[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przystojny, światowy, o mocnej konstytucjii podobnie silnym poczuciu własnej wartości przez blisko dwadzieścia lat służył koronieTudorów.Dobrowolnie naraził się na niewygody i dotkliwe koszty pełnienia funkcjikrólewskiego wysłannika na dworach europejskich.Wciąż na nowo przemierzał błotnistedrogi Szkocji, Niderlandów i Francji, czasem zbliżając się niebezpiecznie do trwającychwłaśnie bitew i walcząc z wycieńczeniem i chorobami - którym ulegali jego słabsi koledzy -podczas służby dyplomatycznej u swego monarchy.Był z królem - odpowiednio odziany i zestosownym do sytuacji surowym wyrazem twarzy, gdy odbywało się spotkanie z królemFranciszkiem na Błoniu Złotogłowiu; eskortował również członków rodziny królewskiej przyinnych uroczystych okazjach.Boleyn należał do osób przysłuchujących się procesowinieszczęsnego księcia Buckingham, którego stracono za  obmyślanie planów i knowania,mające doprowadzić do usunięcia i śmierci króla w 1521 roku, powierzono mu także mniejeksponowane, ale równie odpowiedzialne obowiązki: nadzorował prowadzenie kilkunajważniejszych ksiąg rachunkowych.W zamian za to otrzymał wiele funkcji i urzędówdworskich, co pozwoliło mu zgromadzić pokaz
ną fortunę.Jednak kluczem do sukcesu na dworze Tudorów była zasada patronatu, a na tym poluThomas Boleyn miał znaczącą przewagę.Związać się z patronem o wielkiej władzy, stać sięgodnym jego uwagi, oznaczało niezmierne korzyści płynące z przywilejów, jakie nadawał.Thomas Howard, syn starego Norfolka, z bezwzględną stanowczością i wszystkimimożliwymi sposobami wynosił do godności ród Howardów.W ten sposób powstała rozległasieć politycznych zależności, składająca się z ludzi powiązanych z nim przez patronat, aczęsto również więzi rodzinne.Jednym z takich ludzi był Thomas Boleyn.W swoim pozytywnym aspekcie patronat przynosił korzyści obu stronom.Przedklientem otwierał drzwi do bogactwa i awansu, a patronowi przysparzał zastępu politycznychsprzymierzeńców, na których mógł on polegać.Lecz istniała również ciemna strona tegosystemu opierającego się na tajnych porozumieniach i potajemnym dobijaniu targów,systemu, który nie miał solidnej podstawy, był bowiem zbudowany na lotnych piaskachchciwości.W rezultacie na dworze Henryka VIII roiło się od intryg.Spiski i zdrady oplatały jakwęże poszczególnych dworzan, silnych i słabych, w końcu powodując, że stawiali wszystkona jedną kartę - reputację, dochody, nawet swych przyjaciół i krewnych - aby tylko mócwspiąć się nieco wyżej po śliskiej drabinie awansu.Ryzykowna kariera dworzanina mogłaprzyprawić ozawrót głowy, gdyż wpisana była w nią niepewność, król bowiem mógłdowolnie pozbawić kogoś tytułu, majątku, nawet życia.Tylko nielicznym, dziękiprzebiegłości i uporowi, udawało się osiągnąć w tej grze sukces - i przetrwać.Boleyn byłnajwyraz
niej jednym z nich.Boleynowie mieli byki w herbie i jak byk głowa rodziny opuściła rogi i siłą pokonaławszystkie przeszkody.Fakt, że Thomasowi przyświecał tylko jeden cel, decydował o jegowytrwałości i sile charakteru, pozwalających mu wytrwać w niesprzyjających warunkach, podrazami lodowatych obelg i dwulicowości zazdrosnych rywali.Pozbywał się także - brutalnie iobcesowo - kolegów, którzy zaczynali wchodzić mu w drogę.Starszy już RichardJemingham, także poseł i towarzysz podróży Boleyna, narzekał, że po wielu tygodniachwspólnej podróży, Boleyn nagle go zostawił, kiedy dotarli do Londynu,,4 nawet nie pomógłmu znalez
