[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pod sobą Amy zobaczyła szybki ruch ręki Jeffa.Zapłonęła zapałka.Jeffprzytknął ją do skarpetki Pabla, tequila natychmiast zajęła się takim samymbladobłękitnym płomieniem jak pochodnia.Jeff wstał i przez chwilętrzymał butelkę przy234boku, \
eby sprawdzić, czy porządnie się pali.Potem zamachnął się szeroko icisnął ją jak granat w otwór szybu.Amy usłyszała brzęk rozbijanego szklą iz szybu buchnęła jasność, wyraz
niej oświetlając Jeffa.Koktajl Mołotowa, pomyślała.Sama się zdziwiła, \
e zna tę nazwę,wyobraziła sobie Polaków rzucających bezsilnie butelkami w rosyjskieczołgi, daremny, rozpaczliwy gest.Na dole Jeff stał całkiem nieruchomo,wpatrując się w szyb, ogień ju\
przygasał, a ona wznosiła się miarowo.Wkrótce, jak wiedziała ju\
niedługo  całkiem straci go z oczu.Płomienie powinny uciszyć ten okropny hałas, ten dz
więk, który znała, alenie chciała rozpoznać, i początkowo myślała, \
e tak się stało, ale potemdz
więk powrócił, cichszy, a jednak otaczający ją ze wszystkich stron.Dopiero po chwili zorientowała się, \
e odgłos nie dochodzi ju\
z dołu, terazrozbrzmiewał wszędzie wokół niej i nawet ponad nią.Ogień przygasał,Jeff niknął w mroku, cienie znowu go pochłaniały, a kiedy Amy podniosłaoczy, \
eby zobaczyć, ile jeszcze drogi jej zostało, jakiś ruch przyciągnąłjej spojrzenie, przykuł mocno.Poruszały się rośliny zwisające ze ścianszybu, bledsze, wątlejsze wersje swoich kuzynów z góry.Maleńkiekwiatki otwierały się i zamykały.Właśnie one wydawały ten okropnydz
więk, uświadomiła sobie Amy  teraz znacznie cichszy, na pozórniewinny  dz
więk, który w końcu musiała rozpoznać, przyjąć dowiadomości, który, jak podejrzewała, powtarzał się echem na całymwzgórzuOne się śmieją, pomyślała.dy ju\
wyciągnęli ich oboje z szybu, nie mieli nic więcej do roboty.GJeffowi raz przynajmniej wyczerpały się pomysły, wydawał się niecooszołomiony tym, co widział na dole.Zanieśli Pabla z powrotem do wiaty,potem usiedli wszyscy razem  wszyscy oprócz Stacy, która nadal czekałana Greków u podstawy wzgórza  i puścili w obieg plas-235tikowy kanister z wodą.Eric zauwa\
ył, \
e Jeffowi trzęsą się ręce, kiedysięgał po swoją porcję: to mu sprawiło dziwną, przyjemność.W końcujemu te\
się trzęsły ręce  od dłu\
szego czasu  więc cieszył się, \
einni do niego dołączają.Nędzna nędza nędznika, pomyślał.Zniewiadomych powodem nie mógł wyrzucić z głowy tych słów i musiałsię powstrzymywać, \
eby nie wypowiedzieć ich na głos. Z
miały się z nas  szepnęła Amy.Nikt nie skomentował.Mathias zakręcił kanister, wsuń i odniósł go donamiotu.Jeff opowiedział, co się stało, jak tylko wyszedł z szybu  \
erośliny naśladowały dz
więk telefonu komórkowego, \
eby ich zwabić wpułapkę  i nawet to rozczarowanie, wraz z towarzyszącym muładunkiem grozy niosło pewną pociechę dla Erica.Poniewa\
teraz onizobaczą, teraz, doświadczywszy potęgi winorośli, uwierzą mu, kiedypowie, \
e to wcią\
jest w nim, rośnie, wyjada go od środka.Ciągle toczuł, bez chwili przerwy.W nodze coś go uwierało, coś małego ipodobnego do robaka pod skórą obok piszczeli, coś ruchliwego,badającego, próbującego.A wy\
ej, w klatce piersiowej, nie wyczuwał\
adnego ruchu, tylko stały nacisk, niemo\
liwy do zignorowania.Wyobraził tam sobie pustą przestrzeń, tu\
pod \
ebrami, naturalną jamęwewnątrz ciała, powoli wypełnianą przez winorośl, która rośnie zwinięta.rozpycha na boki wewnętrzne organy, zajmuje coraz więcej miejsca zka\
dą chwilą [ Pobierz całość w formacie PDF ]