[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Naglezmarszczył brwi i Ayla wiedziała, \
e myśli.- Jesteśmy zaopatrzeni, prawda? Nie zostało nam ju\
nic więcejdo zrobienia.- Nie, niczego więcej nam nie trzeba.- To dlaczego nie mielibyśmy wybrać się w podró\
? Krótką podró\
- dodał, gdy zobaczył jej niepokój.-Nie zbadałaś terenów le\
ących na zachodzie.Wez
my z sobą jedzenie, skóry do spania i rozejrzyjmy się, co?Nie musimy iść daleko.- A co z Whinney i Zawodnikiem?- Zabierzemy ich z nami.Mo\
e nawet Whinney poniosłaby nas jakiś czas, a tak\
e jedzenie i sprzęt.Tobędzie przyjemne, Ayla.Tylko my dwoje - powiedział.Podró\
owanie dla przyjemności było dla niej czymś nowym i trudnym do przyjęcia, ale nie potrafiławymyślić \
adnego sprzeciwu.- Chyba moglibyśmy - powiedziała.- Tylko my dwoje.dlaczego nie? - To mo\
e być zupełnie dobrypomysł, by zbadać tereny na zachodzie, pomyślała.- Tu, z tyłu, ziemia nie jest zbyt głęboka - powiedziała Ayla - ale to najlepsze miejsce na schowek imo\
emy wykorzystać skalne odłamki.Jondalar uniósł wy\
ej pochodnię i oświetlił jej migotliwym blaskiem większy obszar.- Lepiej kilka małych schowków, czy nie sądzisz?- Dzięki temu, jeśli jakieś zwierzę wedrze się do środka, nie dostanie wszystkiego.Jondalar przesunął światło, aby zajrzeć do kilku szczelin w rumowisku skalnym, zajmującym róg w głębijaskini.- Zaglądałem tam raz.Zdawało mi się, \
e widziałem ślady lwa jaskiniowego.- To było legowisko Maluszka.Widziałam tam ślady po lwie jaskiniowym, zanim się wprowadziłam.Bardzo stare.Pomyślałam sobie, \
e to znak dany mi przez mój totem, abym przestała wędrować i spędziła tuzimę.Nie myślałam, \
e zostanę tu tak długo.Teraz mi się wydaje, \
e miałam tu czekać na ciebie.Myślę, \
eto duchLwa Jaskiniowego cię tu przywiódł, a potem cię wybrał, aby twój totem był równie silny jak mój.- Zawsze uwa\
ałem Doni za mego ducha przewodniego.- Mo\
e ona cię prowadziła, ale myślę, \
e Lew Jaskiniowy cię wybrał.- Mo\
e i masz rację.Duchy wszystkich stworzeń nale\
ą do Doni, lew jaskiniowy równie\
.Tajemnicze sązamysły Matki.- Lew jaskiniowy nie jest totemem, z którym się łatwo \
yje, Jondalarze.Wystawia człowieka na trudnepróby - nie zawsze byłam pewna, czy prze\
yję - ale jego dary są tego warte.Myślę, \
e jego największymdarem dla mnie jesteś ty - skończyła cicho.Jondalar wetknął pochodnię w szparę w ścianie, a potem objął ukochaną kobietę.Była taka otwarta, takszczera, a gdy ją pocałował, ona odwzajemniła mu pocałunek tak chętnie, \
e prawie uległ swemu po\
ądaniu.- Musimy przestać - powiedział, ujmując ją za ramiona i odsuwając - w przeciwnym razie nigdy nieskończymy przygotowań do wyruszenia.Zdaje się, \
e ty masz dotyk Hadumy.- A co to jest dotyk Hadumy?- Haduma była starą kobietą, którą spotkaliśmy po drodze, matką sześciu pokoleń, otoczoną wielkimszacunkiem swych potomków.Matka obdarzyła ją wieloma mocami.Mę\
czyz
ni wierzyli, \
e dotknięcieprzez nią męskości pozwoli im zaspokoić kobietę, ile tylko razy będą chcieli.Większość mę\
czyzn o tymmarzyła.Niektóre kobiety znają sposoby, by zachęcić mę\
czyzn.A tobie, Ayla, wystarczy jedynie się domnie zbli\
yć.Tego ranka, zeszłej nocy.Ile razy wczoraj? I przedwczoraj? Nigdy nie potrafiłem tak wiele inigdy nie pragnąłem tak bardzo.Ale je\
eli teraz nie przestaniemy, to nie skończymy schowków tego ranka.Oczyścili miejsce z kamieni, zostawiając na boku kilka większych głazów, i wyznaczyli miejsce naschowki.W miarę upływu dnia Jondalarowi zaczęło się wydawać, \
e Ayla staje się coraz cichsza i bardziejpogrą\
ona we własnych myślach ni\
zwykle, i zaczął się zastanawiać, czy powodem tego mógł być jakiśjego uczynek czy słowo.Mo\
