[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.173/216Z suchych dotąd oczu Marty łzy potoczyły sięgorącym strumieniem i bujnymi kroplami prze-ciekały przez palce którymi sobie twarzprzysłoniła.- Ty płaczesz, mamo! - zawołała mała Jancia izerwała się z krzesła.Stanęła przed matką, oczami wpółzdziwiony-mi, wpółrozżalonymi patrzała na nią chwilę, aż na-gle osunęła się na ziemię drobnymi ramionami ob-jęła jej kolana i pocałunkami okrywać zaczęła no-gi jej i ręce.Marta odjęła dłonie od twarzy i kilkasekund siedziała jak skamieniała.Słodkie pocałun-ki ust dziecięcych paliły ją jak ślizgające się pociele węże zgryzoty; gorąca miłość tej drobnej, ukolan jej klęczącej istotki rozrywała jej serce i natorturach rozciągała sumienie.Pochyliła się, wzięła dziecię w objęcia, po kilkarazy przycisnęła usta do czoła jej policzków,potem zerwała się z siedzenia, poskoczyła kuoknu i upadaiąc na kolana wzrok i ręce podniosłaku kawałkowi nieba, którego tło ciemne i głębokiebłyszczało gwiazdami.- Boże! - zawołała głośno prawie - daj mimiejsce na ziemi! małe, biedne choćby miejsce,ale na którym pomieścić bym się mogła wraz zdzieckiem moim! Nie pozwól, abym omdlała i174/216bezsilna po raz drugi jeszcze przyjąć musiała jał-mużnę, abym nie spełniła macierzyńskiego obow-iązku, utraciła spokój sumienia i szacunek dlasamej siebie.Zaiste! prośby, które kobieta ta zanosiła donieba, niedorzecznie, niesprawiedliwie wymagają-cymi były, nieprawdaż, czytelnicy? Nie żądała onawprawdzie zasiadać na ministerialnym krześle aniimienia swego głosić po świecie stugębną sławą,ani w wyuzdanej swobodzie używać zabro-nionych rozkoszy, ale pragnęła żyć i jedynej isto-cie, którą kochała na ziemi, życie kawałkiem chle-ba podtrzymać, pragnęła uniknąć doli żebraczej imóc przed samą sobą wstydem nie płonąć.Jakżeambitną była, zazdrosną, pożądliwą i w pożądani-ach swych rozuzdaną! nieprawdaż?Zwyciężyła siebie znowu, zgnębiła i do mil-czenia zmusiła szarpiące ją wstyd, żal, trwogę;powstała z klęczek ze spokojną twarzą,rozpłakaną dziewczynkę wzięła na swe kolana i ci-chym, łagodnym głosem opowiadać zaczęła ulu-bioną jej bajeczkę.Posiadała ona w sobiewidocznie sporą sumę sił ducha i woli.Miałyżbysiły te pozostać dla niej bez użytku, posługiwać jejtylko w walkach uczuć, a giąć się kornie i upadaćbezwładnie pod wrogą mocą niedołężności głowy175/216i rak, uciążliwości otaczających ją żywiołówzewnętrznych?Przez całą długą noc zimową Marta nie za-mykającymi się ani na chwilę oczami patrzała wciemność zalegającą izbę, machinalnie ścigałauchem spokojny oddech śpiącego obok niej dziec-ka i myślała nad tym, co jej jutro czynić wypada.Nazajutrz około południa kobieta w żałobiewchodziła do niezbyt wielkiego, lecz bardzo wyt-wornego magazynu, za którego oknami zwieszałysię bufiaste kobiece suknie i na kształt rojumotylów najrozliczniejszymi barwami migotałyzgrabne kapelusiki i malutkie czepeczki.Był tomagazyn, w którym niegdyś Marta zaopatrywałasię zwyczajnie w przedmioty do stroju potrzebne.Na odgłos dzwonka, który zakołysał się udrzwi, z przyległego pokoju wyszła kobieta młodajeszcze, z piękną kibicią i bardzo przyjemnątwarzą.Spojrzawszy na Martę uśmiechnęła się iukłoniła bardzo uprzejmie.Znać poznała dawnąswą klientkę i widziała ją znowu u siebie z przy-jemnością.- Jakże dawno pani u nas nie była! - z jednos-tajnie uprzejmym uśmiechem rzekła właścicielkasklepu; wnet jednak szybkim spojrzeniem obrzu-cając żałobną suknię Marty dodała: - Mój Boże!176/216słyszałam o nieszczęściu, które panią spotkało.Znałam przecież dobrze pana Z
wickiego!Wyraz boleści przesunął się po twarzy młodejwdowy.Dz
więk nazwiska człowieka ukochanego iutraconego ostrzem sztyletu drasnął świeżą ranęjej serca.Nie wolno jej było przecież zatrzymywaćsię długo śród drogi i bezczynnie słuchać rozmaw-iających w jej wnętrzu głosów, żalów i wspomnień.- Pani! - rzekła podnosząc oczy na stojącąprzed nią kobietę - dotąd przychodziłam tu zwyk-le, aby nabywać różne rzeczy, teraz przychodzędo pani z prośbą, abyś chciała nabyć u mnie czasmój i pracę rąk moich.Mówiąc to poskromiła drżenie głosu i na bla-dych ustach swych wymogła uśmiech.- Szczerze pragnęłabym stać się pani w czymużyteczną, ale.nie zrozumiałam dobrzeznaczenia słów jej.- Czy nie przyjmiesz mnie pani do zakładuswego na szwaczkę?Właścicielka magazynu usłyszawszy słowa tenie wydawała się wcale zdziwioną ani zmieszaną,nie zmieniła wyrazu twarzy pełnego uprzejmościi współczucia [ Pobierz całość w formacie PDF ]