[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tak pisała prasa zachodnia podczas Sitzkriegu .Dobrze poinformowani wojskowi mieli jednak co do Linii Maginota paręwątpliwości.Był to niewątpliwie cud techniki, lecz czy przypadkiem nie za krótki? Zaczynałasię ona bowiem w Alpach przy granicy szwajcarskiej i przez ponad sto sześćdziesiątkilometrów biegła wzdłuż granicy francusko-niemieckiej, aż do miejscowości Longuyon,gdzie się kończyła.Pomiędzy Longuyon, a kanałem La Manche, granica nadal pozostawałaotworem niczym nie chronionego płaskiego terenu, na którym łączyła się z Belgią, a była conajmniej tak samo długa jak same umocnienia.W 1914 roku, ci bestialscy Niemcyzaatakowali przez Belgię właśnie dlatego, że otwór ten oferował tak doskonałą drogę,wiodącą wprost do Paryża.Czy tym razem nie mogliby obejść dookoła tej słynnej LiniiMaginota i napaść tą samą drogą?Autorzy planu Gamelina zbywali tego rodzaju wątpliwości ironicznymi uśmiechami.Owszem - powiadali - byłoby rzeczą doskonałą dociągnąć Linię poprzez Belgię wprost domorza.Ale to zależy już od Belgów, którzy zamiast niej opierają się na własnej neutralności.Natomiast doprowadzenie jej do samego końca przez terytorium Francji wymagałobyprzebicia się przez ponad pięćdziesięciokilometrowy pas ważnych terenów przemysłowych.Co więcej, w latach, gdy było można to wykonać, rząd zdał sobie sprawę z koniecznościpoczynienia oszczędności.Ludzie domagali się większych zarobków i krótszego czasu pracy. Koszty byłyby astronomiczne.Poza tym występujące w tym regionie wody gruntoweznacznie utrudniały budowę systemu tunelowego.Hitler zdobył już władzę i wydłużenie Liniimogłoby sprowokować wojowniczego F�hrera do jakiegoś popędliwego działania.Krótko mówiąc najtęższe wojskowe umysły Francji zdecydowały nie kończyć LiniiMaginota.Zamiast niej powstał plan Gamelina.Gdyby doszło do wojny, to armie brytyjska ifrancuska zostałyby rozstawione wzdłuż nieufortyfikowanej granicy belgijskiej.GdybyNiemcy jeszcze raz próbowali przejść tamtędy, to alianci pod wodzą Gamelina rzuciliby sięskokiem do przodu, łącząc się z armią belgijską liczącą dwieście tysięcy żołnierzy i stanęlibyna umocnionej linii rzek.Biorąc pod uwagę ogromny awantaż obrony we współcześnieprowadzonej wojnie, atak niemiecki na tak wąskim froncie załamałby się krwawo.Co z planu wynikłoZaatakowaliśmy, choć nie całkiem dokładnie w tym miejscu, w którym plan zachęcałnas do tego.W pięć dni pózniej generalissimus Gamelin został zdjęty z dowództwa.Wleliśmysię całą rzeką wokół północnego zakończenia Linii Maginota przez rzekomo niemożliwy doprzejścia obszar Ardenów i spływaliśmy w kierunku zachodnim właśnie poprzez Francję.Tym sposobem odcięliśmy armie brytyjską i francuską, które zgodnie z Planem Gamelinaskoczyły wprost do Belgii.Nasza XVIII Armia pod dowództwem K�chlera równocześnienacierała na nich z Holandii od północy, toteż znalezli się w pułapce.Piętnastego majarankiem premier Francji zadzwonił do ministra obrony z pytaniem, jakie przeciwdziałaniaGamelin zamierza zastosować.Minister odpowiedział słowami zanotowanymi przez Historię: %7ładne .Na zwołanej następnego dnia nadzwyczajnej konferencji w Quai d'Orsay, na którąprzyleciał z Londynu zdesperowany Winston Churchill, zapytał on generalissimusaGamelina: Panie generale, jaka jest rezerwa - masse maneuvre, którą można by rzucićprzeciwko niemieckiemu przebiciu? Najlepszy na świecie profesjonalny żołnierz odparł, jakwynika z memuarów Churchilla: Aucune (żadna).Jego stanowisko objął generał Weygand, a my bez kłopotów zajęliśmy Linię Maginotaod tyłu, ponieważ wszystkie działa skierowane były w drugą stronę; francuskie armie, którezastaliśmy we wnętrzach tuneli i fortec po prostu wzięliśmy do niewoli.Działaprzetransportowaliśmy pózniej nad Kanał, by użyć ich przeciwko Brytyjczykom.Przejęliśmytakże całe zapasy żywności i wyposażenia zmagazynowane w podziemiach.Pozostawiliśmytylko kilka żarówek, by oświetlały puste betonowe korytarze.W takim stanie pozostają dodziś
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
