[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Byłem zresztą tym bardziej zdecydowany przeprowadzić tę operacjęszybko i gruntownie, że wiele oznak pozwalało przewidywać ofensywęVichy, a być może również i Osi, przeciwko francuskiej wolnej Afryce.Według posiadanych przez nas informacji Hitler w rozmowachprzeprowadzonych 11 i 12 maja w Berchtesgaden zażądał od Darlanaoddania do dyspozycji Niemiec lotnisk i portów syryjskich,umożliwienia wojskom, samolotom i okrętom niemieckimwykorzystania Tunisu, Sfaxu i Gabesu oraz odzyskania przez wojskaVichy terytoriów Francuskiej Afryki Równikowej.Wprawdzie nasiinformatorzy dodawali, że Weygand odmówił Niemcom otwarciadostępu do Tunisu i wszczęcia ofensywy przeciwko wolnym obszaromfrancuskim zasłaniając się tym, że jego podwładni odmówią muposłuszeństwa.Jeżeli jednak Hitler był na to ostatecznie zdecydowany,to jakąż wagę miał protest Weyganda, który nie chcąc walczyć mógłrzucić na szalę tylko prośbę o dymisję zgłoszoną na ręce gabinetumarszałka P�taina?Toteż trzymaliśmy się w pogotowiu, by móc odeprzeć ewentualnyatak.Larminat korzystając z wrażenia, jakie wiadomość o przybyciusamolotów niemieckich do Syrii wywarła w pewnych kołach WybrzeżaKości Słoniowej, Dahomeju, Togo i Nigerii, przygotowywał się dowkroczenia na te terytoria przy pierwszej okazji.Sam udzieliłem muinstrukcji, jak ma w tej sprawie postępować.Z drugiej strony rządbrytyjski na moje pytanie, co by uczynił, gdyby Vichy przybezpośrednim udziale lub bez udziału Niemców próbowało zaatakowaćterytorium Czadu, odpowiedział mi depeszą Edena, że pomógłby namwtedy odeprzeć napaść wszystkimi będącymi w jego dyspozycjiśrodkami.Wreszcie przedsięwzięliśmy wszystkie kroki, abybezpośrednio zainteresować Amerykanów w zapewnieniubezpieczeństwa francuskiej wolnej Afryki.5 czerwca wręczyłemministrowi pełnomocnemu Stanów Zjednoczonych w Kairzememorandum, w którym podkreślałem, że Afryka pewnego dnia staniesię amerykańską bazą wyjściową dla wyzwolenia Europy, iproponowałem Waszyngtonowi, by niezwłocznie rozmieścił swe siłylotnicze w Kamerunie, na terytorium Czadu i w Kongu.W cztery dnipotem konsul Stanów Zjednoczonych w L�opoldville odwiedził generałaLarminat pytając go w imieniu swego rządu, czy uważa, że FrancuskaAfryka Równikowa jest zagrożona przez Niemcy, a gdy wysokikomisarz odpowiedział mu twierdząco, poprosił go, aby mu powiedział,jaką go mandat.Wreszcie biorąc pod uwagę, że terytoria Syrii i Libanustanowią integralną część teatru wojny na Zrodkowym Wschodzie, gdzieAnglicy w porównaniu z nami rozporządzają ogromną przewagą sił iśrodków, zgodzimy się na to, by ich dowództwo wojskowe sprawowałostrategiczne kierownictwo nad całością działań wojennych przeciwkowspólnym przeciwnikom.Wkrótce jednak stało się jasne, że Anglicy się tym nie zadowolą.Ichdziałania, kierowane z Londynu przez czynniki niezmiernie wpływowe, iwykonywane na miejscu przez grupę ludzi pozbawioną wszelkichskrupułów, ale za to nie pozbawioną środków, były akceptowane przezForeign Office, które niekiedy pomstowało na nie, lecz nigdy ich niedezawuowało, i znajdowały poparcie premiera, którego dwuznaczneobietnice i obliczone na efekt gesty maskowały jego istotne intencje.Wszystko to zmierzało do tego, by wszędzie na Wschodzie zapewnićAnglii kierowniczą pozycję.Przeprowadzając swą politykę niekiedydyskretnie, to znów nie przebierając w środkach Anglia dążyła do tego,aby zająć miejsce Francji w Damaszku i Bejrucie.Metodą tej polityki było przelicytowywanie partnera, wywoływaniewrażenia, jakoby każde ustępstwo przyznawane przez nas Syrii iLibanowi było konsekwencją dobrych usług" angielskich, co miałoskłonić miejscowe rządy do formułowania coraz dalej idących żądań iprzyczyniać się do nieuniknionych prowokacji.Jednocześnie starano siępostawić przez to Francuzów w niekorzystnym świetle, mobilizującprzeciwko nim zarówno miejscową, jak i międzynarodową opiniępubliczną, a tym samym odwracając uwagę mas ludowych od roszczeńangielskich w innych krajach arabskich.Ledwie powzięliśmy wspólnie decyzję wkroczenia do Syrii, jak już najaw wychodzić zaczęły intencje Anglików.Gdy Catroux przygotowywałswój projekt deklaracji o niepodległości, sir Miles Lampson zażądał, bybyła ona ogłoszona jednocześnie w imieniu Anglii i Wolnej Francji.Rzecz jasna, że się na to nie zgodziłem.Wówczas ambasador angielskizaczął nalegać, by tekst deklaracji wskazywał na to, że naszeprzyrzeczenie jest zagwarantowane przez Anglię.Odrzuciłem i tożądanie, podkreślając, że słowo Francji nie wymaga obcej gwarancji.6czerwca, w przeddzień wyruszenia naszych wojsk, Churchill wystosowałdo mnie telegram, w którym przesyłając mi najlepsze życzenia sukcesupodkreślał ogromne znaczenie, jakie miałaby ta osławiona gwarancja.Podziękowałem mu za życzenia, lecz nie spełniłem jego żądania
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
