[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Myślę, że w mojej pracy próbuję chociaż w niewielkim stopniu rozwikłać ową zagadkę.Moim zdaniem ogólne oceny relacji w badanych rodzinach nie są wcale wysokie.Wyłaniający się z tych ocen obraz relacji interpersonalnych, jaki utrwalił się w świadomości dorosłych dzieci alkoholików, nie jest zbytnio satysfakcjonujący.To jest chyba dość oczywiste, że nawet w środowiskach osób wykształconych, inteligentnych, kulturalnych o całkiem niezłym statusie społecznym i majątkowym alkoholizm któregoś z rodziców będzie zawsze czynnikiem destabilizującym rodziny.Myślę, że nieocenioną wartością mojej pracy są liczne spontaniczne wypowiedzi dorosłych dzieci alkoholików.To one sprawiły, że liczby, tabelki i wykresy przeplatane są niezwykle interesującymi osobistymi wątkami.Pomysł, aby udokumentować te wypowiedzi był dla mnie czymś oryginalnym.Uważam, że stały się one dzięki temu żywym świadectwem ujawniającym prawdę o dzieciństwie dorosłych dzieci alkoholików.ZakończenieDorośli, którzy wychowywali się w rodzinach alkoholowych, to bardzo duży odłam naszego społeczeństwa.Część dzieci alkoholików sama zaczyna pić, część wybiera sobie osobę uzależnioną na małżonka, część nosi w sobie mniej lub bardziej widoczny syndrom „DDA”.Tylko nieliczni rozpoczynają pracę terapeutyczną nad własnym dzieciństwem - często nie uświadamiają sobie związku między tym, co działo się w domu rodzinnym, a niepowodzeniami w dorosłym życiu.Ci, którzy mimo wszystko zabierają się za porządkowanie trudnych doświadczeń przeszłości, z niepokojem pytają, czy już zawsze będą mieli cechy „DDA”.Choroba alkoholowa jest problemem całej rodziny.Burzy spokój i harmonię życia rodzinnego, niszczy więź emocjonalną oraz hamuje przebieg procesów socjalizacyjnych.Wychowywanie się w rodzinie alkoholowej z pewnością rzutuje na jakość przyszłego dorosłego życia.Dzieci pochodzące z rodzin alkoholowych doświadczają szczególnego rodzaju cierpienia, które jest znane tylko im.Jestem pewien, że słowami bardzo trudno jest je opisać.Nie sposób ująć je w tabelkach i na wykresach.Tego po prostu nie da się policzyć.Są to przecież często zmarnowane lata, utracone dzieciństwo, życie w stresie i w lękach.Są to sprawy, których czasami nie można już naprawić i rany, które nie zawsze dają się zabliźnić.Człowiek to przecież nie urządzenie mechaniczne, w którym można wymienić zużytą część.Dorosłe dzieci alkoholików muszą nauczyć się rozpoznawać swoje ograniczenia i słabości.Muszą je zaakceptować i pokochać.Może właśnie w tej postawie otwartości i szczerości wobec siebie i innych jest dla nich nadzieja.Z chwilą, kiedy zaczynamy akceptować swoje ograniczenia i wady możemy zacząć się zmieniać.Właśnie wtedy z pokorą odkrywamy w sobie nowe możliwości.Dlatego nie wszystko jest stracone.Nie trzeba rezygnować.U coraz większej liczby dzieci pochodzących z rodzin alkoholowych budzi się świadomość i pragnienie zrozumienia siebie oraz swojej przeszłości.Przestają się po prostu tego wstydzić.Wychodzą z zaklętego kręgu niemocy i beznadziejności, by odnaleźć nadzieję, spokój i pogodę ducha.Dorosłe dzieci alkoholików korzystają z różnych form terapii.W grupach samopomocowych „DDA” uczą się przede wszystkim tego, jak zgadzać się z tym, czego nie można zmienić, jak zmieniać to co można zmienić i jak odróżniać jedne sprawy od drugich.Wspaniałe jest to, że dorosłe dzieci alkoholików zaczęły organizować się same.Tworzą wspólnoty, w których dzielą się swoją siłą i nadzieją.Czują, że tylko ktoś podobny do nich jest w stanie ich tak naprawdę zrozumieć.Łączy ich cierpienie, które jest podstawą braterstwa.Doświadczają akceptacji i tego, że nie są same w swych trudnościach i problemach.BibliografiaAdamski F., 1974, Socjologia małżeństwa i rodziny.PWN, Warszawa.Bertalanffy L.von., 1984, Ogólna teoria systemów.PWN, Warszawa.Bilikiewicz T., 1973, Psychiatria Kliniczna.PZWL, Warszawa.Bradshaw J., 1994, Zrozumieć rodzinę.IPZiT, Warszawa.Czabała J.C., 1997, Czynniki leczące w psychoterapii.PWN, Warszawa.Danilewicz W., 1995, Pomoc dziecku i rodzinie w środowisku lokalnym.Trans Humana, Białystok.Grudziak-Sobczyk E., Morawski J., 1988, Współuzależnienie - co to jest: w „Problemy Alkoholizmu” nr 10.Polska Liga „Trzeźwość”, Warszawa.Horney K., 1993, Neurotyczna osobowość naszych czasów.Rebis, Poznań.Jona I., 1997, Zespół stresu pourazowego u DDA: w „Świat Problemów” nr 10.PARPA, Warszawa.Kamiński A., 1970, Metoda, technika, procedura badawcza w pedagogice empirycznej: w Studia Pedagogiczne t.19, Warszawa.Kessel N., Walton H., 1967, Alkoholizm.PWN, Warszawa.Kłoskowska A., 1969, Teoria socjologiczna Talcotta Parsonsa: w Parsons T., „Struktura społeczna a osobowość.” PWE, Warszawa.Kopaliński W., 1983, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych.Wiedza Powszechna, Warszawa [ Pobierz całość w formacie PDF ]