[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gómez wyciągnął notes i nakreślił drogę z Barcelony doSant Cugat.Znał ją doskonale, gdyż czasami jez
dził z przyja�ciółmi na festyn, który kolonia andaluzyjska z Cerdanyolaurządzała w tamtych okolicach.Według dalszych wskazówek powinien skręcić w Can Belli dalej jechać prosto, a potem w pierwszą w prawo.Będziezjazd w dół, zakręt, a potem polana i cedr.Miał to!338Schował notes i uściskał staruszka, obiecując mu, że jesz�cze przyjdzie.- Jest pan bardzo odważny, don Antonio.Oby więcejosób chciało opowiadać o tych sprawach.Tylu zmarłych, któ�rzy zasługują na nasz szacunek, mogłoby wreszcie spoczy�wać w pokoju.To  demokratyczne" milczenie przez tyle latbyło obrzydliwe, prawda?- Czy pan mógłby zająć się też i moim ojcem?- Obiecuję.- Proszę powiedzieć Joanowi, że choć wtedy byłem jesz�cze mały, pamiętam go.jak grał na pianinie.- Joan nie żyje.Został tylko jego syn.- Przyszliśmy na ten świat, żeby umrzeć, niestety.Tylkoże za póz
no się o tym dowiadujemy.Panie Gómez, proszęmu powiedzieć, że jego dziadek był wielkim człowiekiem.Po wyjściu z domu starców detektyw zadzwonił do An�dreu, żeby przekazać mu dobrą wiadomość.Już wiedział,gdzie znajdują się zwłoki jego dziadka, i musiał spotkać sięz nim, by porozmawiać o kosztach i zdać mu sprawę z tego,co miało nastąpić.Trzeba będzie przeprowadzić prace poszu�kiwawcze na dużą skalę w pobliżu Barcelony.Nie mógł muprzez telefon zdradzić szczegółów; temat był wystarczającoważny, żeby prosić o spotkanie.Wszystko już przygotował i swoim ulubionym zwyczajemsklasyfikował w oddzielnych teczkach - konieczne pozwole�nia, formalności i kontakty polityczne, wykwalifikowany per�sonel, sprzęt potrzebny do tego celu, w końcu sprawa najważ�niejsza: szacunkowe koszty - łącznie z jego honorarium,które z całą bezczelnością pomnożył przez cztery - koniecznedo przeprowadzenia ekshumacji zwłok Josego Dolgutai osiemnastu innych osób pochowanych razem z nim.Byłabyto druga zbiorowa mogiła z wojny domowej, po tej z Osony,ekshumowana w Katalonii.339Andreu tak bardzo ucieszył się z wiadomości, że postano�wił spotkać się z nim natychmiast.Uruchomi całe przedsię�wzięcie, zanim wyjedzie do Kolumbii.Na ulicy Legalitat było zapalone tylko jedno światło; do�chodziło z okna pokoju inspektora Ullady.Ten ostatnio za�mienił zwyczaj porannego oglądania filmów na poranną lek�turę.Tęsknił za spotkaniami z Aurorą, za jej śnieżnobiałymkarkiem, kiedy pochylała się nad klawiaturą w otoczeniudz
więków, kiedy jej jedwabiste włosy kołysały się w rytmmelodii, a palce lekkie jak piórka unosiły się nad szachow�nicą klawiszy.W ostatniej rozmowie poprosiła go o czas, bymóc pozałatwiać osobiste sprawy, i Ullada miał cichą nadzie�ję, że te sprawy dotyczyły ewentualnego rozwodu.Ponieważnie mógł się z nią widywać, postanowił przeczytać plik li�stów, które  pożyczył" sobie z sekretarzyka Soledad Urdane-ty.Już od roku były w jego posiadaniu i chociaż kiedyś miałzamiar je zwrócić, teraz uważał, że jeszcze nie nadszedł od�powiedni moment, gdyż na to Aurora powinna sobie zasłu�żyć.To, że w ostatnich miesiącach wystawiła go do wiatru,skazała na rozterkę, uraziło go, i to bardzo.Zanim znikła,mogłaby mu cokolwiek wyjaśnić.Czytał list za listem, bez pośpiechu, w porządku chronolo�gicznym, wracał do przeczytanych zdań, kradł słowa, wczu-wał się w młodzieńczą miłość Joana do Soledad, w jego pro�blemy, nadzieje, obawy, frustracje.To było lepsze niż filmy,to była najprawdziwsza prawda, najbardziej romantycznai smutna historia, z jaką kiedykolwiek się zetknął.Listy pisane w Cannes dotarły do Bogoty w końcu roku1939 oraz w początkach 1940 i możliwe, że to z ich atramen�tu w dużej mierze brał się rozkwit jego własnej miłości.Miłość.To jej potrzebował, ją lubił najbardziej, gdyż odgra�dzała go od codziennych wyziewów śmierci.Teraz on był Jo�anem Dolgutem, a Soledad zmieniła się w Aurorę Yillamari.340Te pożółkłe listy pisane dawną kaligrafią dodawały mu skrzy�deł do marzeń o przyszłości, a do tego stwarzały mu nowe za�jęcie.Co innego być psem policyjnym od śmierdzącychspraw, a co innego - i to było o wiele bardziej podniecające -archeologiem tropiącym utraconą miłość.Z takim zaanga�żowaniem wcielał się w rolę zakochanego Joana, że jego ra�dości i smutki przeżywał jako własne.W swoich nocnychfantazjach utwierdzał się w przekonaniu, że wcześniej czypóz
niej on i pianistka pokochają się.Zaczął odczuwać to sa�mo, co odczuwał Joan, kiedy nie widział Soledad: cierpienie.Zdjęcie, które wywołał w zakładzie fotograficznym i któ�rego w końcu nie oddał Aurorze, leżało wciśnięte pod szkłojego drewnianej nocnej szafki; włożył je tam, żeby patrzeć na Aurorę" w czasie lektury.Bo Aurora była identyczna jak Soledad ze zdjęcirzeczoną [ Pobierz całość w formacie PDF ]