[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W nauce czytania wykorzystywane są własne doświadczenia dzieci, którychwypowiedzi zapisuje nauczyciel na tablicy.Przy jego pomocy dzieci próbują to czytać - oddzielającposzczególne słowa.Następnie układają tekst do druku, korzystając z dużych czcionek, przy czympomagają sobie wzajemnie, skutecznie zastępując nauczyciela.Czynność drukowania tekstu takpochłania dzieci, że nauka czytania i poprawnego pisania przebiega bez wysiłku, z tym, że kolejne,bardziej systematyczne ćwiczenia w czytaniu i pisaniu przyjmują postać zabaw i gier.W podobnejatmosferze uczą się dzieci innych sprawności oraz poznają swoje otoczenie, przy czym czynności dziecka zawsze biorą początek z jego własnego życia, z jego najbliższego i coraz bardziejrozszerzającego się środowiska.Metoda Freineta opiera się na stosowaniu licznych technik".Ich twórca nie aprobował zresztąsamego pojęcia metody, zarzucając mu sztywność i stabilność, doceniał natomiast walory bardziejswobodnych technik wychowawczych".Obszarem, na jakim w sposób naturalny" stosuje się owe techniki, nie jest bynajmniej tradycyjnylokal szkolny.Pozostała po nim jedna klasa jako ośrodek informacji, gdzie odbywają się zebraniauczniów i nauczycieli, znacznie ważniejszą jednak rolę pełni osiem pracowni, gdzie dzieciwykonują różne czynności, a więc:- pracownia z kartami pracy, słownikami, poradnikami i innymi materiałami informacyjnymi,- pracownia z narzędziami i przyborami do konstruowania, mechaniki i pomiarów fizycznych,- pracownia do ćwiczeń eksperymentalnych z biologii, chemii i fizyki,- pracownia z drukarnią i urządzeniami do powielania prac graficznych,- pracownia z materiałami do artystycznych zajęć twórczych w zakresie malowania, lepienia,majsterkowania, muzykowania, fotografowania oraz wykonywania obrazów, filmów i nagrańmagnetofonowych,- pracownia do zajęć z drewna i metalu,- pracownia do tkania, przędzenia, szycia i gotowania,- pracownia do hodowli małych zwierząt i roślin.Obok tych, odpowiednio w urządzenia i materiały wyposażonych pracowni, nie mniej ważnymmiejsce do zajęć jest sad i ogród szkolny z urządzeniami do hodowli pszczół i zwierząt domowych.Podstawowy m okresem planowania jest tydzień.Pracę na ten okres planuje się mając nauwadze, że uczniowie poddawani są typowym dla Francji rocznym egzaminom.W poniedziałekkażdy uczeń układa swój indywidualny plan pracy, wnosząc do odpowiednich rubryk właściwenumery z karty pracy, które w ramach arytmetyki, geometrii, języka i ortografii ma wykonać.Dlatych właśnie przedmiotów istnieje około stu programów, zebranych w jednym tomie.Do rubryk zinnych przedmiotów wpisuje plany i tematy, które ma wykonać sam lub z innymi.Wybiera sobierównież tematy wypracowań.W nauce historii uczniowie szeroko korzystają z pomocy nauczyciela.W końcu tygodnia każdy uczeń zaznacza w swoim planie pracy co wykonał i czego ewentualnie niezrobił.Takie piany obowiązują od klasy piątej, przy czym uczniowie mogą pracowaćindywidualnie, po dwu lub w grupie.Mimo całej swobody, jaką przyznaje się dziecku, staje ono i tu przed nie lada wymaganiami.Obok tygodniowych kart pracy i kilku odmian i n d y w i-dualnych kart pracy, wreszcieobokkontroli społeczne j, jaka zapewnia gazetka szkolna, istnieją jeszcze fiszki kontrolno-badawcze(Fichier de Travail Cooperatif - FTC), w liczbie około 1000, o tematyce przyrodniczej, technicznej i artystycznej.Na każdej z nich przedstawia się problem wraz z instrukcją co do kierunkówposzukiwań oraz narzędzi i materiałów służących do jego rozwiązania.Jest to więc swoisty rodzajnauczania programowanego.Jednocześnie odpowiednio wypełnione fiszki służą do celówkontrolnych.System Feineta zapewnił sobie trwałe miejsce wśród systemów dydaktycznych, głównie dlatego,że najpełniej odbija w sobie wszystkie zasady nowego wychowania.Aącząc swobodę dzieci zwszechstronną troską o ich rozwój a zarazem ich bogatą aktywność twórczą z wysokimiwymaganiami, w sposób bardziej konsekwentny niż wszystkie omówione dotąd modele realizuje onideały pedagogiki współczesnej.Jeszcze dalej w respektowaniu swobody dzieci - jako głównej zasady edukacji - idzie AlexanderNeill.Jego system wszakże, oparty na modelu dowcipnie przez krytyków nazwanym szkołą rób coci się podoba", tak daleko odbiega od doświadczalnie sprawdzonych systemów i tak lokalny mazasięg, że brak podstaw do przedstawiania go wśród tych kilku systemów, których na kartachpodręcznika nie można było pominąć.Neillowski model kształcenia mimo swojej niezaprzeczonej oryginalności nie został szerzejupowszechniony.Prawdopodobną tego przyczyną było zbyt radykalne zerwanie zdotychczasowymi doświadczeniami szkolnictwa i związane z tym ryzyko.Ryzyko to kryło się wzbyt dużej swobodzie, a jakiej korzystali wychowankowie szkoły w Summerhill.Zbyt mocnoutrwaliła się w pedagogice teza S.Hessena, że w wychowaniu dochodzi się do autonomiiwychowanka przez przezwyciężenie heteronomii, tymczasem tu autonomia wyrażała się w całymstylu życia dzieci, była jedyną propozycję dydaktyczną
[ Pobierz całość w formacie PDF ]