[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A więc to nie tandetne wykonanie kontenerów, lecz po prostu przystosowanieich do określonych zadań i celów było przyczyną dzisiejszego opłakanego stanukonstrukcji.Wiadomo, że nikt nie projektuje puszki do piwa tak, by miała trwaćdziesiątki lat!Komórkowa struktura materiału powodowała, że rdzewiał on nie tylko po-wierzchniowo, lecz niemal w całej swej objętości.Na podstawie faktów, z którymi Rinah zapoznał się przed odlotem z Ziemi,mógł on teraz bez trudu ocenić przyszłość tej planety. Trudno powiedzieć, kiedy to nastąpi pomyślał lecz na pewno które-goś dnia runie konstrukcja wewnętrzna jednego z segmentów.Mieszkańcom in-nych powie się wówczas, że to wina dywersantów i sabotażystów.Uwierzą, bocodziennie słyszą o tym zagrożeniu.O prawdziwych przyczynach katastrofy niedowiedzą się zapewne nigdy, bo ich także, kolejno, spotka to samo.Chyba żeprzedtem. 102 Nie dokończył tej myśli.Po prostu nie był w stanie wymyślić żadnej sku-tecznej rady, której mógłby udzielić mieszkańcom Paradyzji dla zażegnania tejnieuchronnej grozby chyba największej i najbardziej realnej, o której jednakżewspominano tu najrzadziej.A właściwie chyba w ogóle nie wspominano.Gdyby jednak założyć, że prawdą jest to, co sugerował Lars Benig, to rada takabyłaby trywialnie prosta.Tyle że niewykonalna, bo przez sto lat sprawy zaszłyzbyt daleko, a decyzje dotyczące stu pięćdziesięciu milionów ludzi dawno już bo od samego początku nie były w rękach tychże ludzi.Rinah przerwał te ponure rozważania.Porządkując kasety, na których nagry-wał dziś po południu przypadkowe rozmowy z ludzmi, natrafił na tę, którą dostałod studenta z jedenastego piętra.Umieścił ją w dyktafonie, włożył do ucha słu-chawkę, lecz zawahał się nagle, wspominając otrzymane ostrzeżenia i przestrogi.Odłożył słuchawkę i rozejrzał się po sąsiednich pokojach.W jednym z nichdostrzegł dwóch mężczyzn zajętych jakąś grą towarzyską, w dwóch innych ludziesiedzieli przed ekranami, zajęci pilnym oglądaniem rozgadanego dziennikarza.W czwartym kobieta w średnim wieku siedząc na tapczanie zajęta była napra-wą garderoby.Rinah dostrzegł, że zamiast przyszywać łaty na prześwitującychłokciach bluzy, naklejała je jakimś specjalnym klajstrem.Wahał się przez chwilę, nim otworzył drzwi do jej pokoju. Przepraszam, czy nie przeszkadzam? spytał grzecznie, stając przed ko-bietą. Skądże znowu odpowiedziała podnosząc na niego wzrok. W czymmogą pomóc? Wiesz, jestem tutaj tak daleko od swojego świata, że chwilami potrzebujęnieco ludzkiego ciepła powiedział, wyciągając w jej stronę prawą dłoń. Czyżbyś chciał prosić mnie o r ę k ę? roześmiała się, odkładając na bokrobotę. Jestem wprost zaszczycona!Mówiąc to ujęła dłoń Rinaha i z nieprawdopodobną zręcznością zsunęła z jegopalca identyfikator, umieszczając go na swoim. Niestety, jestem mężatką powiedziała z powagą, podchodząc do drzwii otwierając je. Ale możesz tu ze mną posiedzieć. Bardzo dziękuję! powiedział, wracając do swego pokoju.Pierwsza samodzielna próba posłużenia się koalangiem wypadła nadspodzie-wanie pomyślnie.Wyciągnął się wygodnie na tapczanie i włożył do ucha słuchaw-kę dyktafonu.Jeśli nawet w jego uchu znajdowała się jakaś pluskwa, to była w tejchwili bezużyteczna: Centrala nie potrafiłaby rozpoznać, c z y j e to ucho.W słuchawce rozległy się szmery, a potem czyjś niewyrazny głos.Nagraniebyło bardzo złej jakości.Prawdopodobnie była to któraś tam kolejna kopia z ko-pii, mocno zniekształcona i z silnym podkładem szumów.Rinah ustawił regulatorbarwy tonu, przewinął taśmą do początku i włączył dyktafon. Rozdział XIX Mam dla ciebie pomyślną wiadomość powiedział Alvi pojawiwszy sięna ekranie video. Twoja piękna znajoma uzyskała dla ciebie zezwolenie najednodniowy pobyt na Tartarze. Tylko jeden dzień? Rinah nie ukrywał zawodu. Cóż można zobaczyćw ciągu jednego dnia? Doba na Tartarze trwa nieco dłużej niż u was na Ziemi.Poza tym dłuż-szy pobyt zwiększa prawdopodobieństwo nieprzewidzianych wypadków.Trudnoustalić długoterminowe prognozy pogody i zjawisk geofizycznych dla danego ob-szaru
[ Pobierz całość w formacie PDF ]