[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie nale\
y zamra\
ać kapitału w czymś, co nie przynosizysków.- Czy nie obawia się pan, \
e nie będzie tak łatwo pozbyć się nie-ruchomości.Szczególnie takiej, gdzie okna wychodzą na brudne po-dwórko.- Przecie\
nie widok jest najwa\
niejszy.Rozsądny inwestorzmieni przygnębiającą posiadłość w piękne bloki mieszkalne.Mę\
czyz
ni wspinali się po schodach.Na drugim piętrze pan Peterszatrzymał się, aby chwilę odpocząć.Z kieszeni wyjął pęk kluczy, zdjąłpłaszcz i ruszył dalej.Gdy doszedł na czwarte piętro przekręcił klucz wzamku, otworzył drzwi i zapalił światło.Bez słowa podszedł do naj-większej kanapy, wyjął z kieszeni pakunek i z namaszczeniem rozło\
yłjego zawartość.Po raz pierwszy od wielu godzin na jego twarzy poja-wiło się szczere zadowolenie. 272 - Tak, panie Latimer.Milion franków! Czy widział pan kiedyśtaką gotówkę? Prawie sześć tysięcy funtów! - Peters wstał i wy-prostował się - Czas, aby uczcić okazję.Proszę zdjąć płaszcz, a ja udamsię po szampana.Mam nadzieję, \
e będzie panu smakował.Nie mamlodu, lecz umieściłem butelkę w wiadrze z chłodną wodą.Mam nadzie-ję, \
e nie nagrzał się nadto.Pan Peters odgarnął cię\
ką zasłonę.Latimer odwrócił się i zaczął rozpinać płaszcz.Nagle uświadomiłsobie, \
e Peters nie zrobił kroku na przód i stał nieruchomo.Latimerrozejrzał się po pokoju.Przez chwilę myślał, \
e zemdleje.Poczuł, jak krew z wolna od-pływa w dół jego ciała, pozostawiając głowę lekką i pozbawioną myśli.Poczuł znajomy ucisk w klatce piersiowej.Poczuł, \
e chce krzyczeć,lecz niewiadoma siła uniemo\
liwia wydanie najmniejszego dz
więku.Pan Peters stał odwrócony plecami i z wolna podnosił ręce.Lati-mer dostrzegł, \
e naprzeciw Petersa stał Dimitrios.W ręku nieocze-kiwanego gościa lśnił niewielki pistolet.Dimitrios zrobił krok na przód i zauwa\
ył Latimera.Latimer rzuciłpłaszcz na ziemię i podniósł ręce do góry.Dimitrios był wyraz
niezdziwiony.- Proszę nie udawać, \
e nie oczekiwał mnie pan, panie Petersen.A mo\
e powinienem powiedzieć panie Caill�?Peters nie odpowiedział.Latimer nie widział jego twarzy, jednakdostrzegł, \
e Peters łapczywie przełyka ślinę.Brązowe oczy spoczęłyna Latimerze.- Cieszę się, \
e przyprowadziłeś swego przyjaciela, Petersen.Wten sposób oszczędziłeś nam obu czasu, jaki poświęciłbym, abyś podałmi jego imię.Proszę, proszę.Monsieur Smith! Monsieur Smith, któryjest tak świetnie poinformowany i próbował zachować swą cenną ano-nimowość.No i nie wyszło.Teraz to ja rozdaję karty.Petersen, Peter-sen.Zawsze przesadzałeś.Wiedziałem o tym ju\
wtedy, gdy postano-wiłeś przemycić narkotyki w trumnie.Pamiętasz tamte czasy? Ju\
wtedy 273 powiedziałem ci, \
e braków intelektu nie sposób zrekompensowaćnadmierną pomysłowością.Czy naprawdę sądziłeś, \
e zdołasz mnieprzechytrzyć? - oprawca przerwał na chwilę i dodał prześmiewczymtonem - Głupi Dimitrios! Taki z niego prostak.Z pewnością pomyśli,\
e wrócę po więcej, tak jak ten idiota Visser.Na pewno nie domyśli się,\
e próbuję wyprowadzić go w pole.Aby upewnić się, \
e mnie nieprzejrzy między wierszami zasugeruję, \
e w przyszłości znów się spo-tkamy.A głupi Dimitrios na pewno uwierzy.Głupi Dimitrios nie myślilogicznie.Nawet jeśli odkryje, \
e w miesiąc po wyjściu z więzieniasprzedałem nieatrakcyjną posiadłość mę\
czyz
nie nazwiskiem Caill�, tona pewno nie domyśli się, \
e Caill� i ja to ta sama osoba.Czy nie wie-działeś, \
e zanim kupiłem Impasse, wszystkie trzy budynki stały pusteprzez przeszło dziesięć lat? Jesteś głupszy, ni\
myślałem.Dimitrios zamilkł.Latimer wiedział, \
e zaraz zastrzeli pana Petersai zdawał sobie sprawę, \
e nie mo\
e mu pomóc.Bicie serca wydawałosię uniemo\
liwiać Latimerowi oddech.- Rzuć pieniądze na ziemię, Petersen!Plik banknotów upadł na dywan i rozło\
ył się niczym wachlarz.Dimitrios podniósł rewolwer.Pan Peters oprzytomniał i krzyknął:- Nie! Nie mo\
esz.Dimitrios nacisnął spust.Oddał dwa strzały, a Latimer usłyszał, \
ejedna z kul utknęła w ciele Petersa.Pan Peters wydał z siebie stłumionyokrzyk i upadł na kolana.Z jego szyi sączyła się krew.Dimitrios spoj-rzał na Latimera.- Teraz twoja kolej.Usłyszawszy te słowa Latimer odskoczył.Nie wiedział, \
e jestzdolny do takiego zachowania, lecz instynkt wziął górę nad logiką izdrowym rozsądkiem.Paradoksalnie, instynkt samozachowawczy po-pchnął go w kierunku Dimitriosa, który przygotowywał się do strzału.Niewielki skok uratował mu \
ycie.Ruszywszy na przód zaczepił o je-den z dywanów i upadł na ziemię.Kula rewolweru powędrowała kilkacentymetrów nad jego głową i utknęła w ścianie. 274 Oszołomiony wystrzałem odzyskał równowagę i ruszył na Dimi-triosa.Z wyciągniętymi rękami dopadł mordercę i obaj runęli na podło-gę.Dimitrios podniósł kolano, wymierzył cios w brzuch przeciwnika iwyrwał się z jego uścisku.Podczas kilkusekundowych zmagań upuściłpistolet i pośpiesznie ruszył w kierunku broni [ Pobierz całość w formacie PDF ]