ć noclegu 6.Inny ambasador, kolega Boleyna, Richard Sampson, tęsknił za sympatyczniejszym i bardziej liberalnym kolegą i napisał, że Boleyn był skąpy i w każdejsytuacji nieuprzejmy7.W podobny sposób jak gromadził sprzymierzeńców i podwładnychprzysparzał sobie Boleyn wrogów - wśród nich najpotężniejszego dworzanina ThomasaWolseya - i zapracował sobie na opinię niemoralnego drania.Kilka lat póz
niej pewienfrancuski dyplomata napisał, że Thomas Boleyn  prędzej zrobi coś dla korzyści niż zjakiejkolwiek innej pobudki 8.Gdy piął się w górę, stale towarzyszyły mu frustracje, często tracił nadzieję.W roku1515 odbył rozstrzygającą rozmowę z królem Henrykiem, w której - jak twierdził Boleyn -obiecał  służyć królowi przez całe życie , jeśli w zamian za to Henryk mianuje go alboskarbnikiem, albo marszałkiem dworu.Taki był jego cel, nic ponadto;, jeśli zapewni mu to -przysięgał Boleyn - nigdy nie będzie wnosił prośby o wyższą godność.Dobili targu, takprzynajmniej opowiadał póz
niej Boleyn.Postanowiono, że gdy skarbnik, Thomas Lovell,opuści urząd, zastąpi go piastujący stanowisko marszałka Edward Poynings.Zwolni się dziękitemu jego posada i Boleyn może liczyć na jej otrzymanie.Jednak kiedy w roku 1519 Lovell rzeczywiście przestał urzędować i zastąpił goPoynings, Boleyn mimo wszystko nie został marszałkiem i z Poissy, gdzie przebywał z misjądyplomatyczną, napisał do Wolseya list, w którym narzekał, że mimo zapewnień króla,  gdyostatnio się z nim żegnał , iż może liczyć  bez cienia wątpliwości na ten urząd, okazało się,że król nie dotrzymał słowa.Zwracano się do niego zamiast tego z prośbą, aby  żył w nadzieina stanowisko skarbnika , które może (lub nie) przypaść mu w bliżej nieokreślonejprzyszłości.List Boleyna do Wolseya, choć pełen uniżenia aż do służalczości, nie zdołał ukryćjego rozdrażnienia i rozgoryczenia.Co mu dały - pytał - wszystkie te lata niezmordowanejpracy w służbie króla, zwłaszcza w niewdzięcznej roli ambasadora jeśli owocem służby jestprzedłużanie królewskiej obietnicy i jeśli jego nieobecność ma być uznawana zaprzeszkodę?.Jeśli to ma być nagroda za jego wysiłki,  to lepiej by mu było w ogóle nieruszać się z domu - pisał z goryczą.Był przygnębiony, pominięty, i to nie tylko on sam, aletakże  jego przyjaciele, którym wyjawił swoją nadzieję.Pozostaje mu tylko wyciągnąćwniosek - zakończył Boleyn z uniżonym oburzeniem - że Wolsey  dostrzegł w nim jakieśprzewinienie i postanowił awansować wartościowszego człowieka9.Pojawiały się nowe obietnice.Kiedy dobiegnie końca kadencja nowego skarbnika,Poyningsa, urząd przypadnie Boleynowi.I faktycznie otrzymał stanowisko marszałka dworuw roku 1520, a w kwietniu 1522 roku, mniej więcej miesiąc po pierwszym wystąpieniu Annyna dworze (w widowisku o Zielonym Zamku) i męczących siedmiu latach, jakie upłynęły odobietnicy, król wydał patent, którym mianował Thomasa Boleyna nadwornym skarbnikiem.W tym czasie Mary Boleyn była już kochanką króla.Być może zdążyła urodzić mudziecko - albo była w ciąży.Ich romans miał bez wątpienia kluczowe znaczenie w dalszymprzebiegu kariery Boleyna, ale rola, jaką odegrał w doprowadzeniu do ich związku, pozostajetajemnicą.Musiał jednak przynajmniej wyrazić zgodę na zbliżenie króla ze starszą córką.(Póz
niej będzie się mówiło, że król Henryk spał również z żoną Boleyna) [ Pobierz całość w formacie PDF ]