[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Emilia podawała nam półmiski, mimo \
e przy tak małym stole mo\
na było z łatwością do nichsięgnąć.Hrabina roztaczała przede mną uroki wiosny na toskańskiej wsi.Cytowała Dantego&Przypuszczam, \
e Dantego.Dopiero gdy Emilia sprzątnęła ze stołu i wyszła ze swoją tacą,gospodyni oparła się wygodnie, zało\
yła nogę na nogę i zapaliła papierosa.Niespodziewałam się, \
e taka wytworna dama z zasadami pali.Gdy wyciągała papierosa ze złotejpapierośnicy i pstrykała złotą zapalniczką, zauwa\
yłam, \
e przynajmniej jej ręce zdradzały wiek.Wyraziste \
yłki na wierzchu dłoni przypominały błękitne glisty.Wreszcie przeszła do spraw praktycznych.Zaczęłyśmy od tego, \
e mam zostać w willi.Niemiałam szans na oprotestowanie tego podstawowego zało\
enia, poniewa\
skoncentrowałam sięna sprzeciwie wobec wypływających z niego wniosków.Al  berto przywiezie moje rzeczy&Nie, nie przywiezie, bardzo dziękuję, ale wolę sama to zrobić.Alberto zabierze mnie, kiedyzwrócę wynajęty samochód do agencji& Nie, nie zabierze; wolę zatrzymać samochód.Niedyskutowała więcej.Zamiast tego zaczęła mi opowiadać o domowych zwyczajach i sprawachorganizacyjnych.Wyraz
nie jej zaświtało, \
e jestem dzikuską, którą trzeba nauczyć właściwegozachowania wobec słu\
by i korzystania z ró\
nych udogodnień.Personel składał się z sześciu osób.Nic dziwnego, \
e nie przyjmowano gości, a ogród byłzaniedbany, roboty wystarczyłoby dla czterdzieściorga! Emilia nosiła dumny tytuł gospodyni,pełniła te\
obowiązki osobistej pokojówki hrabiny.Przypuszczam, \
e to ostatnie pochłaniało lwiączęść jej czasu.Mą\
Emilii, Alberto, był jednocześnie szoferem i  głównym ogrodnikiem.Pomagał mu miejscowy  półgłówek , jak go określiła hrabina.Kucharka miała na imię Rosa, atuttofare  wiejska dziewczyna  Anna.Hrabina nie przetłumaczyła tego określenia, znałamjednak włoski na tyle, by zrozumieć, \
e znaczy ono  do wszystkiego.Do cię\
szych pracporządkowych przychodziła w razie potrzeby jeszcze jedna kobieta.I to wszystko.Moją główną reakcją było współczucie dla tuttofare.Nieznajomość stylu \
ycia wy\
szych sfersprawiła, \
e nie dostrzegłam na tej liście powa\
nego braku: nikt nie zajmował się chłopcem.Niemiał niani, guwernantki ani nauczyciela wychowawcy.Zauwa\
yłam to dopiero po pewnymczasie i doszłam do wniosku, \
e zapewne Pete chodził do miejscowej szkoły, a był ju\
za du\
y,by potrzebować niani.Alberto i Emilia nie pochodzili z tych okolic.Przybyli razem z hrabiną z Rzymu, zaraz po jejślubie.To tłumaczyło chrapliwy, obcy akcent.Mieszkańcy Florencji mówią pięknym, śpiewnymjęzykiem, dialekt rzymski jest bardziej chropawy.Mo\
e i tak, ale nie sądzę, \
eby ta para okazałasię mniej antypatyczna, gdyby nawet ich mowa brzmiała przyjemniej.Przypomniała mi się scena,którą widziałam przez okno. Rozumiem, \
e Alberto zajmuje się tak\
e psem? Moja gospodyni zerknęła dyskretnie nazegarek. Dziękuję, \
e mi pani przypomniała.Mam umówioną wizytę u fryzjera i muszę zaraz wyjść,ale przedtem powinna pani zapoznać się z psem.Jak widać, psa traktowała z większym respektem ni\
słu\
ących, bo jakoś nie zaproponowała,\
e mi ich przedstawi.Nie miałam nadmiernej ochoty na to spotkanie, lecz jeśli musiało do niegodojść, wolałam, \
eby odbyło się w jej obecności.Na dz
więk dzwonka zjawiła się Emilia, która wysłuchała polecenia, pochylając z szacunkiemgłowę i wyszła.Po paru minutach hrabina wyjęła z biurka torebkę i rękawiczki, po czymudałyśmy się do głównego wejścia.Dziwnie się czułam, wychodząc drzwiami, przez które nie weszłam, i oglądając po razpierwszy dom od frontu [ Pobierz całość w formacie PDF ]