e nie powinien okazywać tego, \
e jest taki ochoczy.A\
nie do wiary, \
e zaka\
dym razem, gdy tego pragnął, ona była zawsze chętna i gotowa.Wiedział, \
e wiele kobiet się powstrzymuje i mę\
czyzna sam musi pracować na swoją rozkosz.On rzadkomiewał podobne kłopoty, ale nauczył się, by nie wyglądać na zbyt rozpalonego; dla kobiety większewyzwanie stanowił mę\
czyzna, który wydawał się trochę powściągliwy.Kiedy zaczęli przenosić \
ywność do schowków, Ayla wydawała się jeszcze bardziej zamknięta w sobie,skłaniając głowę i przyklękając w milczeniu przed podniesieniem ka\
dego z pakunków z suszonym mięsem,zawiniętym w nie garbowane skóry, lub koszy z korzeniami.Gdy zaś zaczęli mościć z pla\
y więcej kamieni,aby przykryć zimowe zapasy, Ayla stała się wyraz
nie podenerwowana.Jondalar był pewien, \
e to z jegowiny, ale nie wiedział, co takiego uczynił.Póz
nym popołudniem zobaczył, jak ze złością usiłowała podnieśćo wiele za cię\
ki dla niej kamień.- Niepotrzebny nam ten kamień.Chyba powinniśmy odpocząć.Jest ciepło, a pracowaliśmy cały dzień.Chodz
my popływać.Ayla przestała szarpać się z kamieniem, odgarnęła włosy z oczu, rozwiązała rzemień, a gdy jej okrycieopadało, zdjęła amulet.Jondalar poczuł znajome mrowienie w lędz
wiach.Tak było zawsze, ilekroć patrzyłna jej ciało.- Porusza się niczym lew, pomyślał, podziwiając gładkość jej ciała i sprę\
ysty wdzięk, z jakimbiegła do wody.Odwiązał swą przepaskę i pobiegł za nią.Płynęła tak ostro pod prąd, \
e Jondalar postanowił poczekać, a\
będzie wracała, wyładowawszy częśćswojego rozdra\
nienia w wysiłku.Kiedy ją spotkał, unosiła się na wodzie z prądem i wydawała się w istocieodprę\
ona.Kiedy się przewróciła, by płynąć, powiódł dłonią po wygiętej linii pleców od ramion, po wciętągłęboko talię i gładkie, krągłe pośladki.Ayla wyprzedziła go i była ju\
na brzegu ze swym amuletem na szyi i sięgała po okrycie, gdy onwychodził z wody.- Ayla, czy ja coś robię z
le? - zapytał, stając przed nią ociekający wodą.- To nie o ciebie chodzi.To ja z
le robię.- Ale\
ty nie robisz niczego złego.- Właśnie, \
e robię z
le.Cały dzień starałam się cię zachęcić, ale ty nie rozumiesz gestów klanu.Kiedy Ayla została kobietą, Iza wyjaśniła jej nie tylko, jak troszczyć się o siebie w czasie krwawienia, aletak\
e, jak oczyścić się po pobycie z mę\
czyzną oraz jakie gesty i postawy zachęcą mę\
czyznę, \
eby dał jejznak, choć Iza wątpiła, aby były jej potrzebne te pouczenia.Mę\
czyznom klanu nie wydawała siępociągająca bez względu na wykonywane gesty.- Wiem, \
e je\
eli dotkniesz mnie w pewien sposób lub dotkniesz ustami moich ust, to dajesz mi znak, alenie znam sposobów, aby cię zachęcić - ciągnęła dalej.- Ayla, dla mnie wystarczającą zachętą jest twoja obecność.- Nie to miałam na myśli - powiedziała.- Niewiem, jak mam powiedzieć ci o tym, \
e mam ochotę za\
yć z tobą rozkoszy.Nie znam sposobów.Powiedziałeś, \
e niektóre kobiety znają spot Boby, by zachęcić mę\
czyzn.- Och, Ayla, czy to tym się trapiłaś? Chcesz się nauczyć, jak mnie zachęcać?Ayla kiwnęła głową i pochyliła ją, czując przypływ zakłopotania.Kobiety klanu nie były takbezpośrednie.Okazywały swe po\
ądanie przesadną skromnością, jakby z trudnością mogły znieść widok taknieodparcie męskiego mę\
czyzny - rzucały ukradkowe spojrzenia i przyjmowały postawy, odpowiednie dlakobiety, która chciała dać znak, i\
nie mo\
e się mu oprzeć.- Patrz, jak mnie zachęciłaś, kobieto - powiedział, wiedząc, i\
w trakcie rozmowy jego męskość wyprę\
yłasię w gotowości.Nic na to nie mógł poradzić i nie mógł tego ukryć [ Pobierz całość w formacie PDF ]