Rewera Kamil Kolorowe neony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A druga.Ale o tej drugiej wolałem nie myśleć.I dlatego mimo póznej pory zatelefonowałem do Renaty, za-płaciłem za kurs taksówki do Leverkusen dwadzieścia pięć mareki ucieszyłem się, że S�sse przyjęła mnie z otwartymi ramionami, apózniej robiłem wszystko, żeby pozostać w tych ramionach jaknajdłużej, co mi się udało, ale niestety nie wyprowadziło ze stanurozterki, a nawet w pewnym stopniu ją pogłębiło przez koniecz-ność udawania beztroskiego nastroju.160Była dopiero godzina dziewiąta, a więc za wcześnie na podej-mowanie jakichkolwiek kroków.Przeczytałem raz jeszcze wskazówki Renaty i zgodnie z nimiprzyrządziłem sobie śniadanie, następnie wziąłem kąpiel w wan-nie Putyfarki, ubrałem się i wtedy dopiero odsłoniłem okna.Przez jakiś czas z zainteresowaniem oglądałem wyrosłe przyzakładach Bayera nowoczesne miasteczko o białych domach,przecięte dwoma wstęgami autostrady prowadzącej do D�sseldor-fu.Gdyby nie widoczna daleko na horyzoncie rampa kolejowa,kilka olbrzymich hal fabrycznych, i największy podobno na kon-tynencie biurowiec, można by Leverkusen wziąć za dobrze utrzy-many kurort; takie w nim wszystko czyste, schludne, kolorowe.Nie dziwiłem się, że Renata ani myśli przeprowadzić się do Kolo-nii.Snułem się po mieszkaniu Renaty Schultz godzinę jeszcze, a wkońcu uznałem, iż nie sposób już dłużej odkładać tego, co zrobić itak muszę.Przez ostatnie dwa lata zdołałem wbić sobie w pamięćzarówno numer kierunkowy Frankfurtu nad Menem, jak i sześcio-cyfrowy numer miejski moich zmieniających się partnerów.Po-myślałem, iż doskonale się złożyło, że mogę przeprowadzić roz-mowę z mieszkania Renaty, gdyż w domowych warunkach nieskomplikuje mi sytuacji żadne oczekiwanie ani konieczność po-wtórnego łączenia się.Wykręciłem kolejno obydwa numery. Ja usłyszałem.Wciąż jeszcze trudno mi było posługiwać się pseudonimem.Wypowiedziałem go chyba niezbyt wyraznie, ale ku memu zdzi-wieniu został natychmiast rozpoznany. Telefonuje pan z Kolonii? poznałem głos Malamuda. Tak. Kiedy pan przyjechał?161 Wczoraj odparłem. Zawiadamiałem o tym.Czy list mójnie doszedł? List?.Nic nie wiem. Wysłałem go trzy tygodnie temu.Powinien był nadejść.Wczoraj czekałem.Wyczuwałem, że Malamud jest trochę zaambarasowany. Ja o żadnym liście nic nie wiem.Nic nie słyszałem.A Ste-gner jest nieobecny. Zatelefonować pózniej? zapytałem, mając w pamięci do-świadczenie sprzed dwu lat.Malamud jakby się chwilę wahał. To się na nic nie zda, bo Stegner już dziś nie wróci rzekłwreszcie. A jutro? dopytywałem podenerwowany rezerwą Malamu-da. Jutro?.Jutro niech pan czeka, tak jak jest raz na zawszeustalone. Pan też będzie? chciałem zakończyć prywatną uprzejmo-ścią, ale słowa moje zabrzmiały głucho, gdyż kurnos odłożył jużsłuchawkę.Przebieg tej rozmowy nie zachwycił mnie.Wprawdzie bardziejskłonny byłem brać oschłość Malamuda za jedną z gierek, stoso-wanych przez nich w im tylko wiadomych celach, niż za objawrodzącego się znowu lub odżywającego starego kryzysu zaufania,lecz przecież wszystko leżało w granicach możliwości.Właściwie,to na krótkotrwałe scenki z wybuchami podejrzliwości, zakończo-ne być może ponowną propozycją poddania się badaniu tym idio-tycznym kardiogramem, byłem przygotowany, myślałem jednak,że zawartością pudełeczka po drażetkach miętowych potrafię jezredukować do minimum.Zaskoczeniem jednak była dla mnie162obojętność, z jaką Malamud przyjął moje telefoniczne zgłoszenie.Nie spodziewałem się, że wypadnie mi trzy dni odczekać, zanimktóregokolwiek z mych amerykańskich przyjaciół zobaczę.Mimowoli porównywałem tę opieszałość z pośpiesznym ich przyjazdemdo Frankfurtu do Kolonii kilkanaście miesięcy temu, mimo iżwtedy panowała jesienna szaruga, a teraz warunki do podróżysamochodem były idealne.Wiedziałem jednak, że wszelkie de-dukcje nic nie dadzą i że nie wypada mi nic innego, jak czekaćcierpliwie piątej godziny po południu następnego dnia i być przy-gotowanym na niespodzianki.Pozostawał tylko stale się powtarza-jący w tych okolicznościach problem: czym wypełnić dzielącymnie od spotkania czas.Przyszło mi na myśl, że w takiej sytuacjidobrze chyba będzie, jeżeli jak najwięcej osób będzie wiedziało omoim przyjezdzie do Kolonii.W rewanżu miłym panom z CentralIntelligence Agency, postanowiłem czas pobytu nad Renem zło-śliwie skrócić i wyjechać do Francji zgodnie z planem, ale w przy-śpieszonym terminie, zaraz następnego dnia po spotkaniu, oczywi-ście, jeżeli ono w ogóle dojdzie do skutku.Pomysł ten wydał misię genialny, a myśląc o sposobie zrealizowania go uznałem, iżmuszę tych bufonowatych facetów postawić przed faktem doko-nanym, postanowiłem więc natychmiast pojechać do urzędu dlaobcokrajowców, żeby mi zezwolenie na jednorazowy, dwutygo-dniowy pobyt podzielili na dwa pobyty kilkudniowe.Zdawałemsobie sprawę, że nie będzie to łatwe do przeprowadzenia, gdyżprocedura wizowa jest skomplikowana i zmian takich nie przewi-duje, ale chodziło mi bardziej o pozostawienie śladów czynionychzabiegów, niż o samo załatwienie sprawy.W razie niepowodzeniazamierzałem użyć znów protekcji inżyniera Kranza, mając nauwadze, że w takim wypadku wieść o moich usiłowaniach napewno dojść do uszu wszystkich znajomych w Kolonii.163Podekscytowany pomysłem opuściłem mieszkanie RenatySchultz.Nieoczekiwane powodzenie w załatwianiu sprawy z pozorutrudnej może niekiedy pomieszać szyki.Doświadczyłem tego powejściu do biura dla obcokrajowców [ Pobierz całość w formacie PDF ]

do ÂściÂągnięcia - pdf - ebook - pobieranie - download

Archiwum