[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Więc eksperci pozostali we własnym towarzystwie i z reformy prawakościelnego zrezygnowano na rzecz częściowej rewizji, biegnącej tym samym torem,co zawsze.Pozostawione bez odpowiedzi i nacechowane współczesnością pytanie oprawo posoborowe, a nawet o istotę prawa Kościoła chrześcijańskiego w ogólności,nie wzbudziło w tej sytuacji zainteresowania.Taką hipotekę przejął Jan Paweł II i obszedł się z nią lekką rączką.Próbowałwywiązać się z tego historycznego zadania, interpretując przejęty bez zmiany stanprawny na nowo, czyli w starym sensie, i tłumacząc bez namysłu pojęciem "słu\
by"całą organizację, całą władzę, całe sprawowanie rządów duchownych.Tak otopowiedział Wojtyła o związku władzy ze słu\
bą ju\
na objęcie swego urzędu: "Wprzeszłości nakładano papie\
owi na głowę, być mo\
e, tiarę, potrójną koronę, aby tymsymbolicznym gestem wyrazić plan zbawienia dla Kościoła Bo\
ego, mianowicie to,\
e cały hierarchiczny porządek Kościoła Chrystusowego, cała zawarta w nim �świętapotęga� nie jest niczym innym, ni\
eli słu\
bą, słu\
bą mającą tylko ten jeden cel: abycały lud Bo\
y dostąpił udziału w tym potrójnym posłannictwie Chrystusa i zawszepozostawał pod władzą monarszą Pana, mającą swe początki nie w mocach tegoświata, lecz w tajemnicy śmierci i zmartwychwstania."W wykładni tej uderza nie tylko beztroska, z jaką symbol jak najbardziejświecki, zapo\
yczoną od staroperskich monarchów tiarę, uznano za schematinterpretacji, przedstawiający plan zbawienia, śmierć i zmartwychwstanie.Zdumiewate\
niejasność wypowiedzi na temat ludu Bo\
ego, który z jednej strony ma udział wposłannictwie Chrystusa, z drugiej strony zaś ma dostąpić tego posłannictwa dopieroprzez działalność pasterzy.Najbardziej jednak zwraca uwagę ta papieska teologia, oferująca ludowi bez\
adnych konsekwencji dla dawniejszych struktur władzy świętą słu\
bę, o którejprawnych szczegółach nigdzie się nie mówi.Tak\
e i w szczególności w jego nowejksią\
ce, która w \
adnym miejscu nie wychodzi poza czysto werbalne wyznania ideklaracje."Na tym polega posługa Następcy Piotra, który mimo upływu dwudziestustuleci jest nadal jednym z tych, co �byli świadkami zmartwychwstania� i wiedzą, \
e�ten Jezus został wzięty do nieba� (por.Dz.l, 22).I którzy są gotowi zaświadczyćnam o tym własnym \
yciem, słowem, ale nade wszystko czynem" (PPN 20).Czynem?Nade wszystko czynem? Czy tylko a\
do przesytu znajomymi zapewnieniami, \
ePapie\
potwierdza "blask prawdy" (PPN 31), cokolwiek by to miało znaczyć? Trochętego blasku mogłoby w ciągu minionych piętnastu lat opromienić w dostrzegalnysposób równie\
czyny Wojtyły, jako \
e prawda jest zawsze konkretna i nie wystarcząjej gołosłowne oświadczenia.Bardzo to podejrzane.W nowo\
ytnym społeczeństwie takie milczenie jestzaskakujące.Nikt nie przeczy, \
e w skomplikowanych układach społecznych istniećmusi równie\
substytucja, zwierzchność i podporządkowanie.Ale któ\
zaprzeczy, \
ewłaśnie w Kościele było i jest mnóstwo ludzi mo\
nych albo ich spadkobierców,pojedynczo i w grupach, którzy starają się za wszelką cenę bronić swego posiadania iwładzy, nie oddając ani szeląga z tego, co posiedli w przeszłości? W dodatku potęgaKościoła, skoro ju\
o niej mowa, nie istnieje sama w sobie.Nie tylko u\
ycza się jejdla zaspokojenia prywatnych roszczeń, ale i wią\
e się ją z rozmaitymi warunkami,narzucanymi przez tego, kto wedle oficjalnej doktryny powinien był jej u\
yczać.Władza w Kościele mo\
liwa jest tylko wówczas, gdy wią\
e się albo daje sięzwiązać, zarówno ze swoim pochodzeniem, jak i ze swym jedynym celem.Bez takichpowiązań władza wymyka się spod kontroli i staje się celem sama dla siebie, choćbymaskowała się jako pasterstwo i słu\
ba.Nieraz stanowiło to punkt zaczepienia dla krytyki.Bo tradycja mo\
nychKościoła owładnęła tym, co było pierwotnie słu\
bą, i przeobraziła ją w pomna\
aniewładzy, oparte na wzorcach jak najbardziej świeckich [ Pobierz całość w formacie PDF ]