[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tylko widok broni w rękach carskich powstrzymywał chłopów przedatakiem.- Jak to ? - spytał medyk z niedowierzaniem.- Jak to możliwe, przecież.- Nie żyje! - pani Orzeszko oznajmiła oczywistą już prawdę.Jej głos był chłodny niczymmonety, które (szybko obliczyła je w myślach) przyniesie jej śmierć pasierbicy.- Zabierzcieciało.Parobkowie posłusznie nachylili się nad zwłokami.Wtedy jednak wyczerpała sięcierpliwość gapiów, hamujących dotąd emocje.Gawiedz
karczemna rzuciła się w stronęKarusi.Poeta opisałby to słowami  rozpętało się piekło", ale że nie było tam żadnego,przyjdzie nam zadowolić się relacją profesora Narbuta, któremu jakimś cudem udało się ujśćz tej całej zawieruchy bez szwanku.- Gruchnęła salwa, ale carskich stawało niewielu - relacjonował póz
niej.- Kilkuzebranych, owszem, ucierpiało, lecz ich, chłopów, była cała masa.Zalali Moskali, zdeptaliich, wyrwali broń, zadz
gali tym, co kto trzymał w ręku.Parobków, którzy wywodzili sięprzecie z gminu, poranili ciężko, a ciało dziewki obstąpili i unieśli, robiąc z niej świętą.Tacybyli rozpaleni, że nawet miejscowy proboszcz nie protestował.Gmin, nie pierwszy to raz,rozumowi bluz
nił.Inni jęli się pastwić nad jejmość Grażyną, turbując ją okrutnie.Ja zaś,korzystając z okazji, pociągnąłem za sobą owego chłopaczka z Nowogródka i zbiegłem dodworu.A młodzik, choć go przecie ratowałem z opresji, wcale iść stamtąd nie chciał.Istotnie.Młodzik nie chciał odejść.Młodzik na tyle był młody, że bardziej ufał uczuciom i zmysłomniz
li słowom profesora, choćby i najmędrszym.A zmysły w tym wypadku nie kłamały.Niechciał iść, bowiem wpatrywał się w niebieski punkt, którego, zdało się, nikt prócz niego niezauważał.Chłopak zamrugał, wytężył wzrok, koncentrując się na dłoni Karusi.Zsiniałe palce lewej dłoni zaciskały się w pięść.Spomiędzy nich zaś wyłaniał się.młodyAdam uszczypnął się, by upewnić się, że nie śpi - tak, kwiat.Kwiat o bławatkowej barwie.- Jakżeż nazywał się ten chłopak? Zapomniałem.- zapytał rektor, wciąż rad, że osoba,która tyle wiedziała o jego przeszłości, Grażyna Orzeszko, nikomu już o tej przeszłości nieopowie ani słowa.- Mickiewicz - powiedział psychiatra, popijając krupnik z kieliszka.- Adam Mickiewicz.Roman westchnął, zamykając książkę.Nie miała zbyt dużej wartości naukowej,interesowała go bardziej jako ciekawostka.W trzech czwartych na jej zawartość składały sięfabularyzowane przeróbki znanych historii - wszystkich dokonano na tę samą modłę.Autorudowadniał mianowicie, że to, co brano za obłęd, obłędem nie było, że to normalni mylili sięco do natury świata i rzeczywistości.Pierwsza opowieść, Roman pamiętał ją jak dziś, była ojeziorze Genezaret, i zdała się całkiem interesująca, druga już mniej, bo pozbawiona byłaświeżości, a przy trzeciej Głowacki odłożył sfatygowany tom na półkę, nawet nieskończywszy czytać.Schemat pozostawał bowiem zawsze podobny, podczas gdy Romanlubił różnorodność (co najlepsze odzwierciedlenie znajdowało w liczbie partnerekpsychiatry).Nigdy by sobie o książce nie przypomniał, gdyby nie Adam.Głowacki przekartkowałjedną z ostatnich opowieści i wziął się do rozwlekłego eseju zamykającego książkę.Głównąjego tezą było, że szaleńcy to nie osoby chore, lecz ludzie bardziej niż inni wyczuleni narzeczywistość, pełniej odbierający strukturę świata, wyraz
niej dostrzegający sprawiedliwość iniesprawiedliwość, a przede wszystkim - widzący to, co zakryte przed zwykłymiśmiertelnikami.- Jasne, jasne.- Roman zaśmiał się, obracając w dłoni kieliszek argentyńskiego wina,które pijał pasjami.Przez moment igrał z myślą, że Adam, ów nieszczęsny Adam, mógł mieć rację, że jegowizje to nie zespoły urojeniowe.Przed oczyma psychiatry stanęły całe zastępy bardziej lubmniej wydarzonych autorów rozmaitych baśni i fantazji - zabawne było sądzić, że krainywydumane przez Carrolla czy Tolkiena istnieją naprawdę.%7łe istnieje Avalon, że Merlin tofaktycznie mag, że gdzieś tam czają się diabły, anioły, demony rozmaitego sortu, że są światy,w których smoki zieją ogniem, krasnoludy panują w kopalniach, a lasy pozostają domenąelfów.%7łe istnieje magia, że istnieją jakieś królicze nory czy stare szafy pozwalająceprzedostać się do Narnii lub innego Hoghwartu.- Czy nasz świat jest faktycznie taki zły, żeniektórzy wolą pogrążać się w iluzji? - mruknął [ Pobierz całość w formacie PDF ]