[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kania gwizdnął.–Gadaj!Szökölön opowiedział pokrótce przebieg wypadków.Teraz wymyślali mu wszyscy czterej jednogłośnie.Nie reagując na skomplikowane przekleństwa i wymysły, zdjął mundur i umył sobie twarz.Następnego dnia rano, przed śniadaniem, Haber zeszedł po gazetę i musiał w niej znaleźć coś bardzo interesującego, bo pędem wbiegł do pokoju.–Masz, Kania! Czytaj!Rzucił gazetę na stół, a sam gorączkowo otworzył szafę, wydobył, z niej swój plecak i zaczął się pakować.–Co się stało? – zapytali Szökölön i Hładun, kiedy Kania wziął gazetę w rękę.–Żandarmeria go szuka! Doczekaliśmy się przez tego idiotę!–Czytaj na głos!“Napad na oficera – czytał ze zmarszczonymi brwiami Kania.– Wczoraj w kinie»Eldorado«wynikło zajście między pewną panią a jakimś pijanym żołnierzem, który ją zaczepił.Dyrekcja kina poprosiła o interwencję znajdującego się w poczekalni znanego w szerokich kołach Budapesztu majora sztabu generalnego I.v.S.z komendy tutejszego garnizonu.Major v.S.usiłował zatrzymać pijanego żołnierza, który w pewnej chwili pchnął na niego stojącą obok panią, co spowodowało upadek obojga.Upadek okazał się fatalnym, gdyż major v.S.nie mógł o własnych siłach powstać.Znajdujący się w tym czasie przypadkowo na widowni lekarz stwierdził zwichnięcie łopatki.Napastnik korzystając z zamieszania zbiegł, lecz dzięki szczegółowemu rysopisowi, podanemu przez majora v.S., będzie niezawodnie wkrótce schwytany, gdyż, jak się dowiadujemy, żandarmeria wojskowa jest już na jego tropie.”Szökölönowi opadła dolna szczęka.Kania odłożył gazetę i spojrzał na niego tak przeszywająco, że zrobiło mu się zimno,–Co teraz, Lajos?–Ja… nnie…–Ty “nnie” – Kania powstał i włożył ręce w kieszenie spodni – ty “nnie”, bydlaku! Świnio! Idioto! Kretynie! Kina mu się zachciało! Do domu wariatów, a nie do kina!–Tak zwykle bywa, kiedy się człowiek sprzęgnie z takim świniobójcą – rzekł Haber zwijając koc.– Chodziło to kiedy do kina w cywilu? Teraz nam narobił salcesonu, bodaj pękł na tysiąc dziesiętnych ułamków!Winowajca siedział jak trusia i podziwiał swoje buty, nie mogąc patrzeć na rozsierdzonych kolegów.–A tobie znowu gdzie taki pilno? – zapytał Kania Habera.–Będę siedział tutaj i czekał, aż mnie wezmą? “Żandarmeria jest na jego tropie” – pisali tak czy nie?–Co pisali, to pisali, a ty się nie pakuj, bo beze mnie nie zrobisz kroku.Haber wypuścił plecak z rąk i usiadł na łóżku.–Zwariowałeś? Będziemy tu siedzieli?Kania usiadł chmurny i nic nie odpowiedział.Baldini przysiadł się do Szökölöna.–Zabawiłeś się, ty hieno! Teraz gotowi przyjść wszyscy żandarmi i złożyć nam gratulacje, że takiego mędrca ze sobą wozimy! Pfuj! Taki stary, a głupi! Po coś go przewracał na podłogę, ty koźle?–A co? Miałem go pieścić? Całować? Kania spiorunował go wzrokiem.–Żarciki jeszcze opowiada, bydlę.Powinienem teraz tobie zwichnąć łopatkę, jak ty temu majorowi, przywiązać do łóżka, wyjechać i podać żandarmerii twój adres.Wiej teraz z Budapesztu przez takiego starego durnia! Po co ja ciebie zabierałem z sobą?–Stało się… – niepewnie zauważył Szökölön.– Trochę za dużo wypiłem i tego… nie dali mi czytać napisów…–Zamknij gębę!–Co zrobimy, Kania? – zapytał Haber.–Wyjedziemy dzisiaj w nocy… – Włożył pas i czapkę.– Niech mi się nikt nie waży wyjść, póki nie wrócę, słyszycie?Po jego wyjściu na nieszczęsnego Szökölöna posypał się istny grad wymyślań.W całym dotychczasowym swoim życiu nie słyszał tyle, ile przez dwie godziny nieobecności Kani.Kiedy sobie ulżyli, Hładun poradził, aby w celu uniknięcia rozpoznania Szökölön owinął sobie głowę i połowę twarzy bandażami, co ten skwapliwie wykonał.–Wąsy powinieneś zgolić – poradził Baldini – po tych miotełkach najpewniej cię poznają.–Wąsów nie zgolę.–Nie zgoli wąsów, bałwan! Uwziął się, psiakrew, żeby nas pod słupek postawili – odezwał się Haber.– No to sobie tak gębę owiń bandażami, żeby wąsów nie było widać!–Kiedy bo…–Jeżeli, nie zrobisz tego sam, to my cię siłą obandażujemy – ostrzegł Baldini.Rad nierad owinął sobie dodatkowo dolną połowę twarzy.Teraz nie groziło mu w żadnym wypadku rozpoznanie.Wyglądał jak ciężko ranny w głowę.Po powrocie Kani, który zaaprobował pomysł z bandażami, kazali przynieść obiad.Szökölönowi bandaże sprawiły wiele trudności w jedzeniu, a niezależnie od tego spocił się jak mysz.Z zawiścią patrzył, jak tamci piją wino, i nie miał odwagi prosić o lampkę.–Siedzi teraz drań i udaje niezadowolonego – odezwał się zgryźliwie Haber.– Z winem się pożegnaj! Jak ktoś nie umie pić wina, niech pije wodę!Spoza bandaży doszło ich jakieś niewyraźne gulgotanie.–Że co?–Dajcie bi szkladetke wida, bo bab okropde pragdiedie…–Pragnienie? Masz wodę! Chlaj!Szökölön położył się na łóżku i pogroził mu pięścią.–Nie groź, bo się nie boję! A po coś mu zwichnął łopatkę? Teraz masz za to nagrodę!–Każdy ba prawo czytać dapisy w kidie.–Owszem, każdy ma prawo czytać, ale nie ma prawa zaczepiać kobiet, brzuchomówco – wtrącił Baldini.Szökölön westchnął.–Może odwidoć baddaże, bo die boge oddychać…–W każdej chwili może wejść żandarm.Szökölön westchnął jeszcze głośniej.Kania pił w milczeniu i bębnił palcami po stole.–Wzdychaj! Na przyszły raz zastanów się, zanim zrobisz grandę.Powinienem ci tę głupią jadaczkę w ogóle zalutować.–Żeby bdie die zaczepiła ta lafirydda, byłaby…–“Lafirydda” cię zaczepiła, a jakże! Zgniótł jej kapelusz na miazgę i zwala winę na nią [ Pobierz całość w formacie PDF ]