[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Od tej pory miećbędzie rangę błazna i w obrębie gildii używać imienia.- Pozwól, że zgadnę - przerwała mi.- Klaudiusz.-Nie - powiedziałem.- Klaudia.Pozwolili ci działaćjako kobiecie.Gratulacje, ukochana.332- Dziękuję, mistrzu.Czy dalej muszę tytułować cię mi-strzem?- Nigdy więcej.Coś ci przyniosłem.Podałem jej spory worek z miękkiej tkaniny.Sięgnęła doniego i wyjęła lutnię.- Z
liczna! - wykrzyknęła i ucałowała mnie.Natychmiastją nastroiła i zaczęła grać.Ze swojej torby wyjąłem inny instrument, duży drewnianytrójkąt z różnej długości strunami.Ująłem parę miękkozakończonych pałeczek i uderzyłem nimi w struny.Rozległysię miłe dla ucha dz
więki.- Co to jest?  spytała.- Miejscowy instrument - powiedziałem.- Nazywają gocymbałami.Chciałem nauczyć się na nim grać.No bo skorowpadłeś między wrony.Zaczęliśmy improwizowany duet.- Och, czy ci mówiłam, że jestem w ciąży?  spytała mniew trakcie.- Nie, nie mówiłaś  odparłem i graliśmy jeszcze chwilę.Odłożyłem pałeczki i przytuliłem ją.- Czy to dobrze? - spytała.- To cudownie.- Naprawdę lubię to miasto - powiedziała.- Myślisz, żemoglibyśmy w nim zostać?- To pewnie zależy od cechu.Ale będziemy razem, bezwzględu na to, gdzie się znajdziemy.Obiecuję.- To świetnie  westchnęła.Trzymałem ją w objęciach, przyglądając się zachodzącemusłońcu.Jak okiem sięgnąć widać było wracające łodzie333rybackie.Wiele łodzi.Zbyt wiele. Co się stało?  zapytała, gdy wstałem, chcąc się lepiejprzyjrzeć. To nie rybacy - powiedziałem. To, moja droga, we-necka flota.Nota autoraJednakie z
ródła, choćby nawet starały się być najbardziej wiarygodne, mająimmanentną wadę: brak im precyzji tam, gdzie dotykają szczegółów, i beznamięt-nie opisują wydarzenia, co ma związek z, pewną wewnętrzną cechą, kiełkowa-niem przeciwieństw w obrębie faktów lub wersji tychże faktów, przedstawionych,wciskanych lub proponowanych i wzrastających jak zarodniki z, tych ostatnich,rozmnażaniem się z
ródeł drugiego lub trzeciego rzędu, niektórych skopiowanych,innych niechlujnie przekazanych, niektórych powtórzonych z, zasłyszenia, innychprzekręcających szczegóły w dobrej lub złej wierzę, niektórych dowolnie zinter-pretowanych, innych sprostowanych, niektórych głoszonych z, całkowitą obojętno-ścią, i najbardziej podejrzanych ze wszystkich: głoszonych jako jedyna, wiecznai nie do zastąpienia prawda.Historia oblężenia LizbonyJose SaramagoPodczas nieustannych wysiłków mających na celu weryfikacjękronik błazna Teofila przeszukałem wszystkie współczesnehistoryczne z
ródła, jakie udało mi się znalez
ć.Niestety, gildiibłaznów udało się usunąć niemal wszelkie wzmianki o swoimistnieniu.Te notki, do których dotarłem, jedynie napomykająo pojedynczych błaznach.Jednakże błazny z pewnością były w Konstantynopolu i niewyobrażam sobie, by początkujący naukowiec zainteresowanyhistorią cesarstwa wschodniego lub sztuki błazeri-skiej mógłznalez
ć lepsze z
ródło wiedzy niż dzieła współczesnegoTeofilowi Niketasa Choniatesa.A wśród nich nie znajdujęlepszej wizytówki tego wyjątkowego historyka335niż City of Bizantium, kronika znakomicie przetłumaczona iopracowana przez Harry'ego J.Magouliasa, a wydana przezWayne State University Press.Dołączam swój głos do tych,którzy z przyjemnością zobaczyliby powtórne jej wydanie,choćby w broszurowej wersji.Choniates, co niezwykłe jak na historyka z jego epoki (inaszej), donosił obiektywnie o tym, co wiedział.Nie miałegoistycznych celów, natomiast rozsądnie nie ufał przesądom,z szyderczą radością uwieczniając każdy upadek spo-wodowany wiarą we wróżby.Miał ostry język, wprawny wobsypywaniu obelgami, zwykle całkowicie zasłużonymi.Niedziwi więc, że zaprzyjaz
nił się z Teofilem, chociaż w Kronicenie ma o nim wzmianki.Przynajmniej nie pod tym imieniem [ Pobierz całość w formacie PDF ]