[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wierzgający Ptak, zawsze nastrojony na dz
więki duszy wszelkich rzeczy, byłniepomiernie dumny ze swego protegowanego i pewnego popołudnia, po poobiedniejprzechadzce, poło\
ył dłoń na ramieniu Tańczącego Z Wilkami i rzekł:- Jest wiele szlaków w tym \
yciu, ale tym, który najbardziej się liczy, niewielu ludzijest w stanie podą\
yć.nawet ludzi z plemienia Komanczów.To szlak prawdziwegoczłowieczeństwa.Myślę, \
e ty jesteś na tym szlaku.Cieszy mnie, \
e to widzę.To radość dlamego serca.Tańczący Z Wilkami zapamiętał te słowa w chwili, gdy zostały wypowiedziane, izachował je na zawsze.Ale nie powiedział nikomu.Nawet Tej Która Stoi Z Pięścią.Uczyniłje częścią własnych  leków.2Zostało jeszcze tylko parę dni do wielkiej wędrówki, gdy Wierzgający Ptak przyszedłktóregoś ranka i powiedział, \
e zamierza się wybrać w szczególne miejsce.Jazda tam i zpowrotem zajmie cały dzień i być mo\
e część nocy, lecz jeśli Tańczący Z Wilkami zechcepojechać, będzie mu bardzo miło.Przecięli samo serce prerii, przez wiele godzin jadąc w kierunku północno -wschodnim.Ogrom przestrzeni, w jaką wtargnęli, był przytłaczający i \
aden z mę\
czyzn niemówił wiele.W połowie dnia skręcili prosto na południe i w ciągu godziny kuce stały ju\
nawierzchołku długiego zbocza, które opadało ku rzece, rozciągnięte na milę.Daleko na wschodzie i na zachodzie widzieli zarys i kolor wody.Lecz na wprost nichrzeka zniknęła.Była zasłonięta kolosalnym lasem.Tańczący Z Wilkami kilkakrotnie zamrugał oczami, jakby chciał odegnać ułudę.Z tejodległości trudno było ocenić dokładną wysokość, ale wiedział, \
e drzewa były wysokie.Niektóre z nich musiały mierzyć po sześćdziesiąt albo siedemdziesiąt stóp.Gaj rozciągał się w dół rzeki na większą część mili, a jego ogrom szaleniekontrastował z pustym krajobrazem wszędzie dokoła.Był jak dziwaczny twór jakiegośtajemniczego ducha.- Czy to miejsce naprawdę istnieje? - zapytał pół\
artem.Wierzgający Ptak roześmiał się.- Mo\
e nie.Dla nas, a nawet dla niektórych naszych nieprzyjaciół.to święte miejsce.Powiadają, \
e tutaj odradza się zwierzyna.Drzewa dają schronienie wszelkiemu zwierzęciustworzonemu przez Wielkiego Ducha.Powiadają, \
e tutaj się wylęgają, gdy zaczyna się\
ycie, a potem nieustannie powracają do miejsca narodzin.Nie byłem tu od długiego czasu.Napoimy konie i rzucimy okiem.Gdy podjechali bli\
ej, widmo drzew stało się jeszcze potę\
niejsze, a zagłębiając się wlas, Tańczący Z Wilkami poczuł się mały.Pomyślał o Ogrodach Edenu.Lecz kiedy drzewa zamknęły się wokół nich, obaj mę\
czyz
ni poczuli, \
e coś jest nie wporządku.Nie było \
adnego dz
więku.- Jest cicho - zauwa\
ył Tańczący Z Wilkami.Wierzgający Ptak nie odpowiedział.Nadsłuchiwał i przypatrywał się z kociąuporczywością.Gdy wdarli się w głąb lasu, cisza zaczęła ich dławić i Tańczący Z Wilkami poczułdreszcz, uświadomiwszy sobie, \
e tylko jedna rzecz na świecie mogła stworzyć tę dz
więkowąpró\
nię.Wyczuwał jej woń.Jej smak miał na końcu języka.W powietrzu była śmierć.Wierzgający Ptak nagle osadził konia.Z
cie\
ka rozszerzała się, a Tańczący Z Wilkami,wyglądając przez ramię swego mentora, zachwiał się na widok piękna, które ujrzał.Przed nimi był otwarty teren.Drzewa rosły w odstępach pozostawiających międzypniami dość wolnej przestrzeni, by pomieścić wszystkie wigwamy, ludzi i konie z obozuDziesięciu Niedz
wiedzi.Z
wiatło słoneczne sączyło się na ściółkę lasu wielkimi ciepłymiplamami.Przed oczami stanęła mu wizja utopii zaludnionej świętą rasą, wiodącą spokojny\
ywot w zgodzie z wszystkimi \
yjącymi stworzeniami.Nic, co stworzone ludzką ręką, nie mogło równać się zasięgiem ani pięknem z tąkatedrą na wolnym powietrzu.Jednak\
e ludzka ręka zdolna była ją zniszczyć.Dowód ju\
mieli przed oczami.Miejsce to zostało straszliwie zbezczeszczone.Drzewa rozmaitej wielkości le\
ały tam, gdzie zostały ścięte, niektóre przywaloneinnymi, jak wykałaczki rozsypane po blacie stołu.Większość z nich nie została ociosana zgałęzi i nie potrafił sobie wyobrazić, w jakim celu mogły zostać ścięte.Popędzili konie naprzód, a wówczas Tańczący Z Wilkami zdał sobie sprawę ztajemniczego brzęczącego dz
więku.Z początku, myśląc, \
e to rojące się pszczoły albo osy, przyjrzał się gałęziom nadgłową, próbując dociec, gdzie znajduje się gniazdo owadów.Lecz gdy podjechali bli\
ej w kierunku środka katedry, zdał sobie sprawę, \
e hałas niedochodzi z góry.Dochodził z dołu.I wywołany był poruszeniami skrzydeł tysięcyucztujących much.Gdziekolwiek spojrzał, ziemia usłana była ciałami albo kawałkami ciał.Były todrobne zwierzęta, borsuki, skunksy i wiewiórki.Większość z nich była nietknięta.Niektórymbrakowało ogonów.Le\
ały, gnijąc tam, gdzie zostały zastrzelone bez innej wyraz
nejprzyczyny ni\
ćwiczenia w strzelaniu.Pierwotnym celem masakry były jelenie rozciągnięte na ziemi wszędzie dokoła.Niewiele ciał było w całości, nie licząc ran postrzałowych [ Pobierz całość w formacie PDF ]