[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W ten sposób gra zbli\
a nas jeszczebardziej, a nie, jak zwykle się zdarza, odpycha od siebie.Pewnego ranka przy śniadaniu Franky powiedział, \
e zdarzyło się coś bardzo dla naswa\
nego.Wilhelm i ja spojrzeliśmy na siebie, a potem na Franky ego.- Wojna się skończyła.Kilka dni temu w Europie zapanował pokój.Amerykanie,Brytyjczycy i Francuzi zwycię\
yli Niemców i Włochów.Ty, Wilhelmie, mo\
esz wracać prosto do domu, jeśli tylko chcesz.Nie sądzę, byś miałjakieś kłopoty, panuje tam teraz wielkie zamieszanie, mo\
esz zatem wyruszyć nawet od razu.Twoja \
ona czuje się świetnie, mogę zanieść cię do niej bez kłopotu.Twój kraj czekają cię\
kieczasy, ale pamiętaj o wszystkim, co ci mówiłem i staraj się kierować w swym \
yciu miłością.Moja reakcja jest dla mnie samego zaskoczeniem.Jestem zadowolony, \
e wojna sięskończyła, ale przera\
a mnie myśl o konieczności rozstania się z Wilhelmem i Frankym.Niemam rodziców, nie mam nikogo, kto czekałby na mój powrót.- Twój powrót, Williamie, będzie trudniejszy.Twoja ojczyzna nadal toczy wojnę zJaponią.Nie sądzę jednak, \
e wojna ta potrwa długo.Twój kraj skonstruował broń o ogromnejmocy, która zabije lub okaleczy wiele tysięcy ludzi.Niełatwo jednak przyjdzie ci wytłumaczyć, gdzie byłeś tak długo.Myślę, \
e niepostąpiłbyś najmądrzej, gdybyś starał się powrócić do kraju w tajemnicy.Najlepiej będzie, jeślizwrócisz się do \
ołnierzy amerykańskich tutaj, we Włoszech, i powiesz im, co się z tobą działo.Nie uwierzą ci, ale nalegaj, mów, \
e mieszkałeś tutaj wraz ze mną i Wilhelmem.Wierz we mnie.Nie przyjdzie ci to łatwo, ale tak będzie najlepiej.Jestem wstrząśnięty.Siedzę przy stole nie wierząc, \
e tak wspaniałe \
ycie właśnie siękończy.- Nie mógłbym zostać tutaj razem z tobą, Franky? Nikt na mnie nie czeka w moim kraju.- Williamie, proszę.Spędziłem z wami tak wiele czasu po to, byście wrócili między ludzii własnym przykładem nauczyli ich, jak nale\
y \
yć.Jeśli zostaniesz ze mną, nie pomo\
esznikomu.Rozumiesz?Kiwam głową.Rozumiem.Jest to jedna z rzeczy, których nauczył nas Franky - rozumieć igodzić się tak\
e z tym, o czym nie chcemy nawet słyszeć.- Obydwaj byliście bardzo miłymi gośćmi.Mnie równie\
przykro będzie się z wamipo\
egnać.Musicie mnie zrozumieć.Dostarczyliście mi tak wielu potrzebnych informacji oludziach, czuję się teraz znacznie bli\
szy waszemu gatunkowi.Wszystko jednak ma swój kres.Najpierw zabiorę do domu Wilhelma, a potem wrócę po ciebie, Williamie.Wilhelm podnosi się z opuszczoną głową.- Dziękuję za wszystko, co dla nas zrobiłeś, Franky.Dziękuję za to, \
e ocaliłeś mi \
ycie ipomogłeś stać się lepszym człowiekiem.Spróbuję \
yć z Riki tak, jak mnie tego nauczyłeś.Nie\
ałuję, \
e mój kraj przegrał wojnę.Nie mogła skończyć się dla nas zwycięstwem.Podnosi wzrok, patrzy najpierw na mnie, potem na Franky ego.- Będę tęsknić za waszym towarzystwem, to były naprawdę piękne dni.Ale teraz tęskniętylko za moją \
oną.Będę bardzo szczęśliwy, Franky, jeśli mnie do niej zabierzesz, razemprzetrwamy jakoś cię\
kie czasy.Franky podchodzi do niego i kładzie łapę na jego dłoni.- Dla nas wszystkich były to piękne dni, Wilhelmie.Ale do rzeczy, wyczyściłem inaprawiłem twój mundur.Przyniosę ci go jutro.Jeśli chciałbyś zachować jakąś pamiątkę, proszę,zabierz to razem ze sobą.Wilhelm spogląda na mnie.- Czy miałbyś coś przeciwko temu, \
ebym na pamiątkę naszego spotkania, na pamiątkętych dobrych czasów, zabrał szachownicę?Franky odpowiada, poruszając głową, i Wilhelm wychodzi z pokoju.- Kiedy wrócę, oddam ci twój mundur, Williamie.Celowo go nie czyściłem,wyszczotkowałem tylko, chcę, aby twoi towarzysze broni od pierwszej chwili widzieli, \
e przezwiele przeszedłeś.Oczywiście, przed rozstaniem przywrócę tobie i Wilhelmowi wasze normalnerozmiary i sprawię, \
e znowu staniecie się widzialni.Patrzy mi prosto w oczy.- Pamiętaj, ze liczę na ciebie.Wierzę, \
e ocalisz ostatnią szansę, która stoi przed waszymgatunkiem.Mam straszne przeczucie, \
e wkrótce zdarzy się coś potwornego, co zagrozi istnieniucałej planety, a stanie się to z winy ludzi.Odpowiadam mu spojrzeniem i próbuję nabrać od niego sił przed rozstaniem.Następnego dnia Wilhelm i Franky odchodzą.Zostaję sam w domu, odbywam więc długispacer przez tak znajomy las.Jest spokojnie, pośród drzew przebiegają tylko zwierzęta.Prawiezapomniałem, co oznacza prawdziwe \
ycie.Nie potrafię ju\
go sobie przypomnieć: śmiercirodziców, gdy miałem sześć lat, przybranej rodziny, ochronek dla sierot, szkoły, pracy w gara\
ua\
do poboru - niczego, co kazałoby mi wracać.Nie chce porzucać tego pełnego spokoju miejsca.Gdy wracam, Franky ju\
na mnie czeka.Tak bardzo przyzwyczaiłem się do godzenia sięz koniecznościami, \
e nie mam odwagi podawać ich w wątpliwość.Posiłek upływa w ciszy.Franky mówi, \
e Wilhelm jest ju\
ze swoją \
oną [ Pobierz całość w formacie PDF ]