[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- To ma nawet sens& - dodała Penelope.- Bardzo przewrotne.-Popatrzyła na Colina, który jeszcze przez kilka sekund przyglądał się milady, imruknęła: - Ale ty wcale nie uwa\
asz, \
e to ona.Bridgerton powoli odwrócił głowę i spojrzał na nią, unosząc w zapytaniubrew.- Poznaję to z twojego wyrazu twarzy - wyjaśniła Penelope.Uśmiechnął się lekko.- A ja myślałem, \
e jestem nieprzenikniony.- Raczej nie - odparła.- Przynajmniej nie dla mnie.Colin westchnął.- Obawiam się, \
e wizerunek mrocznego, zadumanego bohatera nigdy niebędzie do mnie pasował.- Mo\
esz stać się czyimś bohaterem - pocieszyła go Penelope.- Na tojeszcze masz czas.Ale mrocznym i zadumanym? - Uśmiechnęła się.- Raczejnie.- Szkoda - odparł \
artobliwie, obdarzając ją jeszcze jednym ze swychsławetnych uśmiechów - tym chłopięcym, z uniesionym kącikiem ust.-Mroczne, zadumane typy dostają wszystkie kobiety.Penełope dyskretnie odchrząknęła, nieco zaskoczona, \
e Colin Bridgertonrozmawia z nią o takich sprawach.On z pewnością nigdy nie miał problemówze zjednywaniem sobie kobiet.Teraz przyglądał się jej, oczekując odpowiedzi, aona zastanawiała się, czy bardziej właściwe będzie okazanie dziewiczegooburzenia, czy te\
śmiech i zachowanie dobrej miny.Nie zdą\
yła podjąćdecyzji, gdy pomiędzy nich wpadła rozpędzona Eloise.- Słyszeliście nowinę? - zapytała bez tchu.- Czy\
byś biegła? - odpowiedziała Penelope pytaniem na pytanie.Wzatłoczonej sali balowej był to istotnie nie lada wyczyn.- Lady Danbury obiecała tysiąc funtów temu, kto zdemaskuje ladyWhistledown!- Wiemy - odparł Colin tonem wy\
szości, charakterystycznym dlastarszych braci.Eloise westchnęła, wyraz
nie rozczarowana.- Naprawdę?Jej brat wskazał na lady Danbury, która wcią\
stała zaledwie o kilkajardów od nich.- Byliśmy w pobli\
u, kiedy to się stało.Panna Bridgerton wyglądała na mocno poirytowaną i Penelope domyślałasię, o czym teraz myśli (i zapewne opowie nazajutrz).Nie dość, \
e przegapiłatak istotny moment, to jeszcze traf chciał, \
e starszy brat wszystko widział.- Có\
, ludzie ju\
o tym mówią - relacjonowała Eloise.- Właściwie a\
sięzachłystują.Takiego zamieszania nie było tu ju\
od lat.Colin spojrzał na Penełope i mruknął:- Dlatego tak często stąd wyje\
d\
am.Z trudem powstrzymała uśmiech.- Wiem, \
e mnie obmawiacie, i nic mnie to nie obchodzi - ciągnęła Eloise,ledwie chwytając oddech.- Mówię wam, "towarzystwo" oszalało.Wszyscy,dosłownie wszyscy, spekulują na temat jej to\
samości, choć ci najsprytniejsi anisłówkiem nie pisną.Nie chcą, aby inni zwycię\
yli, korzystając z ich instynktu.- A\
tak nie potrzebuję tego tysiąca funtów i nie zamierzam zawracaćsobie tym głowy - oznajmił Colin.- To du\
o pieniędzy - w zadumie rzekła Penełope.Bridgerton spojrzał na nią z niedowierzaniem.- Nie powiesz mi chyba \
e przyłączysz się do tej groteskowej gry?Panna Featherington przechyliła głowę na bok i uniosła podbródek.- Nie jestem tak bogata, aby udawać, \
e nie interesuje mnie tysiąc funtów- odparła.- Mo\
e jeśli zajmiemy się tym razem& - zasugerowała Eloise.- Niech mnie Bóg broni - rzucił Colin.Siostra zignorowała go i zwróciła się do przyjaciółki.- Mogłybyśmy podzielić się nagrodą.Penelope ju\
miała odpowiedzieć, kiedy nagle tu\
pod nosem zobaczyłalaskę lady Danbury.Laska wywijała takie harce, \
e Penelope musiałaodskoczyć, aby nie ścięła jej ucha.- Panno Featherington! - wykrzyknęła starsza dama.- Nie powiedziałaśmi, kogo ty podejrzewasz!- W istocie - zgodził się Colin z dość przebiegłym uśmieszkiem.- Niepowiedziałaś.W pierwszej chwili Penełope zamierzała wymamrotać coś pod nosem wnadziei, \
e lady Danbury zło\
y niezrozumienie jej słów na karb podeszłegowieku i słabego słuchu.Wtedy jednak, nawet nie oglądając się na boki, wyczułaprzy sobie obecność Colina i ujrzała jego złośliwy, pyszałkowaty uśmieszek,którym wyzywał ją do działania.Wyprostowała się lekko i odrobinę uniosłagłowę.Sprawiał, \
e czuła się pewniejsza siebie i odwa\
niejsza.Sprawiał, \
eczuła się bardziej& sobą [ Pobierz całość w formacie PDF ]