jego telefon zostaÅ‚ wyÅ‚Ä…czony.Rzeczywistość nie pozostawiaÅ‚a jużżadnych wÄ…tpliwoÅ›ci: Hitler nie pragnÄ…Å‚ dalszych rokowaÅ„.Hitler chciaÅ‚ wojny.92Pierwszego wieczora stanÄ™liÅ›my na nocleg w domu naszej krakowskiej rodziny.Babcia zaskoczyÅ‚amnie swojÄ… szczodroÅ›ciÄ….Gdy nikt nie widziaÅ‚, wetknęła mi w dÅ‚oÅ„ srebrnÄ… monetÄ™: caÅ‚e dwa zÅ‚ote. Z
pij słodko , powiedziała i ucałowała mnie w czoło.Spałem w ogromnym łożu małżeńskim ciotkiMatyldy.Nim zasnąłem, słyszałem przez pół-przymknięte drzwi do salonu zmieniające się głosyspikerów radiowych.Gdy obudziłem się o siódmej rano, wciąż jeszcze wypełniali mieszkaniedenerwującymi wieściami.Kanclerz Rzeszy zawiadamiał, że Polska odrzuciła wszystkie jego prawneżądania i że drogo za to zapłaci.Mama skarciła mnie, bo z
le zasznurowałem buty.Służąca ciociMaldy wpadła do pokoju zalana łzami. Co będzie ze mną, co będzie ze mną , płakała.Mamazwróciła jej uwagę, że nie wchodzi się do salonu bez pukania.Ojciec prosił o ciszę, bo właśnienadawano komunikat z Warszawy.Wykorzystałem zamieszanie, aby wykręcić się od mycia zębów.Po śniadaniu mszyliśmy w drogę.Dziadek patrzał z okna, jak wsiadaliśmy do przeładowanegosamochodu i kiwał głową, nie wiem, czy ze zdziwienia, czy na pożegnanie.Jechaliśmy lewymbrzegiem Wisły, przez Zielonki, Połaniec i Sandomierz, w kierunku na Lublin.Pod Annopolem trzebabyło przeciąć rzekę, ale zabroniono nam wjazdu na most.Saperzy minowali przęsła.Ponad trzygodziny czekaliśmy w kolumnie wozów, aż nadeszła nasza kolej.Oficer w zakurzonym mundurzemajora zażądał dowodów tożsamości.Wszędzie rozlepiano plakaty przestrzegające przed szpiegami,w każdym obcym widziano niemieckiego sabotażystę.Gazety pisały o Polakach niemieckiegopochodzenia zagrażającym bezpieczeństwu kraju.Czujność była nakazem chwili.Ojciec wysuną!przez okna swoją książeczkę wojskową., Jest pan porucznikiem rezerwy? Sam pan widzi. Dlaczego nie został pan zmobilizowany? Moja jednostka stacjonuje w Lublinie.Właśnie tam jadę. Z dzieckiem, żoną i tymi wszystkimi gratami? Rodzina zostanie w mieście, ja przyłączę się do pułku.Jaki pułk? Artyleria lekka.Czwarty pułk, czwarta bateria.Major zmarszczył czoło. Pańskie nazwiskoFrister? Mecenas Frister , poprawiła go mama.Ojciec próbował ją uciszyć, potem zwrócił się do majora: Frister.Tak jest napisane w dowodzie. Brzmi po niemiecku , skonstatował major. Pan żartuje , zaprotestował ojciec. No to może po żydowsku.Ton majora świadczył o tym, że także %7łydzi są podejrzani. Jestem polskim oficerem rezerwy , dobitnie powiedział ojciec. Dobrze już, dobrze.Ruszycie na drugą stronę, jak tylko skończymy robotę.Saperzy pracowali niemal do zmierzchu.Było już po ósmej, gdy minęliśmy Kraśnik.Dopierowtedy dowiedziałem się, że celem podróży jest Chełm Lubelski i że mamy tam krewną, panią doktorWilenko, która czeka na nasz przyjazd.Trzeciego września była piękna pogoda i w letnim słońcu wydawało się, że nie ma miejscaspokojniejszego od Chełma.Główne ulice miasteczka pięły się pod górę, aby spotkać się przy parkuokalającym katedrę.Przechodniów można było zliczyć na palcach dwu rąk, nikt się nigdzie niespieszył, zdawać się mogło, że w zapomnianym przez Boga miasteczku, jak zresztą we wszystkichmiejscowościach Polski B, czas nie miał wielkiego znaczenia.Ale nie było nic bardziej iluzorycznegood tej leniwej bezczynności.Od ponad czterdziestu ośmiu godzin trwały zacięte walki.Od pierwszegostrzału widoczna była przytłaczająca przewaga Niemców.Nie wystarczały odwaga i patriotyzm, abyzmierzyć się z dwoma i pół tysiącami czołgów, niezliczonymi eskadrami bombowców i myśliwcóworaz dwoma i pół mihonami uzbrojonych po uszy żołnierzy, których Hitler rzucił na front polski.Wciągu dwóch dni miasteczka obróciły się w perzynę, linie obronne piechoty załamały się pod naporemprzeważających sił wroga, urzędy i ministerstwa w Warszawie zaczęły przygotowywać się doewakuacji.Radiostacje wciąż jeszcze starały się podtrzymać nas na duchu, ale coraz więcej ludzi,między nimi nawet najwięksi optymiści, zaczęli zdawać sobie sprawę z nieuchronności klęski.Dopóki jednak fala uciekinierów nie dotarta na prawy brzeg Wisły, nic nie wytrącało Chełma z jegoleniwej drzemki [ Pobierz całość w formacie PDF ]