[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jęzorpłonącego paliwa, długi na 400 jardów, pokrył 60 pojazdów.Niebawem spłonęły.%7łołnierze,którzy przeżyli, wpadli w panikę, zeskoczyli z ciężarówek i uciekli.Dopadła ich czekającapiechota biafrańska.Bardzo niewielu uszło z życiem.Mohammed dotarł do Onitsha, ale z 20 tysięcy przyprowadził jedną dziesiątą.Większość stracił po drodze.Lagos nie było zadowolone, gdy Mohammed, przepłynąwszyNiger małą łódką, zdał raport.Już nigdy nie dostał dywizji.Bataliony 102.i 105.zluzowano zOnitsha.Z
wieże siły wysłano przez rzekę z Asaba.Niebawem w Onitsha było o 5 tysięcywięcej Nigeryjczyków i mimo ponawianych usiłowań odzyskania miasta pozostali w nim.Dolistopada 1968 r.garnizon wzrósł do 8 tysięcy żołnierzy.Kwiecień 1968 r.był katastrofalnym miesiącem dla Biafry.W lutym spora liczbadoradców technicznych przybyła do Nigerii  w celach szkoleniowych.WedługBiafrańczyków byli to brytyjscy podoficerowie.Potwierdzają to z
ródła w Londynie.Efekttego stał się odczuwalny właśnie w kwietniu.A
ączność radiowa Nigeryjczykówzdecydowanie się poprawiła, a biafrański nasłuch wyłapywał głosy przesyłające w eterzeinstrukcje nienaganną angielszczyzną.Skomplikowane manewry, dotąd będące pozazasięgiem Nigeryjczyków, były na porządku dziennym.Równocześnie zwiększył się parksamochodowy strony nigeryjskiej.Dziury w transporcie, widoczne przed kilkomatygodniami, zostały załatane.Co ważniejsze, od kwietnia Nigeryjczycy budowali mostyBaileya [przenośne mosty z kratownic], nad czym dawniej ślęczeli miesiącami.Korpusinżynieryjny armii nigeryjskiej składał się prawie całkowicie z mieszkańców Wschodu iBiafrańczycy zdawali sobie sprawę, że tak szybki montaż tych mostów jest pozamożliwościami Nigeryjczyków.Na wschód od Enugu Nigeryjczycy przeszli stromy i wysoki wąwóz w Ezulu.Ichpojazdy opancerzone przemknęły ostatnie 12 mil do Abakaliki i połknęły miasto.OdcięliBiafrańczyków na wschód od Abakaliki.Biafrańczycy, mając przed sobą Nigeryjczyków podrugiej stronie Anyim, wycofali się na nową linię w kierunku na południe.W ciągu kilku dniNigeryjczycy w prowincji Ogoja przeszli Antim po kolejnym moście Baileya i połączyli się zsiłami w Abakaliki.Po raz pierwszy dwa skrzydła nigeryjskiej I Dywizji nawiązałybezpośredni kontakt i zajęły pas wschód-zachód na linii północnej granicy Biafry.III Dywizja Adekunle, wykorzystując dwa bataliony czarnych najemników z Czadu,nazywanych gwodo-gwodo, parła doliną rzeki Cross po jej wschodniej stronie do Obubra,ostatniego dużego miasta w kraju Ekoi.Została zatrzymana przez dwa tygodnie na linii rzeki.Sprawiła to groz
na obecność majora Williamsa na przeciwnym brzegu, stu jego osobiściewyćwiczonych komandosów i siedmiuset wolontariuszy ze szczepu Ibo.Williamsa łączyłaosobista przyjaz
ń z wodzem szczepu.Ci wojownicy z buszu byli zdecydowanymizwolennikami Biafrańczyków.Na uzbrojeniu mieli rusznice oraz maczety.Sprawowali stałynadzór nad 70 milami rzeki.Ale wyjazd Williamsa w celach szkoleniowych na początku kwietnia stworzyłCzadyjczykom z drugiej strony rzeki długo wyczekiwaną szansę.Pod koniec kwietniadokonali w dwóch miejscach przeprawy i zdobyli Afikpo, największe miasto po stroniezachodniej.Dalej na wschód szczęście uśmiechnęło się do Adekunle.W ostatnich dniach marcaprzy pomocy kilku brytyjskich ekspertów od pokonywania rzek dokonał w najszerszymmiejscu Cross, mierzącym prawie milę, podwójnej przeprawy.W kilka dni zajął Oron i Itu, ajego szybko poruszające się kolumny, prowadzone przez najemników, w kilka tygodniprzemierzyły kraj Ibibio, zajmując szybko jedno po drugim miasta: Uyo, Ikot Ekpene, Abak,Eket i Opobo.Miały ułatwione zadanie dzięki przewodnikom znającym szlaki w buszu,zimowe słońce utwardziło grunt, a niektórzy miejscowi wodzowie szli częściowo nawspółpracę z najez
dz
cami.Póz
niej, po kilku tygodniach, a wreszcie miesiącach okupacjiżołnierzy Adekunle, ci wodzowie słali żałosne apele do pułkownika Ojukwu.%7ładen naród wBiafrze nie doznał bardziej brutalnego traktowania ze strony nigeryjskiego okupanta niż ludyIbibio i Annang.W północnym zakątku terytorium Ibibio, tam gdzie zaczyna się kraina Ibo, około 30mil od Umuahia, Nigeryjczyków zatrzymano.Zresztą głównym celem Adekunle nie byłapółnoc, ale zachód - błyszczący klejnot, Port Harcourt.Od kwietna działalność I i II Dywizji ustała i uwaga skierowała się coraz bardziej naAdekunle na południu.II Dywizja usiłowała kilkakrotnie utworzyć linię komunikacyjnąOnitsha-Abagana, podczas gdy I Dywizja umacniała kolejne miasteczka wzdłuż głównejdrogi Enugu-Onitsha.Dojazd samochodowy do Abagana był możliwy, ale połączenie zOnitsha szwankowało.To utrudnienie komunikacyjne uniemożliwiało wszelkie poważneuderzenia na wschód, chociaż I Dywizja zaatakowała w kierunku południowym w czerwcu i15 czerwca zdobyła Awgu, położone na południe od głównej drogi.Ale w lecie 1968 r.Adekunle stał się najważniejszym nigeryjskim dowódcą i Lagosfaworyzowało go największymi przydziałami broni i amunicji.Podczas gdy stan I Dywizjiutrzymywał się na stałym poziomie 15 tysięcy żołnierzy, a II Dywizja liczyła około 13tysięcy, III Dywizja Adekunle odpowiedzialna za całe południe urosła pod koniec 1968 r.do25 tysięcy.Korzystając znowu z pomocy zagranicznych ekspertów, oddziały Adekunle przeszły wdrugiej połowie kwietnia rzekę Imo, ostatnią barierę przed Port Harcourt.Adekunle donajwiększego miasta Biafry miał 40 mil.W miejscu podwójnej przeprawy Adekunle Imo płynie na południe z Umu Abayi doujścia w Opobo.Powyżej Umu Abayi rzeka płynie w kierunku wschód-zachód 40 mil odAwaza.Ten prostokąt lądu, długi na 40 mil i obejmujący na linii północ-południe 30 mil, jestograniczony na zachodzie rzeką Bonny, przy której stoi Port Harcourt.Od południa opasujągo strumienie, nie kończące się bagna i splątane mangrowce, które z kolei sąsiadują zotwartym morzem [ Pobierz całość w formacie PDF ]