[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I to również byłoby nieszczęściem.Aleprzynajmniej nie dręczyłyby go wyrzuty sumienia, podszeptujące mu od świtu do nocy,że jest zbrodniarzem, który wedle wszelkich praw winien dać głowę pod topór kata lubteż gnić w więzieniu. Jakie to óiwne się wydaje, Wilhelmie, kiedy się myśli o tym! odezwał się.Gdybym był miał wówczas telefon, nieszczęście nie byłoby się wydarzyło: oboje żyliby poóiś óień& To jednak ciekawe, jak wiele znaczy przypadek. Przypadki nie istnieją, Jakubie. Tak sąóisz? Więc w takim razie opatrzność układa nasze życie, a kiedy niekiedytakże diabeł się w nie wtrąca. Nie.Szatan rozporząóa, oczywiście, wielką mocą i krąży dokoła szukając, kogoby pożarł, nie zaprzeczy temu nikt, kto wyznaje Chrystusową wiarę& Ale szatan musibyć także posłuszny Bogu i nie może nic zóiałać na własną rękę.Czytamy o tym przeciew Piśmie Zwiętym, gdy nam opowiada o Hiobie.I szatan musi mieć pozwolenie Boga,aby kusić człowieka, a Pan kieruje go tam, góie chce, zgodnie ze swymi zamierzeniami. A jednak nie mogę zgoóić się z tobą całkowicie, Wilhelmie, by wszystko óiałosię wedle bożej woli& Jak to, na przykład, co mnie się wydarzyło z tymi nieszczęśnikami. Tak jest na pewno i nie wolno nam w to wątpić.Nasz rozum nie wystarcza,by rozstrzygnąć Jego zamiary.Inaczej należałoby przypuścić, że tych dwoje, gdyby nieumarło, mogłoby zóiałać baróo wiele złego, a ich potomkowie jeszcze więcej. No tak, można by tak przypuścić& w tym wypadku& Ale gdyby się to naprawdętak wydarzyło, jak podejrzewał sęóia śledczy, że popełniłem ten czyn rozmyślnie, abysię na nich zemścić& a podobne wypadki trafiają się i czytujemy o nich w gazetach& tojednak taka zbrodnia nie mogłaby być chyba dokonana za wolą bożą. A jednak tak; nie wolno nam wątpić. Nie, nie, Wilhelmie! To nie mieści się w mojej głowie.Jakże Bóg mógłby pozwalaćna zbrodnię? Może stałoby się to wówczas dla twojego dobra. Dla mojego dobra? Tak jest& Zbrodnia może wyjść na dobre przestępcy.Nie powinniśmy zapomi-nać, że nie jest nam przeznaczone przeżyć niewinnie życie, tak jak nie przeżywamy gow szczęśliwości& przeciwnie, taka niewinność groziłaby nawet największym niebezpie-czeństwem, bo wiodłaby nas ku zbyt łatwemu zadowoleniu z siebie, ku zbytniej ufnościkar e eru Młyn na wzgórzu 143 w dobre uczynki.Nie, ja sąóę, że musimy poznać grzechy świata, a przede wszystkim na-szą własną grzeszną naturę, tak aby przejmowała nas lękiem i troską i aby to skłaniało nasku nawróceniu się.Nasza luóka natura musi się przełamać, aby óięki temu dusza zdo-była zbawienie wieczne& Wszystko inne nie ma znaczenia.A jeżeli człowiek tak mocnotkwi w światowym usposobieniu, że umysł jego musi być wstrząśnięty aż przez zbrodnię(bo inaczej nie dojrzałby w sobie diabelskich pokus i nie zaufałby z całą pokorą łasce bożeji odkupieniu przez śmierć Chrystusową), to czyż w takim wypadku popełniona zbrodnianie byłaby jedną z dróg, którymi opatrzność wieóie człowieka?Młynarz nie odpowieóiał i nie podniósł oczu.Rozmyślał o tym nowym i zgoła nie-przeczuwalnym pogląóie na wypadki, który nagle otwarł się przed nim i przeraził go.Zęby jego zacisnęły się, mięśnie, poruszające usta, pracowały energicznie, a żyły na czolenabrzmiały.Gdyby w tej chwili sęóia śledczy sieóiał naprzeciwko niego, to wyznaniez pewnością baróo prędko przeszłoby przez jego wargi.Ale leśniczy upatrywał w tymwyrazie twarzy przyjaciela i przyszłego szwagra tylko spotęgowanie tego przygnębienia,jakie dręczyło go przez cały czas po katastrofie przygnębienia, które wynikło logiczniez tematu rozmowy. Tak, drogi Jakubie, pojmuję, że gniecie cię ten ciężar& a również podejrzenie,o którym wspomniałeś&Młynarz jęknął i poruszył przecząco ręką.Leśniczy pochylił się ku niemu, opierając łokcie na stole. Pojmuję to baróo dobrze& chociaż, co się tyczy owego podejrzenia, nie powi-nieneś przywiązywać do tego wagi, albowiem nikt w to nie wierzy, z wyjątkiem jednegojedynego sęóiego śledczego& No tak, prawnicy wszęóie wietrzą zbrodnię, bo specjal-nie kształcą się w tym kierunku, on sam zaś jest człowiekiem młodym, który chciałbysię oónaczyć.Zresztą zapewne i on także odmienił teraz zdanie, albowiem przesłucha-nie wykazało dowodnie, że nie może być o tym mowy.Pojmuję doskonale, że gnębi cięwielki ciężar, ale nie powinieneś pod nim upadać.Musisz uświadomić sobie, że taka byławola boża, musisz znowu oóyskać chęć do życia, otrząsnąć się z tego przygnębienia& nierozmyślać ustawicznie nad tą sprawą, albowiem nie prowaói to do żadnego celu i niewarto łamać sobie nad tym głowy.Dlatego też sąóę, że byłoby najrozsądniejsze, gdybyśsię wziął w kupę i poważnie zastanowił nad ożenieniem się.Leśniczy oparł się na kanapie i odetchnął z głęboką ulgą jak człowiek, który pozbyłsię ciężkiego zadania. �iękuję ci, Wilhelmie rzekł młynarz mówisz uczciwie, a wiem, że midobrze życzysz. Tak jest, Jakubie, i dlatego nie wezmiesz mi za złe, że jestem tak natarczywy.Wiemjednak, że brak ci właśnie odwagi do życia.Toteż powtarzam: musisz zacząć żyć na nowo,bowiem twoje obecne życie nie jest życiem! Tak, to prawda, nie jest życiem& przez całą zimę włóczyłem się tutaj z kąta w kąt&a teraz nadeszła wiosna& Ach, mój Boże! Boję się, że nie potrafię już żyć inaczej, Wil-helmie! O, to się wszystko odmieni.Młynarz potrząsnął głową z niedowierzaniem. Poza tym, wióisz, jest to przecież wielka odpowieóialność przywiązać do siebiemłodą óiewczynę w takiej sytuacji& żal mi Hanny, doprawdy. Nie, Jakubie! Niepotrzebnie dręczysz się takimi urojeniami! Hanna nie jest bynaj-mniej podobna do większości óiewcząt, które marzą o rozkoszach& Nie, nie! Pojmujeona dobrze, jakie czeka ją tutaj zadanie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
