[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Porzuciłam religię z bardzoprostego powodu - niewierzyłam, że Bóg, tak jak terapia, alkohol, narkotyki czy seks, możemi pomóc rozwiązać moje problemy.Dz
wigałam wielki ciężar imusiałam się go pozbyć.Kościół świętego Piotra był większy od kościoła Marii Panny i miałbardziej postępowe podejście do wiary.Na stojącym przed wejściembillboardzie reklamowa! się takimi hasłami: msza z muzyką folkową inabożeństwa w stylu współczesnym.Ale można się tam było równieżwyspowiadać i choć miałam wątpliwości co do tego, czy to człowiekpowinien decydować o tym, czy jestem godna, żeby mi wybaczonogrzechy, myśl o spowiedzi nie dawała mi spokoju.I tak znalazłam się wkonfesjonale.Ojciec Hennessy miał bardzo przyjemny głos.Niski, lekko chropawy.Wydawał się miły i zainteresowany, a w każdym razie nie znudzony, choćprzecież o tak póz
niej porze i po wysłuchaniu tylu ludzi - czekałam, ażwszyscy wyjdą z kościoła - był już prawdopodobnie bardzo zmęczony.- W imię Ojca i Syna i Ducha Z
więtego, amen.Wybacz mi, ojcze, bozgrzeszyłam.Minęło bardzo dużo czasu od mojej ostatniej spowiedzi.- Apotem wygłosiłam bardzo długą listę wykroczeń.- Czy potrafisz sobie wybaczyć? - spytał w końcu.- Wiesz, że ja mogęci wybaczyć i może to też uczynić Bóg, ale jeśli ty sama sobie niewybaczysz, to ta spowiedz
nie ma większego sensu.Kiwnęłam głową i dopiero wtedy poczułam, jak bardzo bolą mniewczepione w siebie, zdrętwiałe palce.- Tak, ojcze.Wiem.- Byłaś, dziecko, u jakiegoś specjalisty?- Ostatnio nie.- Ale chodziłaś na jakąś terapię? Roześmiałam się cicho.- Kiedy to się stało, tak.- I nie pomogło ci?- Mogli mi dać jakieś proszki, ojcze, ale.- ucichłam.- Ach.- Wydawało się, że rozumie.- Wiesz, że nie było w tym twojejwiny, prawda?- Wiem.Tak, wiem.- A jednak nie możesz się pozbyć poczucia winy?- Na to wygląda, że nie mogę.Przez chwilę milczeliśmy.- Tak jak nasz Pan, zostałaś przekłuta cierniami i gwoz
dziami.Możeszje wyjąć, ale po każdym zostanie dziura.A ty, moje dziecko, masz tyledziur, że boisz się, że tylko tym będziesz.Dziurami.Mam rację?Położyłam głowę na dłoniach i wyszeptałam: -Tak.- Kiedy zdjęli naszego Pana z krzyża, też miał dziury.Ale powstał,dzięki miłości swojego Ojca.Ty możesz zrobić to samo.Gorące łzy ciekły mi przez palce, a mimo to zaśmiałam się.- Porównuje mnie ojciec do Syna Bożego?- Wszyscy jesteśmy dziećmi bożymi - powiedział.- Każdy z nas.Jezus Chrystus oddał życie za nasze grzechy, żebyśmy my już nie musielitego robić.Rozumiesz?Zazdrościłam tym, którzy potrafili przyjąć tę odpowiedz
, którzypozwalali, żeby objawiło się światło i żeby krew Zbawiciela zmyławszystkie ich złeuczynki.To brzmiało dla mnie jak bajka, ale nie powiedziałam tego.On w to wierzył, nawet jeśli ja nie potrafiłam:- Jestem -zmęczona, ojcze.Zmęczona tym, że wciąż się tak czuję.- Więc pozwól naszemu Panu zdjąć ten ciężar ze swoich ramion.To brzmiało tak szczerze.Tak prawdziwie.Chciałam móc zrobić tak,jak proponował.Otworzyć swoje serce.Uwierzyć w coś, co by sprawiło,że wszystko inne stałoby się bardziej znośne.- Przykro mi, ojcze.Nie mogę.Westchnął.- W porządku.Czułam, że jest przygnębiony, i pomyślałam, że posługaduszpasterska nie jest już tak satysfakcjonująca jak kiedyś, kiedy katolicyniczego nie kwestionowali, tylko się modlili.- Przykro mi, ojcze.Naprawdę chciałabym ojcu uwierzyć.Zaśmiał się.- Samo to, że tu jesteś, potwierdza twoje słowa.Ale nawet jeśli niewierzysz, nie martw się.Bóg wierzy w ciebie.Nie pozwoli ci się tak łatwood siebie oddalić.Nigdy wcześniej nie słyszałam, żeby ksiądz się śmiał w konfesjonale.- Nie chodzi o to, że nie wiem, kogo obwinie, albo że myślę, że tomoja wina.Wiem, że nie jest.- Ale jest w tobie mnóstwo dziur.-Tak.- I szukasz czegoś, co ci pozwoli je wypełnić.Wytarłam twarz rękami, miałam łzy na opuszkach palców.- Chyba tak.- Więc moim zadaniem jest powiedzieć ci, że znajdziesz to w Kościele- powiedział [ Pobierz całość w formacie PDF ]