[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Twierdziła, że nie ma nic przeciwkotemu.%7łe czuje przyjemny dreszcz po przebudzeniu, skrada się do drzwi sypialni iotwiera je, by popatrzeć, ile się zmieniło. Wiem, że nic się nie dzieje z dnia na dzień zapewniła mnie, kiedy rzuciłamjej dziwne spojrzenie ale uwielbiam myśl, że wkrótce będę odpoczywała wcałkiem innym miejscu.A to dzięki pracy, którą sama wykonałam. I paru rzeczom, które ja zrobiłam, o tym nie zapominaj mruknęłam, wstając ibiorąc od niej pędzel.Przejechałam nim po drugiej stronie pnia dwoma długimipociągnięciami, zostawiając* jaśniejszą kreskę w środku, dzięki czemu uzyskałamefekt, na którym mi zależało.Księżyc odbijał się w korze drzewa. Dobra jesteś oznajmiła Claire O'Hare. Wiem rzekłam, bo to była prawda.Kiedyś (a było to kilka miesięcy temu),dzień po tym, jak namalowałam drzwi na końcu korytarza w dziwnym domu wMonson,pewna osoba, która przyjechała z wizytą, weszła w nie i tak fatalnie rozbiłasobie głowę, że w szpitalu musieli jej założyć trzy szwy.Bardzo to przykre,jeśli144wezmie się pod uwagę ból i kłopoty, potraktowałam to jednak jak komplement.Ludzie patrzyli na drzwi stworzone z niczego i uznali je za tak realistyczne, żechcieli przez nie przejść i wyjść na drugą stronę. To dzięki praktyce dodała Claire powoli.Pewnie nie potrafiła jednocześniedobierać słów i malować, z czym ja nie mam najmniejszych problemów.Terazkoncentrowała się na korzeniach, malując podstawę pnia, zakrzywioną i znikającąw podłodze. Szkoda, że ja nie mam takiego zawodowego doświadczenia.Claire ma za sobą tylko dwanaście lat praktyki, bo dopiero w 1985 roku natrafiłana ogłoszenie w gazecie, dzięki któremu stała się doradczynią.Nie odkryłam tegona swojej pierwszej i jedynej sesji, gdyż zapewne nie jest to informacja, jakązawodowiec zdradza swoim klientom że kiedyś był równie zagubiony iposzukującyjak ludzie, którzy stająna jego progu.Myślę jednak, że to dobrze, gdyż terazClaire naprawdę wie, jak to jest.Nie tylko wyobraża sobie albo przestudiowałahistorię choroby.Przez pewien czas żyła na niskim poziomie i na takim samympoziomie znalazło się jej ego, kiedy pracowała jako bileterka w kinie i jeszczena pół etatu, wybierając ludzi z książki telefonicznej i pytając, czy interesujeich promocyjna instalacja winylowych okien.Wtedy zauważyła ogłoszenie zpytaniem, czy interesuje ją zmiana życia swojego i innych.Przemyślała to idoszła do wniosku, że chętnie coś zmieni.Przeczytała ogłoszenie aż do części, wktórej poproszono ją o wysłanie dwudziestu pięciu dolarów za broszurkęinformacyjną o tym, jak to zrobić.Jej chłopak ostrzegał, że to oszustwo i wbroszurce zapewne przeczyta, żeby umieściła własne ogłoszenia w gazecie, proszącludzi o przysłanie dwudziestu pięciu dolarów. Zawsze wszystko czarno widzisz", powiedziała mu Claire i wypisała czek. I wiesz, co się okazało, gdy dostałam broszurkę? Claire odłożyła pędzel natacę, odwracając się do mnie.Wiedziałam, że to ważne. Co? Miał rację.Ogłoszenie zamieszczono po to, żeby naciągnąć ludzi.Dostałamulotkę z przykładami ogłoszeń podobnych do tego, które zobaczyłam i na któreodpowiedziałam.Rozmaite zagrywki: Jesteś zmęczony swoją pracą?", Dośćsiedzenia w biurze?", Chcesz nowej pracy?", Nienawidzisz szefa?" Do wyboru, dokoloru, można zamieszczać jedno na tydzień albo na miesiąc. Chłopak ci to wypominał? %7łe miał rację? Nie był taki odparła. Zresztą i tak nie dałam mu możliwości.Tak sięwstydziłam, że ukryłam tę broszurę.Podarłam ją i wrzuciłam do kominka.Nie mogępowiedzieć, że wtedy przeszłam przemianę, ale wkrótce potem zaczęłam sięzastanawiać nad tym, z jaką łatwością posłałam dwadzieścia pięć dolarów obcejosobie w nadziei, że udzieli mi dobrej rady.To mi uświadomiło, w jakim bagnietkwię.I uznałam, że powinnam zachowywać się jak dorosły człowiek, a nie jakdziecko.Muszę coś ze sobą zrobić.Pomóc innym ludziom, którzy utknęli tak jakja.Którym brak celu.Stąd ta nazwa New Directions, wiesz.Poszła zatem do biblioteki.Sprawdziła kilka renomowanych biur doradztwa zawodowego.Napisała do nich i odkryła, czego się może od nich nauczyć
[ Pobierz całość w formacie PDF ]