Alexander Hawke 05 Car Bell Ted

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jak to trafnie ujął Pel-ham, sto zielonych za godzinę to całkiem niezła forsa.Podniósł słuchawkę i przyłożył ją do ucha.- Tak? - odezwała się obojętnie jakaś Bermudka.- Mówi Alex Hawke.Panna Korsakowa mnie oczekuje.- A, pan Hawke.- Głos na drugim końcu linii stał się bardziej przyjazny.-Tak, panna Korsakowa istotnie pana oczekuje.Jest w Half Moon House.Wy-syłam po pana łódz.Powinna tam być za niecałe dziesięć minut.Na wyspie od-bierze pana kierowca.- Dzięki - powiedział Hawke i odłożył słuchawkę.Wrócił na wzgórze,gdzie został Stubbs.- Przyślą po mnie łódz.Dziękuję za cierpliwość, Stubbs.Jedz do domu, tobył długi dzień.Jakoś zorganizuję sobie powrót.Dobrze, panie komandorze.Było mi bardzo przyjemnie pana wozić.Gdybypan mnie znów potrzebował, tu jest moja wizytówka.Hawke schował ją dokieszeni.- Co wiesz o Powder Hill, Stubbs?- To mała prywatna wyspa.Jakieś dziesięć hektarów.Kiedyś była brytyjskąfortecą, która strzegła dostępu do północnego wybrzeża.Potem plantacjąbananów.Interes nie wyszedł i od lat jest ruiną.W latach sześćdziesiątych pró-bowali zrobić z niej atrakcję turystyczną, ale trudno się tam dostać.Między wy-spą i stałym lądem przepływa silny prąd.Jedna łódz turystyczna się wywróciła,utonęła para nowożeńców i to był koniec turystyki.- A potem?- Nic tu nie było.Na początku lat dziewięćdziesiątych dowiedzieliśmy się,że chce ją kupić jakiś bogaty Europejczyk.Bardzo tajemniczy.Okazało się, że tojeden z tych nowych miliarderów, co robią pieniądze za granicą.Wpakował wwyspę miliony, zostawił większość fortu i przerobił go na dom.Zbudował passtartowy, hangar i dużą przystań po zachodniej stronie, gdzie trzyma swój jacht.Ostatnio postawił też wielką wieżę radiowo-telewizyjną.Nikt nie rozumie, poco.Niektórzy mówią, że facet jest baronem medialnym.Hawke przypomniał sobie napis na kadłubie zodiaca, który przypłynął poAnastazję Korsakowa.- Czy ten jacht nie nazywa się przypadkiem Car"? - zapytał.- Możliwe.Widział go pan?91- Nie, ale pewnie zobaczę.Mam transport.Jeszcze raz dziękuję, Stubbs.Do widzenia.- Było mi bardzo miło, panie komandorze.- Stubbs pomachał Hawke'owina pożegnanie, zawrócił i ruszył z powrotem w górę wzniesienia.Hawke doszedł do końca pomostu w chwili, gdy sternik lśniącej białej łodzidał wsteczny bieg silników i zatrzymał ją.Hawke rozpoznał Hoodoo.Towarzy-szył mu facet również ubrany na biało, nie-Bermudczyk, który przeskoczył nabrzeg z cumami i założył je na pachołki.Przez cały czas nie spuszczał Hawke'az oka i trudno było nie zauważyć, że ma pod pachą kaburę z dziewięciomilime-trowym sig-sauerem w środku.- Dobry wieczór panu - powiedział i się wyprostował.- Pan Alex Hawke?- Tak, to ja - potwierdził Hawke i uśmiechnął się do młodego człowieka,sądząc po akcencie, Rosjanina.- Czy mógłby mi pan pokazać jakiś dowód tożsamości?- To jakieś żarty, kolego? Jestem zaproszonym gościem.- Przykro mi.Wewnętrzny przepis.Mieliśmy pewne problemy.- W porządku - odparł Hawke, otworzył portfel i wyjął florydzkie prawojazdy, którego czasem używał.Pod widniejącym w dokumencie adresem wMiami mieściła się siedziba firmy Tactics International.Hawke był jej współ-właścicielem, a prowadził ją jego bliski przyjaciel i towarzysz broni StokelyJones.- Zadowolony?- Zechciałby się pan odwrócić i unieść ręce nad głowę?- Nie ma sprawy.Zatańczyć skakanego na jednej nodze? Jestem w tymdobry.Facet nie dał się sprowokować i sprawdził każdy centymetr kwadratowyciała Hawke'a ręcznym wykrywaczem metali.- Proszę tego nie brać do siebie.Przepraszam za niedogodność.W porząd-ku, proszę wejść na pokład, odpływamy.- Cześć, Hoodoo - powiedział Hawke, złapał się jednego ze lśniących mo-siężnych uchwytów na dłoń i wyciągnął rękę do sternika.- Jestem AIex Hawke.