[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nie ma ciotki! Zgubiłyśmy ciotkę!  wykrzyknęła Róża zatrzy-mując powóz, bo w tej chwili dopiero spostrzegła brak ciotki Meli, któ-ra im towarzyszyła w podróży. Trzeba wrócić na stację.Zawracaj!  zawołał Szaja. To ja wysiądę i pójdę poszukać ciotkę pani  podchwycił żywoWysocki i rad z tej okazji pozostania, wyskoczył natychmiast z powo-zu. Dobrze, ale musi nam pan ciocię przywiez
ć do domu. Przyjdę w niedzielę, panie potrzebują odpoczynku.mógłbymprzeszkadzać. tłumaczył się spoglądając na Melę prosząco. A więc dobrze, kiedy się pan tak gorąco broni, ale w niedzielę ozwykłe] godzinie czekamy pana w czarnym gabinecie.Zawiadom panBernarda i przyjdz
cie razem. Bernard wyjechał do Paryża. No, mniejsza z nim; w ostatnich czasach był już mniej zabaw-nym. Kiedyż pani podobny wyrok wyda na mnie? Co do pana, to Mela decyduje. Tym gorzej dla mnie.Nie usłyszał już odpowiedzi, bo konie poderwały z miejsca, aleschwycił takie spojrzenie Meli, które mówiło co innego i przepełniłomu duszę dziwnie przejmującym niepokojem.Odnalazł ciotkę oczekującą wpośród stosów waliz i pudełek nasłużbę, odbierającą grubsze bagaże; pomógł jej, w czym mógł, a nawet,wsadzając do dorożki, pocałował ją w rękę przez roztargnienie, potemdługo stał na schodach przed stacją, zatrzymany głębokim wrzeniemduszy olśnionej widzeniem Meli, uściskiem jej rąk ciepłych i przeni-kliwym spojrzeniem.A potem, nie zdoławszy jeszcze przerobić w sobie żadnego z uczućna myśl jasną, pchany bezwiednym pragnieniem samotności poszedł zamiasto jakąś ulicą świeżo wytkniętą w poprzek nie zniwelowanychjeszcze zagonów zbóż, wpośród których budowano domy i fabryki. Kocham ją! Tak, kocham ją!  myślał stając l wpatrując się wszeregi wiatraków stojących na wzgórkach i w to powolne okręcaniesię śmig, które jak spracowane ramiona wznosiły się i opadały ciężkona tle nieba jasnego.NASK IFP UGZe zbiorów  Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG113Skręcił w pole zasiane owsem, po którym przeganiały się czarnia-wopołyskliwe fale i biły w płową ścianę żyta, które z chrzęstem kłania-ło mu się do nóg i sypało rdzawe igiełki kwiatów pachnących chlebem,a za żytem leżały wielkie tafle zieleni, na których wznosiły się szaredomki o błyszczących w słońcu oknach; skowronki zrywały się spodnóg i dzwoniły ku bezchmurnemu niebu.Patrzył na ich trzepoczące skrzydła, aż zginęły mu w przestrzeni, iszedł pełen ogromnej radości życia, oddychania, ruchu; z piersią pełnątej samej nieśmiertelnej potęgi, jaka biła z młodych traw, jaka promie-niowała w modrych oczach chabrów patrzących z puszcz żytnich, wszeleście zbóż, w sykaniu koników, w pieszczącym powiewie wiatru.Rozrzewnienie nim owładnęło tak silne, że czuł w oczach łzy czu-łości nieokreślonej, rwał pełne garście kłosów, chłodził nimi usta spie-czone i szedł nie wiedząc, gdzie idzie, aż mu zastąpiła drogę niska, napół rozwalona chałupa, przed którą w cieniu wielkiej brzozy leżał jakiśczłowiek na garści słomy; głowę miał nisko na kraciastej poduszce,oczy utkwił w delikatne obwisłe gałązki, podobne do strug lejącej sięzieleni, i śpiewał słabym głosem podobnym do brzęczenia komarów;Zacznijcie, wargi nasze, chwalić Pannę Z
więtą,Zacznijcie opowiadać cześć Jej niepojętą.Wysocki stanął.Głos śpiewaka rozchodził się jak szmer wody po kamieniach, rwałsię co chwila, wznosił silniej przez mgnienie i znowu zniżał się doszeptu i ginął w ciężkim rzężącym westchnieniu, po którym człowiekprzesuwał w palcach ziarna ogromnego różańca, całował metalowykrzyżyk i patrzył w ścianę żyta, co z szmerem pochylała się ku niemukłosami, trzęsła się przez chwilę i uciekała w tył, a za nią pochylały sięwysokie dziewanny rosnące przed domem i patrzyły bladożółtymioczami za płową falą, owianą mgłą pyłów kwiatowych. Co wam jest?  zapytał Wysocki siadając obok leżącego. Nic mi nie jest, panie.nic.ino sobie umieram po z
dziebku odpowiadał chory wolno nie zdziwiony jego obecnością i podniósł naniego szare smutne oczy, podobne do nieba wiszącego nad nim. Na co chorujecie?  zagadnął poruszony abnegacją odpowiedzi. A na śmierć, panie, i na to  odgarnął przykrywający go łachmani ukazał obie nogi obcięte poza kolanami, okręcone w brudne szmaty.Ugryzła mi nogi fabryka do kostek, potem doktorzy ucięli do kolan, aleśmierć i tak szła, to mi ucięli do pasa, ale śmierć i tak idzie, panie.iNASK IFP UGZe zbiorów  Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG114przyńdzie, o co miłosiernego Pana Jezusa proszę i tej Matki Najświęt-szej.Podniósł do ust krzyżyk od różańca [ Pobierz całość w formacie PDF ]