[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tom�s omal się nie udławił.148 Co? Chcę przyrządzić zupę rybną na mleku z moich piersi powtó-rzyła, jak gdyby powiedziała rzecz najbardziej naturalną na świecie.Położyła dłoń na prawej piersi i nacisnęła na nią tak, by sutek wysko-czył zza dekoltu. Miałby pan ochotę spróbować?Tom�s poczuł w spodniach gigantyczną erekcję.Niezdolny wydu-sić z siebie ani słowa, z wyschniętym nagle gardłem skinął potwier-dzająco głową.Lena wyciągnęła spoza niebieskiego jedwabiu lewąpierś mleczną jak zupa, z dużym jasnoróżowym sutkiem sterczą-cym niczym smoczek.Wstała i podeszła do profesora.Stając przynim, przysunęła mu pierś do ust.Nie odparł pokusy.Objął ją w pasie i począł ssać wystający sutek.Jej pierś była ciepłai miękka tak ogromna, że zanurzył w niej całą twarz.Położył ręcena obu piersiach i ścisnął je jak poduszki w zmysłowym geście, pra-gnąc poczuć ich przyjemną sprężystość.Kiedy ją ssał, dziewczynarozpięła mu pasek i guzik od spodni i otworzyła suwak.Odebrawszymu sutek, szybko zrewanżowała się inaczej uklękła u stóp krzesła,pochyliła się nad jego członkiem i wzięła go do ust.Tom�s jęknął istracił resztkę kontroli nad sobą. VICiężkie drewniane drzwi prowadzące od strony południowej doklasztoru Hieronimitów były zamknięte dla odwiedzających.Portalstanowił jedną z najpiękniejszych części długiej, imponującej fasady,szczególny podziw budziły jego wspaniałe koronkowe ornamenty zjasnego marmuru, w stylu gotyckim, z elementami plateresco * irenesansowymi.Podwójny łuk nad drzwiami zdobiły sceny religijne iświeckie, precyzyjnie wyrzezbione w kamieniu.Nad całością domi-nowała rzezba Henryka %7łeglarza** wieńcząca środkowy pilaster.Liczne smukłe kolumny i pilastry przeplatane rzezbami upiększałyportal do samej góry, pnąc się strzeliście ku porannemu niebu.* Plateresco styl w architekturze hiszpańskiej rozwijający się w XV i XVI w.(odpowiednik wczesnego renesansu) charakteryzujący się podobieństwem dekoracjiornamentalnych do wyrobów złotniczych; łączył motywy mauretańskie, póznogotyc-kie i renesansowe.** Henryk %7łeglarz (1394 1460) trzeci syn króla Portugalii Jana I Dobrego,uważany za twórcę portugalskiego imperium kolonialnego; mistrz zakonu RycerzyChrystusa, patron rozwoju floty i odkryć geograficznych, założyciel uniwersytetu wLizbonie oraz szkoły kartografii i astronomii w Sagres.Tom�s okrążył południową fasadę klasztoru.Jasny marmur, atakże górującą nad dzwonnicą kopułę w kształcie mitry, inspirowanąarchitekturą bizantyjską, liznęły gdzieniegdzie brunatne i szare pla-my brudu.Skręcił za rogiem i wszedł przez drzwi zachodnie, leżącena centralnej osi budowli, stanowiące wejście główne.Wskutekskromnego, ciasnego przedsionka i niskiego sklepienia przytłaczającego150 bogate renesansowe ornamenty traciło ono jednak na znaczeniu.Przybysz minął przedsionek i znalazł się w majestatycznym kościeleSanta Maria.Jego wzrok przykuł natychmiast firmament sanktu-arium.Monumentalne sklepienie oparte było na smukłych, ośmio-kątnych marmurowych bogato zdobionych kolumnach w kształcieogromnych pni palm.Ich korony podtrzymywały kopułę, przeplata-jąc się i tworząc geometryczną sieć stylizowanych gałęzi.Nelson Moliarti, zajęty podziwianiem kościelnych witraży, do-strzegł gościa pod chórem i podszedł do niego.Jego kroki odbijałysię echem w niemal pustym wnętrzu. Cześć, Tom przywitał się. Jak leci? Noronha uścisnął mudłoń. Cześć, Nelsonie. Zdumiewający zabytek, prawda? zapytał tamten, wykonującręką szeroki gest. Wpadam tu za każdym razem, kiedy jestem wLizbonie.To miejsce nie ma sobie równych jeśli chodzi o upamięt-nienie epoki odkryć geograficznych i początku globalizacji. Pocią-gnął profesora do jednej z ośmiokątnych kolumn i wskazał na mar-murową płaskorzezbę. Czy pan to widzi? To lina żeglarska.Pańscyprzodkowie wyrzezbili w kościele żeglarski sznur! Zwrócił się wprzeciwnym kierunku. A tam są ryby, karczochy, rośliny tropikal-ne, a nawet liście herbaty.Tom�s uśmiechnął się na widok entuzjazmu Amerykanina. Dobrze znam klasztor Hieronimitów.Tematyka marynistycznamarmurowych ornamentów czyni ten styl w architekturze, zwanymanuelińskim, wyjątkiem na skalę światową. Otóż to zgodził się Moliarti. To wyjątek. A wie pan, jak sfinansowano budowę klasztoru? Z podatków odprzypraw, kamieni szlachetnych i złota, które karawele przywoziły zcałego świata. Ach tak? Nazywano je pieniędzmi od pieprzu. Trudno to sobie wyobrazić skomentował Amerykanin, roz-glądając się wokół. A kto zlecił budowę? Henryk %7łeglarz? Nie, klasztor Hieronimitów pochodzi z okresu pózniejszego,odpowiadającego końcowej fazie odkryć geograficznych.151 Ale czy to nie było za czasów Henryka? Oczywiście, że nie, Nelsonie.To właśnie Henryk zaplanowałwszystko w piętnastym wieku.Ale odkrycia geograficzne osiągnęłyswoje apogeum na przełomie wieków, za panowania Jana Drugiego iManuela Pierwszego Szczęśliwego.Manuel Pierwszy zlecił budowęklasztoru Hieronimitów pod koniec piętnastego wieku. Noronhawykonał szeroki gest. Wie pan, kościół, w którym się spotkaliśmy,dawniej był kaplicą należącą do Krzyża Orderu Chrystusa.To tutaj wtysiąc czterysta dziewięćdziesiątym siódmym roku przybył Vasco daGama, by pomodlić się przed podróżą do Indii.W owym czasie Ma-nuel Pierwszy marzył o władzy nad całym Półwyspem Iberyjskim izałożeniu stolicy w Lizbonie.Robił wszystko, by odziedziczyć tronKastylii i Aragonii.W tym celu opracował plan zyskania przychylno-ści katolickich władców.Ożenił się z dwiema córkami pary panującejw Kastylii i Aragonii.Aby im się przypodobać, wypędził z Portugalii%7łydów oraz zlecił budowę tego klasztoru.Nie przekazał go jednakOrderowi Chrystusa, co wydawało się oczywistym posunięciem, alezakonowi Hieronimitów, mnichów spowiedników Izabeli I Katolic-kiej.Zapędy Manuela Pierwszego niemal uwieńczył sukces, kiedy tow czterysta dziewięćdziesiątym ósmym roku król został ogłoszonydziedzicem władców katolickich
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