- Miło mi.Już się spotkaliśmy, mówi pan?- W przelocie.Pewnie mnie nie poznajesz w ubraniu.Zdziwiony Hoodoo uśmiechnął się i pchnął przepustnice.Stubbs nie prze-sadził, że na farwaterze jest bardzo silny prąd.Powder Hill była twierdzą z fosąbudzącą grozę.Hoodoo znów uśmiechnął się do Hawke'a.- Nie mamy tu zbyt wielu gości.- Domyślam się.Mało kto ośmieliłby się wpaść tutaj niezapowiedziany.Hoodoo uśmiechał się enigmatycznie, gdy obracał koło sterowe i brał kursna hangar dla łodzi na odległym brzegu.Po dziesięciu minutach żeglugi po wzburzonej wodzie dotarli do przystani naPowder Hill.Na końcu pomostu stał bunkier wyglądający na wartownię.Na wąskiej92�tonowej drodze czekał ciemnozielony land-rover defender z pełnym orurowa-iem, szperaczami i syreną na masce.Z przodu siedzieli dwaj mężczyzni, kierowca/ mundurze khaki i facet po cywilnemu w przepoconym słomkowym kapeluszu.Hawke pożegnał się 2 Hoodoo, zszedł na ląd i skierował do czekającegoamochodu.- Pan Hawke - powiedział pasażer land-rovera, kiedy Hawke wgramoliłię na małe siedzenie z tyłu.- Witamy na Powder Hill.Nazywam się Starbuck.estem tu człowiekiem do wszystkiego.Panna Anastazja prosiła, żeby zawiezć>ana do jej domu.Miał szeroką czarną twarz i promienny uśmiech odsłaniający białe zęby.lawke natychmiast go polubił.- Czy to eksploatowana plantacja bananów, Starbuck? - zapytał, gdy wjeż-Iżali na wzgórze krętą drogą przez gęsty, dobrzy utrzymany gaj.- W niewielkim zakresie.Ale owszem, mamy co roku jakiś zysk.Wyspaest samowystarczalna.Sami uprawiamy warzywa i łowimy ryby.Hawke się uśmiechnął.Kilka minut pózniej wyłonili się z półmroku mię-tzydrzewami.Ze szczytu wzgórza we wszystkich kierunkach roztaczał sięvspaniały widok.W oddali widać było Saint George.Na prawo Hawke zoba-:zył główną rezydencję, wyremontowany osiemnastowieczny brytyjski fort.Na:wirowym placu parkowało kilka samochodów.Na prawo od parkingu znajdo-vała się przystań, gdzie po zewnętrznej stronie nabrzeża cumował wielki jacht )długości około stu metrów.Droga, którą jechali, skręcała w lewo i biegła w dół do małej zatoki.Nadvodą stał piękny piętrowy dom w stylu kolonialnym obrośnięty bugenwillą.4awke przypuszczał, że to pracownia Anastazji Korsakowej.Między dwiema prowadzącymi w dół drogami rozciągał się szeroki wypie-ęgnowany trawnik, pośrodku którego wznosiła się stalowa wieża o wysokości)koło trzydziestu metrów.- Co to za wieża, Starbuck? Nadawcza?- Nie, panie Hawke.Cumownicza.- Cumownicza?- Tak.Dla statku powietrznego.- Mój Boże, czy jakiś dotrwał do dzisiejszych czasów? - zapytał Hawke.Statki powietrzne odegrały dużą rolę w historii bermudzkiego lotnictwa, ale niewiedział, że któryś z nich jest jeszcze używany.- Chodzi o nowy statek.Zbudował go właściciel Powder Hill.Ostat-liesławne sterówce, które przylatywały na Bermudy, to Graf Zeppelin" i Hindenburg".Oba zostawiały tu pocztę w drodze do Stanów Zjednoczonych.Właściciel Powder Hill buduje całą flotę transatlantyckich pasażerskich statkówpowietrznych.Jesteśmy na miejscu.Kierowca zatrzymał samochód przed domem.Hawke wysiadł i pożegnał się zeStarbuckiem, który obiecał, że przyjedzie po niego za godzinę lub na wezwanie.93Całe pierwsze piętro pięknego starego domu otaczała szeroka kryta we-randa.Hawke spojrzał w górę i zobaczył Azję Korsakową.Stała przy poręczyobrośniętej bugenwillą i uśmiechała się do niego.Ciemnoblond włosy miałaupięte na czubku głowy i była w jasnoniebieskim lnianym fartuchu poplamio-nym farbą.- Pan Hawke, jednak pan przyjechał.- Wątpiła pani w to?- Myślałam, że straci pan odwagę.- Jeszcze może tak być.Roześmiała się i zaprosiła go gestem do środka.Szerokie drzwi frontowebyły otwarte, mroczny hol oświetlały kinkiety [ Pobierz całość w formacie PDF ]

do ÂściÂągnięcia - pdf - ebook - pobieranie - download

Archiwum